O. PIETRKIEWICZ: Cześć, Jarek.

O. PIETRKIEWICZ: Jeszcze nie, jeszcze czuję się troszeczkę nieswojo. Jest to dla mnie zupełnie nowa sytuacja, nie widzę siebie przed kamerą – a zwykle na zajęciach widzę się w kamerze – ale mam nadzieję, że będzie dobrze i że będzie to ciekawa rozmowa.

O. PIETRKIEWICZ: Zjadliwa, dokładnie. Przy moim zainteresowaniu słodyczami to słowo „zjadliwe” pasuje idealnie.

O. PIETRKIEWICZ: Eatable

O. PIETRKIEWICZ: Nie, absolutnie nie.

O. PIETRKIEWICZ: Może obróćmy pytanie. Co ja wiem?

O. PIETRKIEWICZ: Można powiedzieć, że angielski jest obecny w moim życiu od zawsze. I też – jakkolwiek by to dziwnie brzmiało – ja od zawsze wiedziałam, że chcę być nauczycielem angielskiego i to był dla mnie bardzo naturalny, organiczny wybór. Każda decyzja, jaką podjęłam – edukacyjna i życiowa – bardzo mocno była nakierunkowana na to, żeby być nauczycielem.

O. PIETRKIEWICZ: Nauczycielem angielskiego, zdecydowanie. Ta pasja i miłość do języka angielskiego była zdecydowanie od początku przeważająca.

O. PIETRKIEWICZ: To jest kolejne bardzo ciekawe pytanie, nad którym – powiem szczerze – ja się bardzo często sama zastanawiam i czytam różne badania, odwołuję się do różnych tekstów. Uważam, że nie tyle talent jest istotny, ile predyspozycje – czyli jakieś naturalne składowe, które sprawiają, że mówi nam się łatwiej lub mamy jednak jakiś problem. Człowiek, który ma słuch muzyczny, dużo łatwiej zrozumie pewne rzeczy, będzie mu dużo łatwiej mówić z prawidłowym akcentem. Natomiast ktoś, kto nie ma tego słuchu muzycznego, będzie musiał włożyć 2 razy więcej pracy w to, żeby brzmieć poprawnie po angielsku.

O. PIETRKIEWICZ: Nie, to zawsze był angielski. Ciekawe jest to, że ja nie mam absolutnie żadnych predyspozycji czy – tak jak ty to nazwałeś – talentu do innych języków. Czyli np. ja się uczę niemieckiego ponad 20 lat i jestem cały czas na poziomie B2 – i to jest niezmienne.

O. PIETRKIEWICZ: Ja w ogóle zawsze chciałam mówić w kilku językach, uczyłam się kilku języków; też skończyłam jeszcze inną filologię, bo skończyłam też lituanistykę – ale to przez miłość do koszykówki. Natomiast niestety ja tych predyspozycji do innych języków nie mam. Angielski to jest ten język, w którym czuję się bardzo naturalnie, swobodnie – dużo swobodniej niż w języku polskim, co jest ciekawe. Po prostu od początku wiedziałam, że to jest to, to jest ten język, to jest dokładnie to, co chcę robić w życiu.

O. PIETRKIEWICZ: Not necessarily.

O. PIETRKIEWICZ: Myślę, że jestem poprawnym nauczycielem języka angielskiego. Myślę, że jest bardzo dużo rzeczy, które mogłabym poprawić i bardzo bym chciała to zrobić czy osiągnąć w niedalekiej przyszłości.

O. PIETRKIEWICZ: Ja jestem przemiła. Natomiast nie, myślę, że w warstwie merytorycznej bardzo dużo cały czas rzeczy wyłapuję, które robię jeszcze nie tak czy nie tak, jakbym chciała i chciałabym je wycyzelować i doprecyzować tak, żeby… Nie żeby było idealne, natomiast przynosiło jak największą korzyść dla moich uczniów.

O. PIETRKIEWICZ: Niestety muszę się powtórzyć i po raz kolejny powiedzieć, że to jest bardzo dobre pytanie. Zahaczamy tutaj o kilka rzeczy, to jest bardzo wielowątkowe pytanie: z jednej strony mamy perfekcję – też trzeba by było sobie zdefiniować, co to znaczy perfekcja w języku obcym…

O. PIETRKIEWICZ: Widzisz, ty zacząłeś od gramatyki – typowo polskie podejście.

O. PIETRKIEWICZ: Zdecydowanie Polacy mają takie tendencje do oceniania i to właśnie pod kątem gramatyki. Ja w trakcie moich zajęć staram się bardzo od tego uciekać. Oczywiście poświęcamy czas na gramatykę, natomiast dla mnie jest bardzo ważne, żeby ludzie byli – oczywiście, żeby to zrozumienie komunikacyjne po obu stronach było na najwyższym poziomie – natomiast to, na czym mi zależy, to jest to, żeby moi uczniowie czy ludzie, którzy mówią po angielsku, dobrze się czuli z tym angielskim. Żeby to był taki angielski, którym oni mogą wyrazić swoje myśli w sposób bardzo precyzyjny. Żeby oni po prostu czuli, że to jest ich język i że mówią dokładnie to, co chcieliby powiedzieć. Dlatego m.in. jestem znana z tego, że cisnę tak bardzo synonimy, bo wiem, że np. w języku polskim, kiedy mamy słowo „interesujący”, które jest np. „interesting”, to w języku polskim nie używamy cały czas słowa „interesujący” – mówimy, że „wow” albo że to nas zaciekawiło, albo że się uśmiechnęliśmy. Mamy mnóstwo tych określeń i używamy ich w zależności od tego, jaki mamy nastrój, co sobie pomyśleliśmy…

O. PIETRKIEWICZ: Ja bym zeszła z tej warstwy „zajebiste” i została przy „awesome”.

O. PIETRKIEWICZ: Jest bardzo łatwo przeklinać, ponieważ mamy w zasadzie jedno słowo: „fuck” i przy tym słowie się trzymajmy. Natomiast to jest właśnie jeden z tych powodów, dla których te synonimy dla mnie są takie ważne: żeby ludzie wysławiali się w sposób naturalny i w taki, jaki chcą.

O. PIETRKIEWICZ: Nie zawsze. Tutaj się zdziwisz, bo ja mam też sporo osób, które np. prowadzę od samego początku…

O. PIETRKIEWICZ: Nie, nie. Ja w ogóle mam taką zasadę, że nie tykam nic poniżej 25. roku życia.

O. PIETRKIEWICZ: W ogóle mam kilka takich osób, które od zera ze mną zaczęły.

O. PIETRKIEWICZ: Nawet mając 40 lat, nie umiały nic.

O. PIETRKIEWICZ: Ani słowa, naprawdę. Są takie osoby, są cały czas.

O. PIETRKIEWICZ: Powiem ci, że ja współpracuję z jedną z fabryk, która jest nastawiona na eksport na Niemcy i tam wszyscy dyrektorzy mówią perfekcyjnie po niemiecku, po prostu jak mieszkańcy Berlina. Natomiast – ponieważ nie było wcześniej takiej potrzeby – nigdy nie uczyli się języka angielskiego, więc Memory Five, Olga, ja zostałam sprowadzona po to, żeby ich postawić do pionu i w możliwie krótkim czasie nauczyć właśnie tego języka biznesowego.

O. PIETRKIEWICZ: Wszyscy mamy jakieś poświęcenia.

O. PIETRKIEWICZ: Ja mam taką teorię, że jeśli ktoś opanował jeden język i już zna te zasady, zna wszystkie te koleiny, wie, z czym to się je…

O. PIETRKIEWICZ: Są zupełnie inne, natomiast proces nauczania i przyswajania języka i też – tutaj możesz się zdziwić – ale nawet nazewnictwo typu przymiotnik, rzeczownik, czasownik, imiesłów itd. się powtarza, więc jeśli ktoś opanował już jeden język, automatycznie odpada nam cała taka warstwa lingwistyczna. Jest to dosyć żmudne kogoś w wieku 40 lat uczyć co to jest rzeczownik, jeśli ta osoba była przez całe życie – załóżmy – inżynierem i kompletnie nie miała z tym styczności. Ja tutaj nie oceniam, bo ja przecież też z biologii nic nie pamiętam ze szkoły średniej.

O. PIETRKIEWICZ: Moja edukacja jest dosyć kontrowersyjna – to ci powiem szczerze. Nie wchodźmy w to, ponieważ ja, żeby zaliczyć matematykę, to trenowałam swoje umiejętności piekarskie – więc nie wchodźmy w to.

O. PIETRKIEWICZ: Nie gotowałeś nigdy na oko?

O. PIETRKIEWICZ: Z mojej perspektywy nauczyciela biznesowego – też musisz pamiętać, że ja jestem troszeczkę specyficznym nauczycielem, bo ja jednak ten kontakt mam przede wszystkim z ludźmi biznesu – natomiast dla mnie nie ma tej granicy. Powiem więcej – z mojej perspektywy dużo łatwiej pracuje się z takimi osobami 30+ czy nawet 40+ i ja sobie bardzo cenię tę współpracę, ponieważ takie osoby są w pełni świadome co, dlaczego, po co, gdzie one idą i gdzie chcą dojść. To wzajemne oddziaływanie tej motywacji i tego, że my tu jesteśmy w jakimś celu jest niesamowite.

O. PIETRKIEWICZ: Nie lubię słowa „ciśnienie”…

O. PIETRKIEWICZ: Pressure. Ja bym to nazwała motywacją i dla mnie bardzo ciekawe jest zawsze to zderzenie motywacji ucznia z moją dyscypliną. Tutaj mówimy o tych uczniach nawet 40 plus, że generalnie to są ludzie na stanowiskach, więc wydawałoby się, że: „Pani nauczycielka, w ogóle what the fuck, będzie mi mówić co mam robić” – tak by się wydawało, że tak może być. Natomiast ja bardzo sobie cenię to, że moi uczniowie jednak mi ufają, słuchają mnie i idziemy w tę podróż, żeby się nauczyć tego języka biznesowego, razem i pozwalają mi być tym – to zabrzmi może dziwnie – ale kapitanem tego statku.

O. PIETRKIEWICZ: Prawie jak w „Stowarzyszeniu Umarłych Poetów”.

O. PIETRKIEWICZ: Zmienia się w sposób przecudowny i jest to niesamowite. Obserwowanie każdego dnia jak ten język ewoluuje, jak on się zmienia, jak powstają nowe słowa, jak one są wykorzystywane, to jest dla mnie coś niesamowitego. Ja jestem wielką fanką patrzenia… Nie wiem, czy ludzie sobie zdają z tego sprawę, ale np. kiedy wejdzie się na jakiś słownik typu Collins czy Merriam-Webster, tam po wpisaniu słowa bardzo często na samym dole – coś co ludzie kompletnie ignorują – jest tak jakby timeline, kiedy to słówko było używane w historii, kiedy był zanik używania tego słówka i kiedy ono znowu się odbiło, czyli był ten snapback. Dla mnie jako nauczyciela biznesowego bardzo interesujące jest, w jaki sposób nastąpił renesans pewnych słów po tym kryzysie w Ameryce w 2008, 2009 roku. To jest coś niesamowitego, ile słów wróciło w tym ujęciu biznesowym, czy odzyskało wigor właśnie po tym krachu biznesowym.

O. PIETRKIEWICZ: Też, natomiast w przypadku wielu słów można prześledzić, że wracamy do XVI albo XVII wieku, co jest niesamowite. Dlaczego? Dlatego ponieważ tyle osób wówczas traciło pracę w Ameryce, że ten mus na przygotowanie do rozmów kwalifikacyjnych i bycie oryginalnym, po prostu przebicie się na tym bardzo trudnym wówczas rynku pracy było tak żmudne – i tu jest super słowo: „tedious” – było tak żmudne, że oni musieli używać zupełnie innych słów w CV, musieli sięgnąć do zupełnie innego słownictwa, żeby ich CV – czy po amerykańsku „résumé” – zostało otwarte, przeczytane i jednak trafiło na stół do rekrutera. To jest coś niesamowitego.

O. PIETRKIEWICZ: Bardzo. Bardzo dużo osób mi mówi, że ja się w ogóle urodziłam na złym kontynencie, że u mnie tak wszystko przeszło na tę stronę amerykańską, nawet to podejście… Przecież ja mam nawet zęby takie bardzo amerykańskie.

O. PIETRKIEWICZ: Więc tak, mam te naleciałości.

O. PIETRKIEWICZ: Tak. Ale tę energię też trzeba – w przypadku osób, które się uczą, które się nie czują pewnie z językiem – tę energię trzeba budować. Wydaje mi się, że to jest coś, co ja – nie chwaląc się – ale potrafię robić, potrafię wypracować z uczniami. To jest właśnie to, że potrafię budować w nich ten optymizm i zaangażowanie w mówieniu, i tę energię, która pozwala im potem wyjść i…

O. PIETRKIEWICZ: Oni porywają tłumy przez swoją charyzmę i przez to, jak fantastycznymi specjalistami są. Natomiast ten język, którego my się uczymy – mam nadzieję – pomaga im wydobyć to, co najlepsze z nich jako mówców.

O. PIETRKIEWICZ: Ja bardzo lubię takie podejście do uczenia, które nazywa się czy jest dopiero nazywane jako pozytywna dyscyplina połączona z pozytywnym feedbackiem. Czyli ja trzymam mocno mojego ucznia i ta dyscyplina jest, natomiast on jest cały czas wspierany przez bardzo pozytywny feedback i to jest właśnie to budowanie…

O. PIETRKIEWICZ: Wygląda tak, że przede wszystkim żadne jakieś systemy kanapkowe, czyli ten sandwich w komplementowaniu, nie – trzeba krótko, precyzyjnie i szczerze. „Daliśmy dupy po prostu, natomiast było tyle świetnych elementów, nad którymi trzeba pracować i które są niesamowite, i które musimy wydobyć, że jak ty wyjdziesz na środek, to jestem przekonana, że porwiesz publiczność bez żadnego problemu”. I wiem, że – oczywiście ja to w jeszcze inny sposób ujmuję, ponieważ to jest bardzo indywidualne podejście – natomiast wiem, że nieskupianie się na błędach i niewytykanie błędów przede wszystkim – czego ja staram się nie robić, bo też ja wiem, że ja jestem znana z tego, że jestem ostra czy zdyscyplinowana – natomiast ja nigdy nie śmieję się czy nie wytykam błędów.

O. PIETRKIEWICZ: I tu cię zaskoczę – ja tak nie mam. Moi uczniowie mówią tak ładnie i ja ich tak przygotowuję do tego, też zawsze staram się im dać wędkę na początek, czyli nie wymagam od nich przenoszenia gór na samym początku, tylko daję im tę wędkę, żeby oni sobie z tego zbudowali swoje własne słownictwo. I potem, podwyższając level tematów, cały czas podwyższając im poprzeczkę, ja wiem, że oni już są wyposażeni – equipped – że są wyposażeni w pewne słownictwo, pewne sformułowania, które jak sami mówią, to nie wierzą, że mogą mówić w tak biznesowy sposób. Więc ja wolę najpierw zrobić tę nadbudowę i dać im te wszystkie narzędzia, które pozwolą im nawet być dumnym z siebie, a dopiero potem wymagać, żeby cokolwiek mi powiedzieli. W moim przypadku – to jest oczywiście bardzo zindywidualizowane, ja nie mówię, że to się sprawdzi w przypadku każdego nauczyciela – natomiast w moim przypadku to przynosi naprawdę doskonałe rezultaty. Nigdy nie mam tak, że jak ktoś zaczyna mówić, to ja mam: „Oh fuck”.

O. PIETRKIEWICZ: Absolutnie nie. Bardziej jestem przerażona i cały czas z tyłu głowy mam…

O. PIETRKIEWICZ: Nie, nie kontroluję się, natomiast bardzo się boję, jak to zostanie odebrane, bo też zdaję sobie sprawę, że nie mam takiej kontroli nad słowem jak ty czy np. inni podcasterzy, z którymi współpracujesz.

O. PIETRKIEWICZ: Coraz mniejsze, natomiast muszę przyznać, że jestem bardzo zdziwiona tym, z jak małą ilością hejtu się spotykam w internecie. To jest dla mnie coś bardzo cennego, bo jednak ta ilość pozytywnych komentarzy i pozytywnych interakcji na Twitterze czy na Instagramie jest niesamowita i nawet moi znajomi się śmieją, że jestem niehejtogennna, że mnie po prostu się nie da zhejtować.

O. PIETRKIEWICZ: Non-hateable

O. PIETRKIEWICZ: Oczywiście zdarza się tak, że ktoś nawet po wielu treningach – i ja też tak miałam, absolutnie…

O. PIETRKIEWICZ: Jak każdy, oczywiście. Ja cały czas uważam, że jest jeszcze tyle rzeczy do poprawy w moim angielskim, że to jest coś niesamowitego. Natomiast bardzo często zdarza się tak, że ktoś po wielu treningach, bardzo zmotywowany i naładowany tą energią wychodzi i to nie jest poziom, którego by chciał – ja wtedy mówię zawsze, że: „OK, ale to był pierwszy raz, pierwsze koty za płoty. Samo to, że wyszedłeś, samo to, że się pojawiłaś na tej scenie, mówiłaś do tych ludzi w trakcie prezentacji – dla mnie osobiście to jest coś niesamowitego, bo to jest odwaga przez duże O i to, czy ty się gdzieś potknąłeś na jednym czy 2 słowach…” To jest też rzecz, którą – uważam – trzeba uczyć ludzi, czyli powrót do takiej basicowej tolerancji, akceptacji tego, że my się wszyscy uczymy codziennie i popełnianie błędów jest naturalnym procesem. To wyśmiewanie się czy to takie, że: „Ja wszystko wiem i teraz będę pouczał” – dla mnie to jest coś turbodemotywującego i coś, co powinno po prostu być karane linijką w rękę, bach.

O. PIETRKIEWICZ: Ojej, musiałabym sprawdzić.

O. PIETRKIEWICZ: Dokładnie tak. I to jest piękne, ja uwielbiam takie momenty. Ale możemy np. użyć pięknego idiomu: „The first pancake is always spoiled”. Tutaj też właśnie bardzo ciekawe, bo przechodzimy naturalnie do tego tłumaczenia z polskiego na angielski – ta nazwa Ponglish czy Polglisz też nie wzięła się znikąd.

O. PIETRKIEWICZ: Dokładnie tak i to jest też jedna z pierwszych rzeczy, jeśli np. ktoś jest na poziomie B2 czy wyżej – ja zawsze doradzam w trakcie prezentacji czy w trakcie spotkania, które jest po angielsku: spróbujmy w naszej głowie jednak przestawić się na ten język angielski, bo to nam da tą płynność, to nam da tą naturalność, która – jeśli nawet będzie lekko ułomna i ten błąd się zdarzy czy to nie będzie to słówko, które chcieliśmy na początku – to najważniejsze jest to, że się przełamaliśmy, że ta bariera jednak poszła i my potrafimy myśleć po angielsku już i potrafimy powiedzieć co chcemy – w mniejszym lub większym stopniu – po angielsku, a nie po angielsko-polsku.

O. PIETRKIEWICZ: Dokładnie tak, ale też niestety jednak obudziła się we mnie nauczycielka i muszę pochwalić to, że użyłeś tego czasownika „get”, który bardzo amerykański, bardzo potrzebny w naturalny mówieniu po angielsku. Ja tak bardzo staram się przekazać, podać na talerzu te wyrażenia z „get”, że to musi być. To jest naturalne, to jest amerykańskie, a widzę, że tobie to po prostu przyszło „Just like that” i dla nauczyciela słyszeć coś takiego to jest cream of the crop.

O. PIETRKIEWICZ: Ja się musiałam bardzo ograniczać przy wymyślaniu tego i mam nadzieję, że ta lista, którą zaproponujemy słuchaczom, faktycznie będzie tą ciekawą w odbiorze.

O. PIETRKIEWICZ: To ja dziękuję bardzo.