Perlage Stories. Gościem Bovska

BOVSKA: Najlepiej. Chociaż mnie wcale tak dużo w radiach nie słychać. Cały czas o to walczymy, żeby w tych radiach było nas więcej. Nie jest to takie łatwe.

BOVSKA: Tak.

BOVSKA: Ostatni koncert był w Zabrzu…

BOVSKA: A, o teledysku. Tak, oczywiście nad Wisłą. Nad najbardziej wiślańskim krajobrazem jaki jest możliwy. To jest plaża w Ciszycy – plaża nudystów zresztą, jeśli ktoś był, to wie – polecam bardzo to miejsce. Jest piękne, bo to jest rezerwat przyrody – stąd ten taki niesamowity korzeń, na którym stoimy razem z Michałem Meyerem, ponieważ tam, jak to w rezerwacie, nie usuwa się żadnych tych naturalnych rzeźb.

BOVSKA: Dokładnie, dokładnie tak. Nikt nie pilnował, ale ja pilnowałam, żeby był porządek. Niesamowite miejsce, bo byłam tam parę razy i 2 dni przed zdjęciami wyglądało to naprawdę inaczej. Woda zmienia się, wszystko wysycha nagle, potem nagle ta woda przybiera. To jest niezwykłe.

BOVSKA: Tak i nie. Na pewno jest to powiew świeżości. Mam też jakąś taką podwójną wdzięczność do wszystkiego, co się dzieje, do tego, że udało się ten teledysk zrealizować. Sam wiesz jak to jest z realizacją wideo, a zwłaszcza na powietrzu. Po prostu trzeba mieć niebywałe szczęście, żeby nagle nie spadł deszcz, żeby wszyscy mogli itd. Ja jestem osobą, która doprowadza to wszystko też do końca, która to ciągnie wszystko sama… Znaczy nie sama – mam cudownych pomocników i ludzi, ale jakby jestem taką głową tego wszystkiego.

BOVSKA: I reżyserem też tego teledysku. To był taki mój pierwszy raz, gdzie tak naprawdę wzięłam odpowiedzialność za reżyserię.

BOVSKA: Prawda. Ja cały czas flirtuję z tą rolą trochę takiego bycia producentem też tych swoich rzeczy. Natomiast reżyseria jednak łączy się czymś innym. Tutaj opowieść jest bardzo abstrakcyjna, opowiadamy ruchem, więc duże znaczenie ma też choreografia – czy reżyseria ruchu, jak to się teraz ładnie mówi.

BOVSKA: Myślę, że bardzo mi pomaga to, że operuję językiem plastycznym i jest mi się bardzo łatwo porozumieć z ludźmi ze świata obrazu. Poza tym na swoim koncie mam ponad 20-parę teledysków i policzyłam to, jak miałam jakiś taki przegląd mały tych klipów. Byłam w szoku szczerze mówiąc, nie wiedziałam, że aż tyle ich zrealizowałam, więc już ten język też filmowy nie jest mi obcy. Natomiast rzeczywiście to wykształcenie plastyczne, bycie grafikiem i jakiś taki perfekcjonizm, który mam w oku, pomaga mi doprowadzać, dojeżdżać do końca te rzeczy. Ale też myślę, że akurat w wypadku tego teledysku fakt mojego obycia z tańcem i tego, że w swoim życiu obejrzałam bardzo wiele spektakli tanecznych i interesuję się tańcem w ogóle samym w sobie, więc to też jest istotny element akurat w tym teledysku, żeby to zamknąć. Natomiast czym innym jest budowanie historii – to jest dla mnie najtrudniejsze, bo ja myślę bardzo atrakcyjnie i potrzebuję właśnie…

BOVSKA: Tak. Dla mnie język abstrakcyjny po prostu jest mniej abstrakcyjny, niż dla prawdopodobnie przeciętnego widza. Muszę sobie przypominać o tym cały czas.

BOVSKA: Tak.

BOVSKA: Nie da się zrobić nic nowego. Cały czas opowiadamy te same historie i mam tego świadomość, a z drugiej strony wciąż potrzebujemy tych historii opowiedzianych na nowo, w innej wrażliwości. Wydaje mi się, że ten klip, który zrobiłam, on troszeczkę odbiega od piosenki też, bo on wprowadza narrację szerszą niż piosenka, która właściwie jest o takiej wakacyjnej miłości, wakacyjnym romansie czy jego wspomnieniu, czy tęsknocie za czymś co jeszcze jest, ale wiemy, że zaraz tego nie będziemy mieć. A teledysk opowiada o relacji, gdzie… Nasz taki trzon tego był taki, że wymyśliłyśmy z Agą Konopką, która jest choreografem, że oni chcą płynąć łódką, to znaczy ona bardzo chce popłynąć łódką i on może też by chciał, ale on się boi wody, bo on nie umie pływać. To był taki motyw przewodni ten taki stricte fizyczny, który nam zbudował tę narrację. On wchodzi z nią do tej łódki, ale jednak z nią nie płynie i on zostaje na lądzie, a ona jednak zostaje w wodzie, ona idzie swoją drogą.

BOVSKA: On zostaje na lądzie i też idzie swoją drogą.

BOVSKA: Zredefiniowany rynek – mówiąc takim językiem mało artystycznym. Myślę, że zaczynamy budować od nowa troszeczkę.

BOVSKA: Relacja to jest coś innego i mam wrażenie, że ona nigdy nie ustała. Z drugiej strony była sprowadzona tylko i wyłącznie do komunikacji poprzez social media, co z jednej strony jest oczywiście cudowne, że w ogóle istnieje taka możliwość, z drugiej strony potwornie frustrujące, bo jednak tym co jest naprawdę najważniejsze dla muzyka, to jest po prostu granie tej muzyki na żywo i rzeczywiście możliwość konfrontacji ze słuchaczem. A z drugiej strony wydawanie muzyki polega na tym, że się ją po prostu wypuszcza w świat również w wersji cyfrowej czy fizycznej, ale głównie cyfrowej – i to jest dzisiaj najważniejsze. To nie zostało nam zabrane, to mogliśmy robić w pandemii.

BOVSKA: Wolę go bardziej dotykać fizycznie zdecydowanie. Dlatego np. ostatni koncert, który zagraliśmy… To był pierwszy koncert po wielu miesiącach niegrania naprawdę – grałam ostatni koncert w październiku 2020 taki z publicznością.

BOVSKA: Dokładnie tak. To było po prostu święto. Naprawdę to było święto dla nas wszystkich, poczynając ode mnie, kończąc na naszym technicznym i na mojej menedżerce, i na kierowcy. Wszyscy cieszyliśmy się jak dzieci, że jedziemy na koncert. Wszyscy cieszyliśmy się jak dzieci, mogąc sobie po koncercie usiąść i po prostu pogadać, mogąc spotkać się z publicznością, która mam wrażenie, że też miała w sobie jakąś taką właśnie większą uważność. Akurat tak mi się trafiło, taka mi się wspaniała publiczność trafiła w Zabrzu, która miała w sobie taką uważność i wdzięczność za to, że: „Wow, to jest nasz pierwszy koncert po pandemii”.

BOVSKA: Tak. Wydaje mi się, że miałam takie uczucie jakby tego nigdy nie było, tego COVID-u, jak grałam ten koncert. Natomiast mam takie poczucie też, że to jest chwilowe. Zdaję sobie sprawę z tego, że jeszcze pewnie będziemy zamknięci i staram się teraz korzystać z tego momentu.

BOVSKA: To był na razie jeden koncert, mamy w planach kolejne, więc mam nadzieję, że to poczuję. Natomiast myślę też, że jest sporo osób, które jednak boi się wychodzić tłumnie.

BOVSKA: Myślę, że tak. W moim wypadku większa trema niż zwykle, bo jednak gdy tych utworów nie wykonuje się na żywo w tej formie, to nagle…

BOVSKA: Tak. To jest inna energia, a poza tym jakaś taka też wytrzymałość. Scena rządzi się innymi prawami i nie da się jej zastąpić nawet próbą w takich koncertowych warunkach nagłośnieniowych. Natomiast to co jest chyba jeszcze głębiej gdzieś w tej warstwie, poza samymi koncertami, to w ogóle potrzeba jakiegoś takiego redefiniowania tej drogi, która przede mną.

BOVSKA: Nie zastanawiałam się nad tym, że ja np. powinnam się przebranżowić, nie przyszło mi to do głowy, w ogóle sobie nie wyobrażam takiej sytuacji.

BOVSKA: Grafikiem i tak jestem, ale po prostu jadłabym chleb z masłem albo bez masła, ale trudno – byłabym tym, kim jestem. I nie chciałabym zmieniać zawodu. Natomiast jestem w tej komfortowej sytuacji – nie tak jak moi koledzy, którzy np. mają na utrzymaniu swoje rodziny i oni musieli po prostu szybko znaleźć sobie zajęcie. To oczywiście są inne kwestie, to są kwestie takie stricte życiowe. To jest tak, że po każdej płycie – chyba każdy artysta tak ma, tak mi się wydaje – ja mam tak, że jak wydaję płytę, to coś się zmienia, muszę sobie zredefiniować coś w sobie. Ja sobie mówię, że to jest wchodzenie na kolejne piętra tak naprawdę. Ja wydałam płytę w pandemii i to wchodzenie na kolejne piętro okazało się być jeszcze trudniejsze, niż jakieś takie przekształcenie się, przepoczwarzenie znowu w jakąś inną postać.

BOVSKA: Tak. To jest dobre, dlatego że jakby to brzmiało tak samo, to bym się martwiła, że się nie rozwijam, a wydaje mi się, że jedyną drogą jest rozwijanie się, bo inaczej to jest bez sensu.

BOVSKA: Nie. Pamiętam, że jak udzielałam np. wywiadów odnośnie płyty, siedząc na kanapie u siebie w domu, co było dla mnie bardzo frustrujące, bo ja jestem człowiekiem, który kocha ludzi, więc dla mnie te spotkania i rozmowy – tak jak nasze dzisiaj – są zawsze największą nagrodą. Np. wydaję płytę i mogę o niej porozmawiać, spotkać się z kimś. To też jest trochę tak jak z graniem koncertów, tylko inaczej. To było dla mnie bardzo frustrujące, gdy siedziałam na tej kanapie i ludzie pytali mnie: „To co, pracujesz już nad nowym materiałem? Bo przecież teraz macie tyle czasu”.

BOVSKA: Dokładnie. To pytanie mnie bardzo frustrowało, bo nie, nie miałam na to przestrzeni. Zawsze mam tak, że jak wydaję płytę, to nie ma na to przestrzeni, bo właśnie ten nowy materiał zabiera mi głowę, potem się go gra itd. Tu był jakiś taki blok i potrzebowałam chwili czasu, żeby odetchnąć, żeby w ogóle pomyśleć o czymś innym – porobić jogę, uspokoić głowę i zastanowić się o czym ja tak naprawdę chcę dalej mówić.

BOVSKA: To jest bardzo trudne pytanie. Mnie interesuje relacja z moją kobiecością. Nie bez wpływu było to, co działo się też jesienią, to w ogóle wykluczyło też mnie z twórczości, bo ja byłam tak zaangażowana intelektualnie i mentalnie w to, co się działo w Polsce na ulicach, że nie byłam w stanie. Miałam w sobie taką jakąś wściekłość, żal i smutek na to wszystko, co się dzieje w Polsce i na ulicach.

BOVSKA: To prawda. Powiem ci, że też w tym czasie napisałam takie teksty, z którymi nic jeszcze nie zrobiłam.

BOVSKA: Możliwe, że nigdy nie ujrzą światła dziennego.

BOVSKA: Też teksty po prostu. Ten słuchacz, ja nie myślę o słuchaczu, bardziej myślę o sobie i o tym, żeby powiedzieć jakąś prawdę, w którą wierzę. Wtedy ten słuchacz wiem, że będzie mógł się z nią utożsamić.

BOVSKA: Tak. Że to jest coś uniwersalnego. Natomiast to co mi się przytrafiło… Napisałam takie teksty, które są związane i były związane z tym, co się działo. Niektórzy nazywają to sztuką krytyczną. Jest taki nurt sztuki – dla mnie on nie jest najważniejszy w sztuce. Natomiast pierwszy raz doświadczyłam tego, że miałam potrzebę po prostu wypowiedzenia się – i nikomu tego nie pokazałam jeszcze, ale może to nastąpi kiedyś.

BOVSKA: Z drugiej strony też uważam, że należy dać ludziom wolność, że jeśli ktoś nie ma ochoty w tym brać udziału, to może stać z boku i on też ma do tego prawo. Ja uważam, że to jest kluczowe, żeby właśnie dawać sobie wolność – i trochę tego brakuje u nas w naszym społeczeństwie, żeby było miejsce na różne poglądy, pewną tolerancję dla nich.

BOVSKA: Myślę, że oni tego nie oczekują, bo oni oczekują bardziej przeżycia. To co ja daję ludziom – wiem to od nich tak naprawdę i sobie z tego nawet nie zdawałam sprawy, bo ja często śpiewam bardzo smutne piosenki – ale jednocześnie okazuje się, że oni do mnie przychodzą po koncercie i mówią mi: „Magda, naładowałam się energią na najbliższy miesiąc”. I ja wiem, że to jest jakaś moja siła, że ja tę energię potrafię im dać, ponieważ dla mnie to jest tak ogromna radość grania. Bycie na scenie to jest moment takiej niezwykłej obecności. Wydaje mi się, że jeśli ja jestem obecna, to oni też czują tę obecność i dajemy ją sobie nawzajem, że to jest taka niezwykła relacja. Ja tak o tym myślę – o byciu na scenie i o graniu. Nie lubię myśleć o artyście w kategorii boga, tak jak się czasem myśli o jakichś gwiazdach pop, chociaż teraz bardziej o gwiazdach rapu albo o youtuberach. Bardziej dla mnie ten artysta jest przekazicielem energii, którą może dać. Mi zależy na tym, żeby ludziom dać dobrą energię, a to, wydaje mi się, że to już zależy od słuchacza, jaką warstwę też weźmie z tej piosenki – czy weźmie warstwę tekstu, czy tylko tych emocji. Ja np. najbardziej pamiętam w swoim życiu koncert, na którym przeżyłam istne katharsis i był to koncert Pata Metheny’ego kiedyś na Torwarze. Nie zapomnę tego nigdy, to po prostu było jakieś takie piękno – ja bardzo to emocjonalnie przeżyłam. Miałam też taki moment w teatrze kiedyś, kiedy oglądałam taki teatr Kibbutz Contemporary Dance Company. To było na takim wspaniałym festiwalu sztuki tańca w Bytomiu, który już się nie odbywa. Oglądałam tam spektakl taneczny, który mnie tak wzruszył, że naprawdę płakałam w teatrze i miałam dreszcze, ciarki, wszystko po prostu. Właśnie po to jest sztuka chyba, tak mi się wydaje. Żeby pomóc coś w sobie przeżyć. Z drugiej strony ja też muszę to przeżyć, żeby to móc dać, więc to jest taka wieczna sinusoida.

BOVSKA: Myślę, że bardzo mi pomaga. Daje mi możliwości realizacji pewnych rzeczy szybciej, ale ja się nie zamykam na ludzi, wręcz pragnę więcej ludzi, którzy zrobią za mnie niektóre rzeczy i uczę się też rozdawać te…

BOVSKA: Ale słuchaj, jest taka piosenka, która jeszcze nie ujrzała światła dziennego, nad której teledyskiem już pracujemy i mam bardzo młodego, niezwykle zdolnego reżysera, który wymyśla całą historię i robi wszystko. I ja się temu poddaję.

BOVSKA: Tak. I uważam, że kluczem jest znaleźć taką osobę, która fascynuje cię tym, co robi, namówić ją, żeby z tobą pracowała i dać jej wolność.

BOVSKA: Tak. To jest początek.

BOVSKA: Dziś wydaje się single i ja będę wydawać single. Wydaje mi się, że to ma po prostu dzisiaj większy sens, dlatego że to jest związane stricte z procesem wydawniczym. Ja jestem też swoim własnym wydawcą, oczywiście mam dystrybutorów i w ogóle cudownych ludzi, którzy mi pomagają, natomiast mam jakąś świadomość tego wydawniczego procesu. Uważam, że teraz lepiej jest wydawać single, bo tak wiele można opowiedzieć jedną piosenką, że wydanie całej płyty, całej historii przechodzi bez echa, nie ma na tyle dużo narzędzi, żeby móc to pokazać. Jest ich tak samo dużo, jak pokazanie jednego singla, jeśli chodzi w ogóle o narzędzia cyfrowe i promowanie tego w serwisach streamingowych.

BOVSKA: Jedno i drugie. On przede wszystkim mnie fascynuje. Ja się go nie boję i uważam, że nie należy mu specjalnie zaprzeczać, tylko po prostu niestety trzeba iść z nim, grać z nim i go rozumieć też.

BOVSKA: Tak, bo ja staram się pokazywać jakieś fragmenty swojej rzeczywistości. Też takiej zwykłej, prywatnej, chociaż oczywiście z umiarem, natomiast ja się przełamałam w pandemii, żeby np. w ogóle filmować coś w swoim własnym domu, bo wcześniej tego nie robiłam.

BOVSKA: Właśnie z tym porządkiem to, powiem ci, różnie bywa.

BOVSKA: Mam dużo książek i dużo przedmiotów najróżniejszych.

BOVSKA: Tak. Był dla mnie takim świadomym wyborem. „Dobra, teraz już muszę ich wpuścić, bo ja tutaj siedzę, nie mam innego wyjścia. Jak chcę do nich mówić, to w tle będzie mój dom”. To w sumie pomogło mi właśnie przełamać jakąś taką barierę.

BOVSKA: Tak. Myślę, że są tacy artyści, którzy wychodzą od takiej totalnej tajemnicy. Potrzebuję się dzielić. Jestem takim introwertycznym ekstrawertykiem – tak bym to nazwała. Wydaje mi się, że jak ktoś obserwuje moje Instastory, to może sobie pomyśleć, że ja tylko piję kawki i po prostu chodzę z psem na spacery, bo wtedy właśnie najczęściej wyciągam ten telefon, kiedy mam tę chwilę wolnego. Natomiast jest mnóstwo takiego czasu, kiedy siedzę przed komputerem i to nie jest niezbyt atrakcyjne – sam wiesz. Natomiast jedyne co to trzeba się bardzo pilnować rzeczywiście, żeby ten świat za bardzo nie zawładnął naszym czasem. Ja mam takie poczucie, że on czasem mi zabiera za dużo czasu, że jakby za bardzo rozprasza, więc staram się jakoś to sobie dozować.

BOVSKA: Wydaje mi się, że jest to kwestia pewnego pułapu. Jest parę przykładów artystów, którzy niespecjalnie się tym zajmują, tymi social mediami, jest to ich wybór świadomy i istnieją, ale oni przebili szklany sufit i bardzo im z tego powodu gratuluję. To jest wspaniałe. Każdy musi znaleźć swoją drogę. Ja mam takie poczucie, że ja nie mogłabym przerwać tej relacji, że je sama się uczę opowiadać o sobie historie, a nawet nie tylko o sobie, tylko w ogóle to co ja chcę powiedzieć ludziom, przekazać w taki sposób, żeby oni to zrozumieli, bo czasem piosenka to jest pretekst do tego, żeby też jeszcze coś mówić. Ja się też tego uczę. Wydaje mi się, że to jest fascynująca droga, ciekawa.

BOVSKA: Powiem ci, średnio. Po prostu gdy jest robota do zrobienia, to staram się odkładać telefon na bok, chociaż niestety często telefon jest moim narzędziem pracy, więc to się zazębia. Po prostu staram się za bardzo też nie zastanawiać, robić szybko te rzeczy i też nie za dużo oglądać, nie scrollować po prostu.

BOVSKA: Tak. Ja chcę im odpowiadać i staram się odpowiadać na wszystko, co mogę. I dla mnie to jest bardzo ciekawe. To nie jest jakaś ogromna liczba, że nie jestem w stanie odpowiedzieć na te wiadomości, więc to jest bardzo angażujące, a z drugiej strony dla mnie to jest też ciekawe.

BOVSKA: Ja myślę, że się nie da. Naprawdę tak myślę, choć pewnie inaczej jest w rapie. Tam jest inne podejście do słuchacza, ale to nie jest moja narracja – moją narracją jest dialog. Ja tak czuję, że moją narracją jest dialog z ludźmi często o ogromnej wrażliwości, którzy potrzebują tej rozmowy jakoś. Czuję, że jestem też dla nich jakiegoś rodzaju wsparciem, że ta moja muzyka, czy też jakieś świadectwo tego, jak ja żyję. Mam takie poczucie odpowiedzialności za słowo, czy też jakieś swoje czyny.

BOVSKA: Tak. Potem np. przychodzą ludzie po koncercie i mówią: „Ty to jednak jesteś fajna na żywo”. Weryfikują to w jakiś sposób, że to nie jest jakaś ściema, że ja nikogo nie udaję. Chyba nie da się kogoś udawać… Nie wiem, może się da.

BOVSKA: Wracając jeszcze do tematu pandemii – mam wrażenie, że ona mnie samą odarła albo może jakby też proces, jaki przeszłam wewnętrznie. I też proces w ogóle twórczy zrobienia kolejnych płyt, bo ta twórczość jest czymś dla mnie najważniejszym, jest moim DNA, płynie mi we krwi i nie mogłabym bez tego za bardzo funkcjonować, więc mam wrażenie, że to przepoczwarzanie się, o którym mówiłam wcześniej, to jest tak jakby zdejmowanie jak cebula, żebym ja sama mogła dotrzeć do jakiejś prawdy o sobie, że to jest właśnie trudne być prawdziwym. To się tak ciągle o tym mówi, to jest takie wyświechtane: „Bo ja chcę mówić prawdę, pokazywać prawdę, jak jest naprawdę”.

BOVSKA: Tak. Czasem mi brakuje.

BOVSKA: Nie, nie. Gdy potrzebuję ciszy, to najbardziej lubię jakąś przyrodę. Jakąś przyrodę gdzieś z dala od miasta po prostu.

BOVSKA: To był impuls, który odpowiadał na akurat głośny komentarz dotyczący hasztagu „body positive”. Może właśnie ta pandemia i to, co się dzieje wybudowało we mnie potrzebę wypowiadania się jednak w kluczowych kwestiach, bo czuję, że mnóstwo młodych dziewczyn mnie słucha, ogląda i…

BOVSKA: Mam na nie wpływ i chciałam im po prostu powiedzieć zwyczajnie: „Zobaczcie: mam tyle wzrostu, noszę taki rozmiar, jestem normalną dziewczyną, nie jakąś plastikową osobą bez ani jednej fałdy na brzuchu”. Uważam, że ruch body positive jest po prostu czymś świetnym i nie podobała mi się krytyka tego ruchu, która została wypowiedziana przez osobę publiczną i chciałam po prostu zabrać głos w tej sprawie. Wydaje mi się, że właśnie pokazanie swojego zdjęcia w kostiumie kąpielowym jest czymś totalnie normalnym i nic w tym nie ma. Właśnie to było takie zwykłe zdjęcie, pokazujące jakąś prawdę. Oczywiście też zdjęcie zawsze jest sztuką mirażu.

BOVSKA: Tak, bo jeśli jest dziewczynka, która ma np. 14 lat, i ona myśli, że jak ja wstaję rano, to wyglądam tak jak na tym zdjęciu, kiedy jestem pomalowana i w ogóle…

BOVSKA: To ona też tak chce.

BOVSKA: I to jest nieprawda, bo jak ja wstaję, to jestem rozczochrana, w piżamie i mam spuchnięte oczy – taka jest prawda i wydaje mi się, że warto jest o tym mówić. Każdy ma swoją granicę pokazywania tego w sposób na tyle estetyczny, na ile jego estetyka mu odpowiada. Wydaje mi się, że można o tym opowiadać na bardzo różne sposoby, bardzo różnym językiem.

BOVSKA: Ja uważam, że to jest ogromna odpowiedzialność. Jeszcze na dodatek też uczę studentki – to też mi daje taki bezpośredni kontakt z jakąś bardzo małą grupą, bo to są bardzo kameralne studia, ale ja z nimi rozmawiam i ja widzę jaka jest już różnica wieku. Cały czas myślę sobie: „Jestem taka młoda”, ale jednak jak już się zaczyna uczyć tych, którzy są np. na drugim roku studiów, to człowiek sobie zdaje sprawę, że to już jest kilkanaście lat różnicy i że one są teraz tam, gdzie ja kiedyś też byłam. I to właśnie moja rola jest w tym, żeby im nie wskazać palcem, tylko po prostu pokazać możliwości, ale dawać im to poczucie odpowiedzialności właśnie np. za ich czyny, czy też budować ich poczucie własnej wartości. Wydaje mi się, że to akurat jest coś, co mnie interesuje, bo ja sama też się z tym zmagałam czy zmagam cały czas – jak każda, każdy z nas.

BOVSKA: Tak. I zastanawiam się też jak to mówić, że może ubrać to jeszcze w inną formę. Mam taką potrzebę, że może coś jeszcze innego nawet, poza muzyką jeszcze coś ode mnie takiego wyjdzie.

BOVSKA: Tak.

BOVSKA: Najbardziej gra mi muzyka, a właściwie piosenka. To jest taka forma, którą sobie wybrałam, bo ona operuje tekstem, dźwiękiem i tak naprawdę też obrazem, więc ona sprawia, że wszystkie moje pasje się łączą w jedno. Ale drugim takim narzędziem jest rysowanie. To jest takie moje drugie jakieś DNA i ja to robię nieustannie albo w większej, albo w mniejszej formie, czasem dla kogoś, czasem dla siebie tylko i wyłącznie. To jest taka druga. Trzecią taką rzeczą jest taniec, który też jest elementem tego wszystkiego. Nie chcę być tancerką, nie mam takich ambicji – to jest jedno z narzędzi. Więc wszystkie te artystyczne formy jakoś się łączą. Natomiast to co mnie fascynuje w tworzeniu, to jest dotarcie do po prostu człowieka. W ogóle człowiek mnie najbardziej fascynuje. Dotarcie do jego emocji, do tego, że jak usłyszy piosenkę, to być może tak się wzruszy, że poleci mu łza z oka – to jest dla mnie niesamowite, że muzyka ma taką siłę i piosenka właśnie ma taką siłę.

BOVSKA: Myślę, że nie. Myślę, że oczekują dokładnie tego samego. Oczywiście też oczekują show – wiadomo, koncert jest też formą show.

BOVSKA: Naskaczę się, ale ja lubię sobie poskakać. Gorzej z kondycją po tej pandemii. Natomiast nie, myślę, że coś w nas zostało takiego samego, że wciąż jesteśmy tymi samymi ludźmi. Może trochę dostaliśmy…

BOVSKA: Tak, właśnie. Dziękuję bardzo.

BOVSKA: One mają dla mnie znaczenie, dlatego że one się potem przekładają na…

BOVSKA: One się przekładają na po prostu pieniądze tak naprawdę, później w takim szerokim rozrachunku, a one mi są potrzebne, by dalej tworzyć i by żyć oczywiście. Też to jest moja praca, ta twórczość jest moją pracą i to jest trudne, żeby nie myśleć o tym, że one są potrzebne i robić cały czas. To jest też ciągłe inwestowanie w tę swoją twórczość. Natomiast też widzę, jak bardzo zmienia się sposób słuchania, że ludzie z jednych serwisów przechodzą do drugich i po prostu ten rynek muzyczny niezwykle się zmienia, on co 10 lat zmienia się skrajnie o 180 stopni. Jesteśmy teraz w momencie bardzo dużych zmian i właściwie to jest fascynujące w pewnym sensie. Polska jest też specyficzna, dlatego że jesteśmy krajem, w którym… Jesteśmy sporym krajem – my, muzycy, wcale nie mamy tak źle w Polsce, bo naprawdę jest po tej Polsce gdzie pojeździć. Czesi mają np. dużo gorzej niż my. Oni po prostu robią małe kółeczko i już są z powrotem w domu. Natomiast trudno się porównywać do np. Ameryki, gdzie to jest tak gigantyczny rynek, on rządzi się innymi prawami, więc trzeba jakoś próbować znajdować swoje drogi i wszystkie utarte ścieżki są złe tak naprawdę. Mam wrażenie, że wszystko co się robi trochę, mówiąc po angielsku, „out of the box” jest najlepsze.

BOVSKA: Nie wiem, czy jestem na to gotowa, ale nie widzę innej drogi. Jestem twórcą, to jest moje DNA. Może będzie taki moment w moim życiu, że zapragnę czegoś innego, ale na razie wydaje mi się to niemożliwe, szczerze mówiąc. Wyobrażam sobie siebie jako taką 60-letnią babkę, która wciąż jeszcze np. jest na scenie i wszystkie te gwiazdy polskie bardzo podziwiam – jak śledzi się ich kariery, to widzi się ogromne poświęcenie.

BOVSKA: Myślę, że mogę już wtedy nie lubić tej piosenki, choć kto wie?

BOVSKA: No właśnie.

BOVSKA: Tak, tak.

BOVSKA: Dawno tego nie słyszałam. W Zabrzu tak nie robili, ale ja już wiem, że tego „Kaktusa” trzeba zagrać 4-tego, 5-tego, żeby nie było tych krzyków. Cieszę się, jak oni po „Kaktusie” zostają i są ciekawi dalej. Mają prawo, żeby wyjść, mają prawo, żeby zostać – mają wolność.

BOVSKA: Ja myślę, że to jest początek. Ja cały czas mam poczucie, że to jest mój początek. Byłam niedawno na koncercie zespołu Mikromusic mojej serdecznej koleżanki Natalii, która już w przyszłym roku obchodzi 20-lecie. Pomyślałam sobie, że ja jeszcze mam bardzo dużo czasu do takiej rocznicy. Będąc na jej koncercie, widziałam cudowną publiczność, która jest zaangażowana, która jest z tym zespołem widać już przez lata. I życzę sobie tego samego.

BOVSKA: Tak.

BOVSKA: Tak, robię swoje i mam nadzieję, że gdy coś zmienię w swojej muzyce, bo będę miała taką potrzebę, to…

BOVSKA: Na przykład. To moi słuchacze ze mną zostaną. Np. u nas nie ma dużo gitar, może właśnie będzie ich więcej. Nie wiem, co się wydarzy, bo na tym polega właśnie ta najbardziej ekscytująca rzecz, ten moment tworzenia, że nie wiesz, co się wydarzy i nagle coś działa i jest to cudowna euforia. To jest ta druga rzecz, do której najbardziej dążę, czyli do produkowania, wymyślania piosenek i potem tworzenia ich, współprodukowania z innymi wybitnymi muzykami. Dla mnie to jest też takie otwarcie teraz, bo wszystkie piosenki i płyty do tej pory właściwie pisałam z Janem Smoczyńskim, którego kocham i jest wspaniały, i dalej będziemy na pewno też razem pisać, natomiast też otworzyłam się teraz na innych producentów. Dla wokalisty i kogoś kto pisze piosenki – takiego songwritera jak ja – producent muzyczny to jest ktoś też bardzo ważny. I to jest też otwarcie się na nową, inną energię. Taką możliwość dała mi współpraca z Duitem, z którym właśnie zrobiliśmy „Barometr”, ale też współpracuję jeszcze z innymi producentami, więc myślę, że ten powiew świeżości ode mnie będzie dość słyszalny.

BOVSKA: Bardzo im pozwalam, dlatego że oni też poruszają się w obrębie wrażliwości mojej. Pewien sposób narracji im definiuję, natomiast ja najbardziej kocham przejść z taką tabula rasą i w ogóle usiąść z kimś od początku, od pierwszej nuty tworzyć coś od podstaw. To jest najbardziej ekscytujący proces w studio, kiedy się tworzy coś od zera. Tekst, on gdzieś tam jest z tyłu głowy, jest ich trochę zapisane gdzieś w moim notesie, natomiast ja nie wiem, co powstanie, jak wtedy pójdę do studia. To jest niesamowite. Czasem jest też tak, że idę z piosenką, która ma harmonię, tekst i melodię…

BOVSKA: Nie, nigdy tak nie mówię, bo ja właśnie przychodzę i mówię: „Zobacz, mam coś takiego. Wiem, że jak ty przyjdziesz, to to będzie lepsze, bo ty masz swoją wrażliwość, ty masz swoje ucho, które słyszy inaczej niż ja, ty nadasz temu brzmienie i ty będziesz wiedział, jak to fajnie zinstrumentować. A ja poruszając się też po tym świecie muzycznym, będę też się do tego odnosić, bo też to słyszę tak jak ty, ale jestem ciekawa, jak ty to usłyszysz na nowo”. To jest wieczna przygoda, to jest wspaniała przygoda.

BOVSKA: Bardzo dziękuję.