M. GOZDOWSKI: W pewnych miejscach się wykluczało, kiedyś. Weźmy sobie festiwale, weźmy sobie jakieś koncerty. W pewien sposób można powiedzieć, że się wykluczało, ale covid wszystko zmienił.

M. GOZDOWSKI: To jest chyba największe wyzwanie, to znaczy jak ludzi, którzy są osobno połączyć? Sprawić, żeby byli razem, żeby to doświadczenie było wspólne i żeby to przeżywali razem. Na szczęście social media nam w tym pomagają, to jest miejsce, w którym można wymieniać, nawet na żywo, pewne komentarze, można jakoś współuczestniczyć w tym. To jest chyba największe wyzwanie naszych czasów- co zrobić, żeby być osobno, ale razem.

M. GOZDOWSKI: Tak, to jest chyba największe wyzwanie i to jest coś, co wydaje się naszą najbliższą przyszłością. Jak odzwierciedlić to, co było w offline w online.

M. GOZDOWSKI: Wiesz co, ja może jestem starej daty, ale wydaje mi się, że bezpośrednia relacja i bliskość, to jest coś niezwykle trudnego, co prawdopodobnie, nawet na pewno moje dzieci zupełnie inaczej czują niż ja. One żyją w online. Jak spotykają się, to spotykają się w online. Dla mnie, dla mojego pokolenia, ten bezpośredni kontakt jest niezwykle istotny.

M. GOZDOWSKI: Absolutnie, to trochę jak z protezą. Czasami proteza potrafi być bardziej efektywna niż prawdziwa noga. Chyba tutaj będziemy do tego dążyli, będziemy szukali takiego miejsca. Ja już byłem na kilku imprezach online, które się odbyły w czasie covidu zdalnie i to da się w jakiś sposób odzwierciedlić. Czy idealnie? Pewnie nie, szukamy wszyscy tej drogi dzisiaj.

M. GOZDOWSKI: Festiwal był już naszą drugą przygodą przeniesienia czegoś z offline do online, co wydawało się nieprzenaszalne. W czasie covidu nie wiem, czy pamiętasz, na samym początku zrobiliśmy koncert dla bohaterów. To był projekt, który był małym projektem oddolnym, który wymyśliliśmy sobie w Playerze, że go zrobimy, żeby oddać hołd, zebrać trochę pieniędzy dla lekarzy. Nagle przerodziło się to w coś, co było niespodziewane. W ciągu tak naprawdę kilkunastu dni od pomysłu, zaangażowaliśmy w to stację TVN i TVN24 i stwierdziliśmy, że w ogóle wszyscy, którzy chcą, to niech w tym uczestniczą. To miała być 2 godzinna audycja, skończyło się po 5 godzinach. Mieliśmy zebrać… liczyliśmy na jakiś milion, udało się zebrać milion, ale dolarów. To było niesamowite i to pierwszy raz nam uświadomiło, że jeśli coś jest prawdziwe, jeśli coś jest dla kogoś ważne to na pewno da się to przenieść i nie trzeba do tego scenariusza, ludzie napiszą ten scenariusz sami.

M. GOZDOWSKI: Moim zdaniem tak. Ja uważam, że tutaj również mamy możliwość bieżącego nazwijmy to grzebania w scenariuszu. Widzimy, co się udało, co się nie udało, jesteśmy w stanie szybko zmienić tę treść.

M. GOZDOWSKI: Tak, to był case właśnie koncertu dla bohaterów. Oprócz tego, że wszyscy grali trochę dłużej niż mieli, to nie wszyscy chcieli zejść z anteny online.

M. GOZDOWSKI: I to było tak naturalne, że my chyba po 45 minucie porzuciliśmy cały scenariusz i powiedzieliśmy niech się dzieje. Niech po prostu się dzieje i dajmy się temu ponieść. To jest jeden element takiego spontanicznego przejścia. Również koncerty mają to do siebie, że są w pewien sposób spontaniczne, dzieją się rzeczy, które nie są w scenariuszach.

M. GOZDOWSKI: To prawda. Ostatnio oglądałem koncert Michaela Bubble chyba sprzed 5 lat, w którym -na pewno to nie było w scenariuszu- jedna z mam próbowała wymusić na nim, żeby jej syn zaśpiewał. Nikt nie rozumiał o co chodzi, dopóki ten syn, piętnastolatek nie zaśpiewał i miał głos lepszy niż Michael Bubble, więc są scenariusze, ale jest też życie, które pisze chyba najfajniejsze scenariusze. To chyba jest coś, co jest fajnie przenaszalne właśnie z tego świata, który wcześniej znaliśmy do dzisiaj.

M. GOZDOWSKI: A wiesz, ja mam taką refleksję a propos obecności w social mediach tych gwiazd, że wiele z nich jest bardzo na pokaz. To są bardzo przemyślane scenariusze, kreowanie swojego wizerunku. Wydaje mi się, że to co jest takim game changerem relacji, to jest to, że ci ludzie zaczynają być sobą, czyli przestają być w wyprasowanych koszulach, a zaczynają być w wygniecionych. Ten covid też dużo dał.

M. GOZDOWSKI: I skrócenie tego dystansu, bo to wciąż są gwiazdy w jakiś sposób. My pewnie z nimi obcujemy trochę inaczej, ale dla ludzi to są gwiazdy i teraz jeśli skracamy ten dystans i pokazujemy, że ktoś z domu, w którym ma podrapaną ścianę, bo ktoś tam nie odmalował, dzieci biegają a psy szczekają, no to nie jest wypracowany wizerunek, to jest prawdziwy wizerunek i nagle wszyscy mówimy ej, może oni wcale nie są tak daleko, może oni są razem z nami bardzo blisko i to wydaje mi się ten rzeczywisty kontakt, wejście głębiej, ale nie grzebanie w czyjejś sypialni, tylko popatrzenie, że ludzie mają takie same problemy jak wszyscy inni, to znaczy i są czasami zgniłe banany gdzieś tam, bo ktoś zapomniał zdjąć i czasami się dziecko przysunie z czekoladą…

M. GOZDOWSKI: Bardzo dużo ostatnio o tym wszyscy myślimy, bo trzeba może nie zdefiniować, ale spróbować odnaleźć tę przyszłość. Będziesz miał ciekawych gości w ramach tych dyskusji, bardzo różnych i bardzo różne punkty widzenia, ale tutaj wszyscy mają ten sam mianownik- nowa definicja rozrywki. Ona się dzisiaj zaczyna być może nawet razem z budzikiem. My jesteśmy z tych momentów, kiedy był prime time poranny i tak dalej, dzisiaj nie ma czegoś takiego w moim odczuciu dla użytkownika. Ta rozrywka musi im towarzyszyć przez cały czas, tylko w różnym natężeniu, ona już dzisiaj im towarzyszy. Wszystkie tiktoki tego świata są niczym innym jak rozrywką, ostatnio miałem taką przyjemność, dawno nie stałem na przystanku, ale ostatnio stanąłem na przystanku na Placu Konstytucji i popatrzyłem na przystanek po drugiej stronie. Kiedyś takim obrazkiem ludzi czekających był papieros w ręku, dzisiaj jest telefon. Jestem przekonany, że to jest rozrywka, którą oni w jakimś mniejszym lub większym stopniu przyjmują.

M. GOZDOWSKI: Absolutnie i również podcast i książka i wszelkie przyjemności dla umysłu, które sobie sprawiamy są pewnego rodzaju rozrywką i to zależy od pewnie poziomu i potrzeby użytkownika, ale to jest dla mnie w jednym, ogromnym worku rozrywki i tej atencji użytkownika, bo ta rozrywka w zasadzie może towarzyszyć nam non stop. Dzisiaj czasami mam takie poczucie z przeszłości, kiedy patrzyłem na open space w moim biurze i wszyscy siedzieli w słuchawkach głównie słuchając muzyki, to też była rozrywka. Dzisiaj siedzą na telefonach i słuchają kogoś innego, to już trudno pewnie nazwać rozrywką.

M. GOZDOWSKI: Rozmawialiśmy chwile wcześniej o tej sztucznej inteligencji, to też według mnie będzie game changerem. Przypominam sobie kilka futurystycznych filmów, w których pewna rozrywka lub pewne zachowania były odzwierciedleniem zachowań użytkownika, takich kreowanych na żywo. Pomyślmy sobie, że to jest przyszłość, to znaczy nie ma 2 scenariuszy danego serialu. Jest miliard scenariuszy danego serialu.

M. GOZDOWSKI: To jest o tych miliardach scenariuszy, to znaczy tych ścieżek będzie tyle jak w grach. To jest bardzo fajne porównanie, bo wydaje mi się, że w niedługiej przyszłości seriale… była taka próba kilka lat temu, nie wiem, czy pamiętasz HBO zrobiło serial Mosaic. On miał chyba 7 czy 8 różnych scenariuszy, w różnych momentach można było je wybierać. To wciąż trzeba było klikać i to było zaprojektowane. Jednak wyobrażam sobie, że ta rozrywka będzie taka, że nie będzie końca scenariuszy. To nie scenarzysta będzie pisał scenariusze, tylko będzie zaprojektowany jakiś świat, w którym będzie można się poruszać.

M. GOZDOWSKI: Tak, to znaczy indywidualizacja pod konkretnego widza i pod konkretne potrzeby.

M. GOZDOWSKI: Dobre wyzwanie, dobre pytanie. Nie wiem. Podam taki przykład chyba sprzed 6 lat, który zrobiliśmy w Playerze, to była nasza pierwsza produkcja VR-owa, która zmieniła w ogóle nasze zdanie o VR-rze. Nam się wydawało, że to jest wszystko takie proste, postawimy kamerę, która będzie centralnie jak tutaj mamy mikrofon i kamerę i będzie widziała po prostu z kilku perspektyw. Okazało się chyba po pierwszym dniu zdjęciowym, że my nic o tym nie wiemy, to znaczy musimy o tym projekcie pomyśleć zupełnie od nowa, tu, ponieważ dużo rzeczy dzieje się z tej strony, backstage się dzieje, tam się coś dzieje…

M. GOZDOWSKI: Absolutnie, zdradzę ci takie kulisy, w ramach jednej ze scen…

M. GOZDOWSKI: Wracając do tych kulis, w jednej ze scen, całkowity przypadek. Jak na planie czasami trzeba się szybko przebrać i wrócić na ten plan. No i oczywiście co się działo? Kobiety się przebierały. Nie zrozumieliśmy naprawdę, dlaczego jeden odcinek ogląda się dużo lepiej i tylko kilkanaście minut, nie było tam żadnych scen erotycznych, ale były kobiety przebierające się, wystarczająco, żeby zwrócić uwagę i atrakcję. Jak robiliśmy później badania okazało się, że sceny, które my projektowaliśmy jako główne nie miały nic wspólnego z byciem głównymi, były pobocznymi. Głównymi scenami były inne rozmowy i to jest ciekawe, bo być może możemy to przeżywać razem z innych perspektyw. Razem, tak jak my dzisiaj w tym pokoju, ale z innych perspektyw.

M. GOZDOWSKI: Wiesz, raczej zamkniętego świata, ja tak o tym myślę. Czyli mamy jakiś zamknięty świat, ale on jest wielowymiarowy, w wielu miejscach się to dzieje i być może to jest to wspólne doznanie. Oczywiście nie wiemy tego, możemy to projektować, możemy pomyśleć o tym, ale myślę, że najbliższe 5 lat nam pokaże gdzie jest ta przyszłość.

M. GOZDOWSKI: Tak, no wczoraj ogłosiliśmy w ramach naszej fundacji Digital Poland, taki coroczny konkurs Digital Shapers 2020. To było najtrudniejsze kilka godzin, które poświęciłem razem z całą radą na wybór finalistów. Prawie 300 zgłoszeń i oczywiście były takie nazwiska jak Solorz, ale pojawiły się nazwiska, które absolutnie mi nic nie mówiły. Nauczycieli, którzy zmienili w ogóle myślenie o prezentacji, w jakiś sposób contentu, czyli programu dzieciom.

M. GOZDOWSKI: Absolutnie. Oni wykorzystali tę szansę moim zdaniem, to znaczy zamienili tę rozrywkę, którą dzieci konsumują bezrefleksyjnie często tak wciągając się, w to, żeby ich to zainteresowało. Lekcja stała się dla nich pewnego rodzaju rozrywką, a co ciekawe przestała być takim czymś bardzo unikalnym, elitarnym. Wiesz, są szkoły, które tylko zajmują się badaniami i trochę inaczej prezentują podstawę programową, ale ci nauczyciele jeden z Pomorza, drugi ze Śląska, nagle mogli mieć nie 30 uczniów, tylko 3 000, 30 000 uczniów.

M. GOZDOWSKI: Absolutnie, ale to też zobacz jakie ogromne szanse daje, to znaczy pewne w dzisiejszych czasach już nie ma wykluczenia cyfrowego lub jest nieznaczne, jednak to się w ciągu ostatnich kilku lat zmieniło znacząco. Ale jaką szanse chłopak spod Kozienic miał z człowiekiem, który jest w Warszawie w najbardziej elitarnej szkole?

M. GOZDOWSKI: Dziękuję bardzo.

M. KĄDZIELA: Moment już przyszedł, bo wiele wytwórni, wydawnictw muzycznych wręcz nie chce wydawać muzyki w formie fizycznej. Wszyscy chcą wydawać w digitalu, także to już nas nie minie, a płyta fizyczna, właśnie taka, co trzymasz w ręku, to jest fizyczny dowód naszej artystycznej pracy.

M. KĄDZIELA: Tak, że jesteśmy. Fajnie coś, nad czym się pracowało przez 2 lata potrzymać w ręku, ale to już naprawdę nie jest tak potrzebne.

A. ZAGÓRSKI: Wydaję mi się, że jest istotną rzeczą to, że muzyka jednak posiada swoją fizyczną wersję, żeby mieć dowód na to, że to wszystko się wydarzyło, czyli ta cała muzyka jest gdzieś fizycznie dostępna. Jednak wydawnictwa majorsowe obecnie deklasują, jeśli chodzi o wydawnictwa powiedzmy fizyczne. Są deklasowane przez digital i tutaj w tę stronę musimy iść za duchem czasu. Kiedyś słyszałem nawet o takich motywach, w których zamiast płyty fizycznie, można by było mieć pendrive’a z muzyką. Teraz, gdzie można odtworzyć płytę, oprócz ewentualnie samochodu, ale jeszcze można, w niektórych wersjach na dzień dobry już nie ma się nawet możliwości odtwarzania płyt CD, tylko zawsze jest to forma digital.

M. KĄDZIELA: Jesteśmy młodzi, więc musimy iść z duchem czasu. Co prawda gramy muzykę jazzową, ona najlepsza w odbiorze jest na żywo, aczkolwiek jakoś nam to idzie przekładanie tego sieci. Także jakoś sobie z tym radzimy i mamy też z tym dużo fun’u, bo jako muzycy musieliśmy się też nauczyć wielu rzeczy, musieliśmy się nauczyć jak się dobrze nagrać, jak się nagrać na wideo, jak się zaprezentować w tej sieci, także był to okres dużej nauki dla nas, żeby sprostać wyzwaniu. Jeszcze chciałbym tylko nawiązać do płyty, do fizycznego nośnika, bo to przecież nie jest sama muzyka, to też jest sztuka wizualna, bo artysta robił okładkę. Mi się wydaje, że dlatego warto cały czas współpracować i cały czas je wydawać w formie fizycznej, żeby było widać, że ktoś jeszcze tę okładkę zrobił.

A. ZAGÓRSKI: Oczywiście, że nie, ponieważ muzycy muszą być otwarci wobec publiczności, która po prostu teraz w większości opiera się na popularyzacji wszystkiego na Instagramie, na Facebooku i tak dalej, tam trzeba docierać.

A. ZAGÓRSKI: No, z tego ja akurat nie korzystam.

M. KĄDZIELA: Z tego nie korzystamy.

A. ZAGÓRSKI: Dokładnie, no ciężko by było na przykład imitować na TikToku solówkę naszego pianisty, który lubi preparować swój fortepian lub też pianino.

A. ZAGÓRSKI: Przekażemy panu Mateuszowi Gawędzie.

A. ZAGÓRSKI: Ja uważam, że formy digitalowe są bardzo dobre, ostatnio żeśmy zrobili dużo fajnych rzeczy, jeżeli chodzi o kwestię digitalu. Po pierwsze zrobiliśmy taki najpierw pilotażowy projekt, wymyśliliśmy go razem z Maciejem, na temat tego, żeby stworzyć big-band, pierwszy w Polsce wirtualny big-band i udało nam się to zrobić. Najpierw zaprosiliśmy pewną liczbę osób, Polaków, którzy to nagrali, później dostaliśmy projekt Kultury w sieci, gdzie mogliśmy coś zrobić, ale to może Maciek opowie trochę o tym.

M. KĄDZIELA: Znaczy chciałem tylko powiedzieć, że siedząc w domach, my wszyscy muzycy w trakcie lockdownu, trochę nie wiedzieliśmy, co ze sobą zrobić. Tak jak wspomniałem wcześniej, dopiero zaczynaliśmy się uczyć tej całej promocji, może nie promocji, ale performance’u w sieci. Jednak muzyka jazzowa, muzyka improwizowana, w dużej mierze opiera się na tym, że my spotykamy się i improwizujemy razem. Tutaj wpadliśmy na pomysł z Adamem, nie możemy się razem spotkać, bo jest to fizycznie niemożliwe, ale dlaczego by nie zaprosić kupy muzyków do jednego projektu, zrobić aranż taki w miarę precyzyjnie napisany, ale jednak w dużej części improwizowany i wziąć naszych przyjaciół muzyków z całej Polski, bo pierwszy projekt akurat opierał się tylko na muzykach z Polski i spróbować zrobić coś, czego nie było wcześniej, czyli wirtualny big-band. Wzięliśmy 20 muzyków, może na początku ich nie było 20, ich tam chyba było 10 czy 12 osób, ale każdy nagrał z domu improwizując do konkretnego utworu co nam wyszło całkiem fajnie. Oczywiście wspomogliśmy się montażem kolegi kamerzysty naszego zaprzyjaźnionego Kuby Szkudlarka, który to bardzo fajnie zmontował i tak właśnie powstał nasz pierwszy wirtualny pilotażowy projekt big-bandowy, który później przerodził się w coś znacznie większego.

A. ZAGÓRSKI: No właśnie, co większego to było, to było to, że dostaliśmy fajne dofinansowanie, bo przez Chodzieski Dom Kultury.

M. KĄDZIELA: Zostało to zauważone.

A. ZAGÓRSKI: Tak, zostało to zauważone, bo na wszystkich właśnie streamach, również cross-share. Zrobiliśmy taką rzecz, pewnego rodzaju cross-share’y również z magazynami jazzowymi i tak dalej. Dotarł ten projekt do ponad 80 000 ludzi, także to już było naprawdę fajnie, jeśli chodzi o oglądalność, no i stworzyliśmy big-band z 25 osób, między innymi w big-bandzie też zaśpiewała pani Krystyna Prońko.

M. KĄDZIELA: Pani Dorota Miśkiewicz.

A. ZAGÓRSKI: Dorota Miśkiewicz, na przykład pan Janusz Szrom, Piotr Baron i jeszcze 15 czy może nawet więcej muzyków, którzy są Polakami, ale mieszkają rozsiani po całym świecie i stworzyliśmy taki projekt big-bandowy.

M. KĄDZIELA: Od Indonezji po Stany Zjednoczone.

A. ZAGÓRSKI: Tak, od Indonezji po Stany Zjednoczone, a nawet i bym powiedział od Nowej Zelandii po Stany, także generalnie muzycy rozsiani po całym świecie, Polscy muzycy.

A. ZAGÓRSKI: Niesamowicie sprzyjał.

M. KĄDZIELA: Byłoby niemożliwe, a tutaj pomogło nam to, ale też zmusiło nas do myślenia. Normalnie moglibyśmy w ogóle na to nie wpaść, żeby podjąć się takiego projektu.

A. ZAGÓRSKI: Tak, wydaje mi się, że na te 80 000 ponad wyświetleń, jak na muzykę jazzową, to jest bardzo dużo i na pewno dało nam to wiele do myślenia. Ponadto, przez to, że nagrywaliśmy ten projekt, każdy z nas nauczył się nagrywać, każdy z nas nauczył się obsługiwać cały sprzęt nagraniowy.

M. KĄDZIELA: Programy muzyczne i wszystko.

A. ZAGÓRSKI: Realizacja tych nagrań i tak dalej. Ja u siebie w studio mogłem troszeczkę popracować. Okazuje się, że muzycy potrafią się adaptować bardzo szybko do takich wydarzeń i pokazują się z innej roli, jako realizatorzy dźwięku, montażyści, po prostu nagle wszystkie te cechy, które moglibyśmy mieć już dawno w sobie, zostały uzyskane.

A. ZAGÓRSKI: Nie, ponieważ wtedy czas jest nieograniczony. Nie mamy ograniczonego czasu. Zwykle to bywa tak, że muzyk wchodzi do studia nagraniowego, które wynajmuje na przykład na 2-3 dni i on musi się śpieszyć, musi wszystko nagrać jak najszybciej. To jest trochę taki fastfood tak bym powiedział, po prostu muzycy robią w ten sposób, że po prostu nagrywają te albumy bardzo szybko. Przychodzą, jest kilka take’ów i utwór jest nagrany i lecimy dalej i tak przez 3 dni, a to dlatego, że budżet jest taki a nie inny. A tu na przykład mamy taką możliwość, że możemy sobie spokojnie nagrywać tyle, ile chcemy, czyli nie śpieszymy się, to jest też ważne, bo przez to możemy sobie przemyśleć dużo fajnych rzeczy, ustawić sobie te światła i nie przejmować się tym, że coś nam przeszkadza.

M. KĄDZIELA: Muzyka się staje bardziej wyrafinowana i eklektyczna właśnie przez ten nowy rodzaj pracy, który trochę podkradliśmy od muzyków popowych, bo oni pracują długo nad jedną melodią aż ją wyszlifują i zrobią tak jak by chcieli. Muzycy jazzowi w drugą stronę, może to trochę wychodzi przez umiejętności. Umiejętności instrumentalne w jazzie są, powiedzmy sobie szczerze, na poziomie mistrzowskim. Często przez to może sam wątek kompozycyjny odejść na drugą stronę, a my chcieliśmy połączyć produkcję popową muzyki z produkcją właśnie jazzową improwizowaną i tak właśnie w pandemii zaczęliśmy pracować.

A. ZAGÓRSKI: Tak, teraz przygotowujemy nowy album, to jeszcze na razie jest owiane małą nutą tajemnicy, ale jest to album, który prawdopodobnie już przygotowaliśmy oczywiście demo i tak dalej, dla największej majorsowej wytwórni. Chodzi o to, że w tym albumie stawiamy na to, aby nie grać muzyki dla muzyków, tyko muzykę jazzową, która nie jest aż tak trudna w odbiorze, powiedzmy jak w przypadku tej pierwszej płyty, która moim zdaniem, była troszeczkę trudniejsza w odbiorze niż ta, która będzie teraz.

A. ZAGÓRSKI: Nie, nie znaczy słabszej jakości, bo mamy dużo czasu na przemyślenia i możemy to wzmacniać też dodatkową osobą w bandzie. Mogę zdradzić, że ZK Collaboration na następnej płycie już nie będzie kwartetem a kwintetem. Właśnie tu jest taka możliwość wzmocnienia tego dość mocniejszym brzmieniem gitary elektrycznej, także tutaj będziemy wchodzić w taką muzykę prostszą, ale jednak przystępną dla muzyków i dla nie muzyków, ale właściwie target już chcemy trochę zmienić, żeby nie grać muzyki dla muzyków, granej przez muzyków.

M. KĄDZIELA: Tak wejdę szybko w słowo, muzyka ta którą gramy, często kojarzy się z ludźmi 50+, nikomu tutaj nie ujmując.

M. KĄDZIELA: Ale spokojnie, następna płyta będzie też dla ciebie, że tak powiem. Ja mam 30, Adam też ma 30 i chcemy grać dla ludzi, którzy są też w naszym wieku, więc chcemy dotrzeć do naszego pokolenia, a umówmy się, że w digitalu, w mediach społecznościowych, we wszystkich socialsach, ludzie w naszym wieku tam głównie egzystują, robią kariery i pracują, więc chcemy być tego częścią i dotrzeć z tym, co robimy, do jak największej rzeszy, a przede wszystkim do młodszego odbiorcy, bo uważamy, że ta muzyka jest na tyle wartościowa, piękna, że jest tego warta, żeby o tego młodszego odbiorcę zawalczyć.

A. ZAGÓRSKI: Musieli dotknąć digitalu, ponieważ inaczej byśmy musieli im wysyłać płyty pocztą, co nie jest już w dzisiejszych czasach trendy. Chodzi o to, że po pierwsze to oczywiście byliśmy zaproszeni przez Instytut Polski, gdzie mieliśmy prezentację naszego albumu, tego który tutaj widać.

M. KĄDZIELA: Możesz otworzyć.

A. ZAGÓRSKI: Proszę bardzo, Double Univers, ta płyta ma już ze 3 lata, także wydaje mi się, że już czas na tą nową. Chodzi o to, że tam oczywiście też rozmawialiśmy właściwie z organizatorami, którzy opowiedzieli nam, że w klubach tamtejszych i to bardzo mocnych klubach, np. Purge in Bas w Wiedniu oni poszli totalnie w digital i żeby nie zamknąć w ogóle działalności klubu, to robią po prostu koncerty, na których nie ma publiczności i cały czas to się tam odbywa. Tylko kwestia jest taka, ja bym się bał tego aż tak digitalizować, ponieważ w pewnym momencie ludzie dostaną taki content, tak dużo tego contentu, że się znudzą tym i na przykład nie przyjdą na koncert, nie zapłacą za bilet, bo będą wiedzieli, że mają nas w digital.

M. ZAGÓRSKI: Digital jest świetnym przekaźnikiem tego, jacy my jesteśmy na co dzień, to, jak my pracujemy w studiu, jak wyglądamy. My robimy sobie te zdjęcia wstawiamy je na Instagrama, więc dzięki temu widz czy publiczność może z nami się trochę bardziej się utożsamić. To, że ja gram na scenie na saksofonie, to nie znaczy, że ja nie jestem człowiekiem i nie myję rano zębów. Ten kontakt z publicznością, to nam znacznie pomaga i dzięki temu możemy się promować, łapać tych ludzi i zachęcać ich właśnie po to, żeby oni potem przyszli na nasz koncert na żywo. Jakby artysta świetnie nie grał i jakby ten koncert nie został zrealizowany w digitalu, to i tak moim zdaniem duch tej muzyki może zostać przekazany najbardziej na scenie, a tutaj ta cała cyfryzacja pomaga nam dotrzeć do największej liczby publiczności. Tak jak Adam powiedział, płytę moglibyśmy wysłać do Wiednia pocztą, a trochę nie o to tutaj chodzi. Dzięki digitalowi możemy tych wszystkich ludzi, którzy masowo są na social mediach sprawić, żeby się z nami zapoznali, zobaczyć, jacy my jesteśmy i może to sprawi, że oni potem przyjdą na ten koncert.

A. ZAGÓRSKI: Mam takie wrażenie, że czasami jak gramy koncert, to ja sobie ustawię telefon z boku, włączę tę transmisję na żywo i widzę, że tam są ludzie i że oni po prostu oglądają ten koncert…

A. ZAGÓRSKI: Dokładnie, podaj numer hotelu, numer pokoju w hotelu. Chodzi mi o to, że wiemy, że tam ci ludzie są i to nie jest tak, że się gra do naprawdę pustej ściany, bo tam, gdzie grywaliśmy jakieś koncerty typu digital…

M. KĄDZIELA: No jest barman, obsługa kawy.

A. ZAGÓRSKI: Barman, obsługa, są ludzie, którzy są powiedzmy takimi organizatorami danego wydarzenia, oni tam są, czyli nie gramy dla tłumu, ale wiemy, że są.

A. ZAGÓRSKI: No fakt faktem jest to, że kończy się utwór i jest nic.

A. ZAGÓRSKI: Ufamy, że było ładnie, ale kilka razy mi się zdarzyło prowadzić koncert i jest sytuacja, w której mówię, że no proszę państwa, jeżeli jesteście tutaj, to prosimy nas tu zalajkować i w ogóle, może to jest takie dziwne, ale no nie wiem.

A. ZAGÓRSKI: Ale jednak ten odbiór tam gdzieś jest, dlatego ciekawą rzeczą jest to, że niektórzy fizycznie nie mogą przyjść na taki koncert i są zmuszeni gdzieś zostać, są gdzieś zamknięci, czy coś takiego, a my możemy do nich dotrzeć i to jest plusem. Minusem jest to, że czasami nie można do końca przekazać tych emocji, bo się ich nie czuje. Za każdym razem jest tak, że normalnie na koncercie, powiedzmy, że gramy koncert dla kilkuset osób i można od razu po 2, 3 numerze wyczaić jaka jest ta publiczność i zrozumieć ją.

M. KĄDZIELA: I jak pokierować koncertem.

A. ZAGÓRSKI: Jak pokierować koncertem. To jest właśnie istotą tego, że są i plusy i są i minusy.

M. KĄDZIELA: Znaczy wiesz co, przeważnie to działa tak, że my naprawdę możemy wyczuć tę energię z publiczności i gramy te partie solowe i powiedzmy motywy bardziej improwizowane w kwartecie, czy teraz już w kwintecie, to ta publiczność daje energię. Jak jej nie ma, to nam się źle gra. Naprawdę, nie możemy dać z siebie tak dużo, jakbyśmy chcieli, a kiedy ta energia leci od publiczności i my ją inhalujemy, to naprawdę koncert od koncertu może być zupełnie inny.

A. ZAGÓRSKI: Powiedzmy, że mamy te 100% możliwości jak nie ma publiczności, a jak jest ta publiczność, która nas ciepło wspiera, to nagle okazuje się, że można grać nawet na te 120-150%.

M. KĄDZIELA: Z godzinnego koncertu robi się 2 godziny i schodzimy spoceni jakbyśmy wyszli z sauny, więc to jest właśnie ta różnica.

A. ZAGÓRSKI: Tak, udostępnia naszą muzykę w internecie, czyli wszędzie tak naprawdę i w ogóle człowiek w dzisiejszych czasach może mieszkać w przysłowiowym Władywostoku a dowiedzieć się co dzieje się na długiej półkuli i dokładnie obejrzeć stream z sekundy na sekundę co się dzieje, więc jest to przyszłością, ale proszę pamiętać, że naprawdę nie można aż tak rozpieszczać publiczności, że oni będą mieli wszystko za darmo na streamie, tylko właśnie też powinni przyjść na koncert i wesprzeć nas w dany sposób, żeby to miało miejsce i żeby to miało sens.

M. KĄDZIELA: Tak myślę o nadchodzącym sobotnim koncercie na Jazzie nad Odrą we Wrocławiu, który będziemy razem grali. Będziemy grali w Imparcie, tam wchodzi mniej więcej z 1000 ludzi na widownie, coś koło tego chyba. Z racji koronawirusa będzie tam mogło chyba być z 300 osób na sali, czy coś koło tego. Podczas naszej rozmowy pomyślałem o jednej rzeczy- jakie byłoby najlepsze rozwiązanie dla tej sytuacji? Mianowicie niech wejdzie cała sala, niech wejdzie tamto 1000 czy 1500 osób ile wchodzi do Impartu, ale jednocześnie niech ten koncert będzie streamowany dla ludzi, którzy jak Adam wspomniał wcześniej, nie mogą być na tym koncercie, ale są gdzieś w Nowym Jorku czy Brazylii, czy są nawet chorzy w domu.

A. ZAGÓRSKI: Czy nawet stoją pod Impartem i nie mogą wejść, bo nie ma już miejsc, bo fizycznie już nie można wpuścić więcej osób.

M. KĄDZIELA: Więc wiecie, jazzowe koncerty nie odbywają się na stadionach narodowych, że tam wchodzi 80 000 osób, ale te 80 000 osób dzięki temu możemy osiągnąć.

A. ZAGÓRSKI: Zależy kto jak to zrealizuje, ponieważ dużą rzeczą w tym wszystkim jest realizacja tego nagrania, bo fizycznie na przykład mix może być nie taki, jak powinien być, to trzeba też sprawdzić, zobaczyć jak to brzmi, żeby ludzie mieli w domu jak najlepszy odbiór. Jeżeli mówimy o takim słuchaniu w telefonie, nawet bez słuchawek tylko tak po prostu, to to w ogóle nie ma nic wspólnego z tym, co się dostaje na żywo.

M. KĄDZIELA: Ale to może być nowa dziedzina w technice muzycznej, w sensie w byciu inżynierem dźwięku, żeby móc zrealizować ten koncert w digitalu tak, jak to się czuje na scenie. W dniu dzisiejszym nie wiem, czy to jest w ogóle możliwe.

A. ZAGÓRSKI: Ja chciałbym opowiedzieć o jednej rzeczy.

M. KĄDZIELA: No to słuchamy cię Adam.

A. ZAGÓRSKI: Jakiś czas temu, gdzie było takie pierwsze odmrożenie lodów po tym covidzie, była taka sytuacja, w której stwierdziliśmy, że kupimy kamerę 360 stopni i pojechaliśmy sobie do takiego opustoszałego pałacu, gdzie to było?

M. KĄDZIELA: To było w Białaczowie, tam, gdzie kręcili „Zimną Wojnę”, Adam.

A. ZAGÓRSKI: Okej. Pałac w Białaczowie, opuszczony pałac i tak dalej. Tam rozstawiliśmy się na środku takiej olbrzymiej, pięknej sali, takiej troszeczkę podstarzałej, bo to wszystko jest opustoszałe, niestety. Tam zrealizowaliśmy koncert z okazji dnia kobiet.

M. KĄDZIELA: Nie nie nie, z okazji dnia kobiet wypuściliśmy nasz pierwszy gitarowy filmik.

A. ZAGÓRSKI: Okej, to z jakiej to było okazji?

M. KĄDZIELA: Chyba z żadnej okazji.

A. ZAGÓRSKI: Moim zdaniem była okazja, dobra.

A. ZAGÓRSKI: Nie.

M. KĄDZIELA: Po prostu można było wyjść z domu.

A. ZAGÓRSKI: Tak, wyszliśmy z domu, pojechaliśmy tam na cały dzień i tam nakręciliśmy koncert w technologii 360 stopni, ta kamera była na środku. Oprócz tego przywiozłem mobilne studio, mam kilka mikrofonów i tak dalej, żeby to dobrze zabrzmiało. Postawiliśmy tę kamerę, zmontowaliśmy ten film i na YouTube go sobie wrzuciliśmy, na Facebooku również. To był taki nasz prototyp tego jak zrobić koncert, żeby ten słuchacz mógł być tak jakby na środku i rozglądać się w 360 stopniach dokładnie patrzeć sobie tak jak normalnie człowiek patrzy na koncert, to nie patrzy tak ogólnie, tak, jakby że widzi wszystkich naraz jednocześnie, tylko najpierw spojrzy na perkusistę, albo na saksofonistę potem na basistę. Tak samo można sobie zobaczyć było ten koncert właśnie w technologii 360 stopni, w VR, virtual reality. To właśnie też był taki innowacyjny pomysł, który żeśmy zrobili ostatnio.

M. KĄDZIELA: Tak, trochę się wkręciliśmy w ten digital i w tę cyfryzację.

M. KĄDZIELA: To chyba czas pokaże.

A. ZAGÓŚSKI: Czas pokaże.

M. KĄDZIELA: Też chciałem tu się wtrącić, że to nie są zawody, żeby ktoś wygrywał i przegrywał.

M. KĄDZIELA: No wiadomo, wiadomo.

A. ZAGÓRSKI: Jednak jak ja mieszkam tu w Warszawie, moim sąsiadem jest Jan Ptaszyn Wróblewski i kiedy się przeprowadziłem powiedział mi, że dobrze, że się tu przeprowadziłem, bo w Warszawie każdy znajdzie swoje miejsce i nikt sobie w drogę nie wchodzi. Taka jest prawda, jest sporo miejsca tutaj, a ponadto, w Polsce jest około 250, czy nawet więcej festiwali jazzowych.

M. KĄDZIELA: Teraz przez covida to może się trochę przerzedziło, ale rynek jest dość duży, także tutaj bym się o to nie martwił. Jeszcze jedną rzecz bym dodał, że może digital digitalem i cała oprawa wizualna jest fajna, ale żeby o popularyzacji muzyka jazzowego jednak definiowało walory instrumentalne, bo chyba to jest jednak najważniejsze.

M. KĄDZIELA: Tak mi się wydaje.

A. ZAGÓRSKI: Oczywiście, żeby grał dobrze, uważam, że nie dość, że trzeba dobrze prowadzić te wszystkie media społecznościowe, docierać do tych fanów online’owych, docierać do fanów fizycznych, czyli grać te koncerty, to jeszcze trzeba dobrze grać. Jest takie powiedzenie też, że co się nie dogra, to się dowygląda.

A. ZAGÓRSKI: Jakoś to wygląda.

M. KĄDZIELA: Ale jako pedagog w Łódzkiej Akademii Muzycznej, nie mogę się z tym zgodzić, przepraszam panowie bardzo.

M. KĄDZIELA: To się nie obroni.

A. ZAGÓRSKI: Dokładnie, to się może nie obronić, a ponadto ostatnio zauważyłem taką rzecz, że jak się dużo wrzuca tego całego contentu, to później jak na przykład spotka się… Taki przykład, byłem na Jam Session w Warszawie i spotkałem tam masę ludzi i każdy mi coś mówił typu, widziałem to, robisz to, tamto, gratulację. Także ludzie cały czas się oglądają tak naprawdę nawzajem. Muzycy i nie muzycy.

M. KĄDZIELA: Tak, to trzeba mieć rękę na pulsie, jak się przegapi ten moment…

A. ZAGÓRSKI: Każdy widzi, co każdy z kim robi, z kim gra, co gra, gdzie gra, to także jest zauważalne, więc tej dziedziny i sfery nie można ignorować, to jest bardzo istotne.