ROSALIE: Teraz, jak o tym mówisz, to trochę się zakręciło. Ale tak, to raczej wszystko w moim projekcie idzie, wydaje mi się, że świadomie i powolutku.

ROSALIE: Oczywiście, że się nie spodziewałam. Myślę, że nikt się nie spodziewa grania na Stadionie Narodowym albo jakiegoś takiego tempa, ale z drugiej strony mam na tyle sporo ambicji, że mnie mało co zaskakuje.

ROSALIE: Wydaje mi się, że przez to, że bardzo długo poszukiwałam czegoś, w czym byłabym dobra. Nagle, kiedy się tego złapałam, jakby całe moje skupienie poszło w tym kierunku i w momencie, w którym pokładasz duże nadzieje w swoim hobby, to zapominasz o tym, co jest realne i co rzeczywiście może się wydarzyć. Chyba dzięki temu w ogóle ja zbudowałam sobie taką bańkę, w której powoli pcham wszystko do przodu.

ROSALIE: No może nie. Wiadomo, że ten zeszły rok był dosyć taki wychillowany – nazwijmy to tak – więc gdzieś pogubiłam to tempo. Więc jeżeli mi o tym mówisz, to mam coś takiego: „Gdzie szybko? Wszystko jest w porządku, spokojnie” – tak że zupełnie na to nie patrzę w ten sposób. Jak patrzę na różnych innych wokalistów, to wydaje mi się, że znacznie częściej bywa tak, że są rzucani na głęboką wodę: pojawiają się gdzieś w jakimś programie telewizyjnym, nagle zostali wyłapani, ciach i po prostu kariera murowana. U mnie to z roku na rok rośnie i jestem bardzo z tego dumna, bo wydaje mi się, że może dzięki temu to wytrwa dłużej. Ja nie wiem, tak się zapewniam w tym. Tak że zobaczymy.

ROSALIE: Mówisz o mnie, że szybko, tak?

ROSALIE: Dobra, dobra. Na pewno jeżeli chodzi o moją prywatną stronę, to nie ucierpiały jakieś relacje rodzinne czy w ogóle międzyludzkie, ale sądzę, że mnie to na pewno poruszyło. Przez to, że otoczenie bardzo na mnie wpływa stresogennie, to te ostatnie 2 lata były bardzo intensywne.

ROSALIE: Dużą ilością koncertów, nagraniem płyty, dogrywaniem się do featów, pojawianiem się gościnnie gdzieś, potem jeszcze koncerty z Albo Inaczej – tego było bardzo dużo. Nagle nadszedł taki moment, w którym zastanawiałam się: „Gdzie ja w ogóle jestem?”, „Co się ze mną dzieje?”, „Jak ja się z tym czuję?”. Człowiek zapomina, że jeżeli coś ci dostarcza endorfin i coś sprawia, że w jesteś na jakimś takim haju, to nie chcesz odpuszczać, tylko po prostu lecisz w to z zamkniętymi oczami. Także potrzebowałam tego ostatniego roku, który spędziliśmy wszyscy w podobny sposób. I on mnie bardzo uspokoił, też zmieniły się moje priorytety – bardzo skorzystałam na tym na pewno też mentalnie.

ROSALIE: To na pewno sprawiło, że czułam się bardzo przygnębiona. Te pierwsze miesiące w szczególności… Nawet może nie pierwsze miesiące, bo reakcje związane z płytą były bardzo pozytywne i było sporo wywiadów, i pojawiałam się w przeróżnych miejscach, w których chciałam się też pojawić z tym albumem, ale jednak fakt, gdzie idę na spacer po centrum Warszawy i nie ma żywej duszy wokół, a miasto jest obklejone moimi plakatami… To było dziwne. To było coś, z czym musiałam się zmierzyć i tak musiało być. Cieszę się, że nie poczekałam dużej, że postanowiliśmy wydać ten album.

ROSALIE: Dokładnie. Tak że wypuściliśmy IDeal i wydaje mi się, że moi fani bardzo potrzebowali tego materiału w tej chwili.

ROSALIE: Trochę tak było.

ROSALIE: Myślę, że są takie 2 moje pytania standardowe, które się zawsze pojawiają, i nie do końca rozumiem dlaczego, bo każdy, kto by się przygotowywał do wywiadu, już zna odpowiedź. Ja wiem, że należy przedstawić mnie swojej publice, która pewnie jest inną publiką, ale gdzieś mi to działa na nerwy. Pierwszym takim pytaniem jest: „Jesteś z Berlina, jak to zadziałało na twoją muzykę?”. To jest pierwsza opcja; druga opcja: „Jak było na Stadionie?”.

ROSALIE: To są 2 pytania ulubione wśród dziennikarzy i ja jestem na tyle grzeczną osobą, że nie zwracam nikomu na to uwagi, bo nie potrafię tego wykrzesać z siebie.

ROSALIE: Nigdy tak nie miałam. Wydaje mi się, że to też przez to, jaką relację mam z moimi fanami. To jest bardzo miła relacja, która nie ingeruje w moje życie. W ogóle tak naprawdę nie ma takich sytuacji, żeby ktoś mnie zaczepiał na ulicy i obwieszał się na mnie czy tłumy do mnie podchodziły – zupełnie tego nie ma. Mam wrażenie, że też przez to, że tak często się zmieniam, ludzie nie do końca mnie rozpoznają; na pewno maseczki też tutaj miały duże znaczenie.

ROSALIE: Wow. Czyli wszyscy ewoluujemy jeszcze do tego stopnia, tak? Że będziemy jak maszyny rozpoznawać tylko po oczach… Nie spotkałam się z tym, a jeżeli są takie sytuacje, to one nie są dla mnie przytłaczające w żaden sposób, nikt nie pisze do mnie nachalnych wiadomości. Naprawdę jestem w tej mojej bańce dziwnej, którą bardzo szanuję i zawsze dziękuję wszystkim za to. Tak że nie pamiętam, jakie było pytanie.

ROSALIE: Nie, nie odbiło mi. Nie wydaje mi się.

ROSALIE: Na pewno się zmieniłam – żeby nie było – ale…

ROSALIE: Myślę, że na pewno bycie osobą publiczną sprawia, że stajesz się coraz bardziej wyobcowany: nie ciągnie cię do ludzi, gdzieś się zamykasz, zawężasz ten krąg znajomości. Rzeczywiście ja bardzo dużo czasu spędzam sama ze sobą, potrzebuję tego. Więc to jest jakiś wpływ bycia na scenie, bo przebodźcowanie jest gigantyczne – czy to jest Instagram, który non stop się obserwuje, czy to jest YouTube, czy to jest Facebook. Jest masa tych mediów, które wpływają na to, jak ja się też czuję i jak odbieram ten świat – nie chcę go nazywać „celebrytów”, bo ja nie jestem celebrytką, ale może osobą rozpoznawalną – i to bywa przytłaczające, ale nauczyłam się też jakoś w tym znaleźć swoje miejsce. Raczej traktuję to medium jako pokazywanie rzeczywiście siebie prywatnie, a niekoniecznie wyłącznie jakiegoś tworu, bo w momencie, w którym bym tylko pokazywała siebie jako Rosalie ze sceny, to myślę, że mógłby nadejść jakiś zgrzyt. Też mam wrażenie, że wtedy powstaje jakiś większy mit – nie wiem, takie mam odczucie. W momencie, w którym wjeżdża prywata, nagle stajesz się też zwykłym szarym człowiekiem, którym jestem i wszyscy nimi jesteśmy. Ja nie lubię, jak ktoś mi mówi, że jestem znana. Jak moja mama mi np. zwraca uwagę, że jestem znana, to mówię: „Dobra, OK, mamo. Nic się nie zmieniło, nadal jestem sobą”.

ROSALIE: Tak, ale tu jest dużo, mam wrażenie, wyobrażeń.

ROSALIE: Na pewno mam problem z koncentracją momentami, dlatego odstawiłam ilość spędzonych godzin na telefonie – raczej korzystam z niego wtedy, kiedy rzeczywiście chcę coś wrzucić na swoje fanpage’e. Głównie to też jest porównywanie się – to jest drugi temat.

ROSALIE: Mi się wydaje, że to jest kwestia tego, żeby pokazywać prawdę, że prawda jest w sumie najważniejsza – czy to są łzy, czy to jest gniew, czy to jest uśmiech… Realia. Ostatnio w sumie miałam taką sytuację, w której jechałam samochodem z moim chłopakiem – jeździmy starą skodą Octavią, która jest w stanie dosyć tragicznym – i tak się zastanawiałam: „Co by było, gdyby moi fani zobaczyli mnie w tym samochodzie?”. Mogliby doznać szoku. Ludziom się wydaje, że skoro jesteś osobą publiczną, to pewnie jeździsz BMW albo innymi samochodami, masz dom jednorodzinny, 3 psy i dodatkowo nie wiadomo jakie luksusy. Ja się złapałam na tym, że ja tego wszystkiego nie potrzebuję w sumie i że ja się strasznie cieszę z tego, że mogę prosto żyć. To jest chyba to, co ja przez cały czas lubię pokazywać moim odbiorcom: prostotę – a niekoniecznie jakąś napompowaną wizję tego, jak powinno wyglądać życie osoby publicznej.

ROSALIE: Myślę, że to bardzo zależy. Ja miałam to szczęście, gdzie zagrałam kilka koncertów online, później się pojawiły koncerty latem – było ich niewiele, ale były – i kolejna sprawa jest taka, że wokaliści, czyli osoby, które są na pierwszym miejscu, że tak powiem, nie utrzymują się tylko z muzyki. Tak naprawdę wydaje mi się, że my głównie zarabiamy z kwestii takich wizerunkowych. To jest to, co mnie utrzymuje.

ROSALIE: Dokładnie. Czego nie można powiedzieć o muzykach sesyjnych – tutaj zaczynają się schody – i też ludzi, którzy byli zaangażowani przy budowaniu scen, ludzi, którzy realizują koncerty. My byliśmy w takiej uprzywilejowanej sytuacji, w której jeszcze byliśmy w stanie gdzieś zarobić pieniądze z tego, co lubimy robić w sumie. Cała reszta myślę, że miała to bardzo utrudnione. Były jakieś opcje stypendiów i dofinansowania, ale nie będę poruszać tego tematu, bo wiadomo, jak one się skończyły. Pieniądze trafiają nie tam, gdzie trzeba i jeszcze stawki, które proponują, nie wiem, na co mają starczyć w ogóle. To są jakieś wielkie jaja. Tak że można się utrzymać.

ROSALIE: Dokładnie. To wszystko zależy.

ROSALIE: Myślę, że… tak.

ROSALIE: Myślę, że w chwili obecnej wiele osób z grona muzycznego zabiera głos w kwestiach polityki, bo już nie można milczeć.

ROSALIE: Ja myślę, że to wszystko zależy od tego, czy robisz to pod publikę, czy robisz to, dlatego że chcesz ludzi uświadamiać.

ROSALIE: Nie mam zielonego pojęcia. Mówię tylko, że jeżeli jest to w celach edukacyjnych, to jest to super i że należy to robić. Ja staram się brać udział w protestach, pokazywać to na swoim Instagramie, bo jeżeli z czymś się nie zgadzam, to myślę, że też mam na tyle świadomych odbiorców, którzy cieszą się z tego powodu, że osoba, która gdzieś towarzyszy im muzycznie w życiu, również ma podobne poglądy. I wydaje mi się, że to jest w sumie bardzo ważne, żeby o tym mówić głośno.

ROSALIE: …zostanę politykiem?

ROSALIE: Nie sądzę. Nawet gdyby tak było, nawet gdybym nagle stwierdziła, że chcę być aktywistką, to bym nią była po prostu, bo każdy człowiek ma prawo do tego, żeby też zmieniać swoje profesje, jeżeli ma na to ochotę i chce zagłębić swoją wiedzę w jakimś temacie. Tak że jeżeli zakochałabym się w bronieniu praw kobiet na tyle, żeby stać się twarzą protestów, to lecimy z tym. Nie czuję tego, chcę być jego częścią, ale wydaje mi się, że nie ma w tym nic złego.

ROSALIE: Powiem ci tak: ja nie otaczam się takimi ludźmi i raczej…

ROSALIE: Totalnie rozumiem, ale ja chyba jestem osobą, która w momencie, w którym coś sprawia mi przykrość albo mnie stresuje, to ja to tego nie słucham i nie oglądam. Raczej dobieram sobie posty, feedy na Twitterze i Instagramie – tak naprawdę Twittera nie używam – ale na Instagramie czy na Facebooku osób, które chcę oglądać, które szanuję i raczej to grono jest gronem aktywistek, które mają coś ważnego do powiedzenia i wkładają całe serce w to. W sumie wydaje mi się, że są to postaci totalnie niedoceniane czasami, bo to ile wkładu, nerwów i okropnych obelg w ich stronę, ile hejtu wokół tego wszystkiego się gdzieś tam…

ROSALIE: Dokładnie. To bywa przerażające, a one nadal walczą.

ROSALIE: Zgadzam się z tym, co mówisz. Niewiele mam w tej kwestii do powiedzenia, bo mówię ci, że niewiele wiem na ten temat – tak że mogę jedynie od ciebie posłuchać i się dowiedzieć.

ROSALIE: Może ja nie jestem najlepszym źródłem wiedzy w tym temacie.

ROSALIE: Już coraz mniej, ale rzeczywiście to jest jakiś taki mój issue – tak to nazwijmy. Gdzieś to się zmieniło od kiedy głównie przeprowadzamy wywiady telefonicznie. Tak że numery nieznajomych i odbieranie telefonu stało się dla mnie już totalną normą. Ale kiedy nie muszę, to jednak tego nie robię.

ROSALIE: Na pewno właśnie ambicjonalnie: „Chcę stąd wyjść jak najszybciej, chcę zarobić pieniądze, żeby móc wydać epkę i pożegnać się z tą okropną pracą”.

ROSALIE: Jeżeli chodzi o umiejętności to to, że mogłam rozmawiać z ludźmi w języku niemieckim było totalnie atutem. Pierwszy raz pracowałam wtedy z językiem niemieckim w ogóle w moim życiu. To, że musiałam nauczyć się rozmów z obcymi i utrzymać ich na tej słuchawce – to też jest jakiś dar przekonywania, który gdzieś tam trzeba było w sobie obudzić. Dowiedziałam się masę ciekawych rzeczy na tematy, które są dosyć kontrowersyjne czy inne tematy religijne w Berlinie.

ROSALIE: Były przeróżne sytuacje, które mnie czasami też przerażały, bo robiliśmy takie ankiety w środowisku Turków mieszkających w Berlinie, zadając im pytania na temat islamu i tego, na co Bóg pozwala, a na co nie. Głównie były to pytania na temat traktowania kobiet i czasami były sytuacje, w których niestety potrafiłam rzucić słuchawką, bo nie była w stanie poradzić sobie z informacjami, które otrzymuję po drugiej stronie – ale to były rzeczywiście wyjątki.

ROSALIE: Ja zadawałam głównie pytania i była odpowiedź „tak”, „nie” albo co innego. Pamiętam pytanie: „Czy uważasz, że bicie swojej żony jest czymś złym?” I dostawałam odpowiedzi, że nie ma w tym nic złego, że nie ma nic a propos tego w Koranie, tak że dlaczego mieliby tego nie robić?

ROSALIE: Ja nie byłam na filologii tureckiej tylko na turkologii i mój pan profesor na pewno by ciebie poprawił, więc ja też musiałam. Ja wybrałam turkologię, bo w sumie nie wiedziałam, co chcę robić dalej i gdzieś tam mi świtało w głowie, że może kiedyś wrócę do Berlina, a skoro wrócę do Berlina i znam język niemiecki, język polski i angielski, to może jeszcze się nauczyć języka, który gdzieś tam jest w użyciu. Chciałam bardzo się nauczyć języka orientalnego, no i padło na ten turecki. Nie okazała się to jakaś wielka moja miłość, po 3 latach stwierdziłam, że studia nie są dla mnie. Po prostu chciałam śpiewać i jak nadarzyła się taka okazja, to po prostu puściłam tamto i weszłam gładko w tworzenie muzyki, co odmieniło totalnie moje życie. Raczej nie należę do osób, które chciałyby pracować na uczelni czy zajmować się tłumaczeniami – ewidentnie musiałam robić w życiu coś artystycznego. Też ta kwestia rzucenia studiów była dosyć niepewna, bo nie wiedziałam, czy to jest w ogóle dobry moment na to i co się wydarzy dalej, bo raczej presja otoczenia i rodziców w zupełnie inną stronę idzie niż: „Mamo, zostanę teraz piosenkarką i to by było na tyle”.

ROSALIE: Bardzo.

ROSALIE: Niczego takiego nie robię, ale bardzo często podkładam pod mojego psa. Wydaje mi się, że to jest jakaś umiejętność, którą każdy, kto posiada psa, w sobie budzi.

ROSALIE: No widzisz? Od razu zaczynasz mówić takim małym głosem itd. Ostatnio podkładałam głos do jednej z reklam Zalando i przypomniało mi się, jakie to jest super, bo jako dziecko byłam lektorką. Tak że to na pewno musi się jeszcze zjawić w moim życiu. To jest totalnie chilloutowe, nie wprawia mnie to w żaden rodzaj stresu, nie mam żadnej tremy, tylko po prostu lecę i wydaje mi się, że kiedyś postanowię i zrobię to w końcu. Ale jak ktoś mnie do czegoś nie zmusi, to trudno czasami mi coś zrobić.

ROSALIE: Na pewno chciałabym jakiegoś zwierzaka.

ROSALIE: To by musiał być jakiś cute zwierzaczek. Nie wiem, czy kiedyś oglądałeś taką bajkę „Zwierzogród”…

ROSALIE: Super, polecam w takim razie… Poczekaj, to nie był „Zwierzogród”. „Sekretne życie zwierzaków domowych” – super zajebisty film. Ja się uśmiałam na dobre i tam bym zagrała na pewno niejednego pieska albo kotka.

ROSALIE: Bo jest nas tak mało, bo musimy walczyć o swoje miejsce w tej branży.

ROSALIE: Ale ja mówię za siebie. Bo jest nas niewiele w sumie i żeby utrzymać swoją pozycję, to myślę, że trzeba jako kobieta mocno działać. Tak że może z tego względu się pojawia jakiś taki… Właśnie nie wiem, czy to jest współzawodnictwo. Myślę, że to jest wieczne porównywanie się.

ROSALIE: W mojej sytuacji tak zupełnie nie jest. Jest raczej tak, że jeżeli się pojawiają kobiety wokół mnie w mojej pracy, to jestem przeszczęśliwa, to nagle wytwarza się jakaś niesamowita energia, wytwarza się też coś w rodzaju jakiegoś zrozumienia emocjonalnego, którego często między mężczyznami nie ma. Mężczyźni raczej podchodzą bardzo biznesowo i dość zero-jedynkowo, co często dla mnie jest trudne i na szczęście team, z którym ja pracuję, mimo że jest męskim teamem, jednak nauczył się mnie i wydaje mi się, że ja też nauczyłam ich ze mną współpracy. Dzięki temu kiedy czuję, że chciałabym usłyszeć coś dotyczącego emocji, a niekoniecznie, czy to się opłaca czy się nie opłaca – załóżmy – to po prostu o tym mówię. Mówię o tym świadomie, otwarcie, żeby przypominać: „Hej, jestem człowiekiem. Porozmawiajcie ze mną jak z przyjaciółką, znamy się 8 lat, możemy działać ze sobą”. To zostało wypracowane przez te 5 lat naszej współpracy. Tak że ja bardzo w sumie dobrze się czuję w tym towarzystwie, ale jak mogę, to gdzieś chwytam te kobiety wokół siebie, bo właśnie nie wiem, brakuje jakiejś takiej…

ROSALIE: Tak. Jakiegoś takiego ciepła, tego że w razie czego ktoś mnie zrozumie, pomoże w niektórych sytuacjach, w których mój zespół no nie przyjdzie i nie będzie mi wymieniać ramiączka w staniku ani niczego takiego.

ROSALIE: No widzisz? Także różnie to bywa, ale rzeczywiście takie współzawodnictwo gdzieś jest i jest ono denerwujące, bo wydaje mi się, że ono jest też trochę sztucznie wytwarzane.

ROSALIE: Ja myślę, że to siedzi w głowie, że nie mówi się o tym otwarcie.

ROSALIE: Tak mi się wydaje, że to bardziej w tę stronę idzie.

ROSALIE: Myślę, że idziemy na pewno gdzieś. Ale dokąd? Nie mam pojęcia.

ROSALIE: Bo my jesteśmy w mniejszości. Moje towarzystwo też jest takie, jakie opisujesz, ale ta świadomość tego, że jesteśmy taką mikroczęścią… To jest tak samo, jak – przepraszam, że będę porównywać teraz kobiety do weganizmu – ale wszedł weganizm czy wegetarianizm, wszyscy byli wściekli, że ktoś nakłania ich do niejedzenia mięsa, później nagle coraz szerzej to poszło i już nam się wydaje, że bardzo dużo osób jest na wegetariańskiej diecie, a potem przychodzą fakty i się okazuje, że w sumie to 80 proc. Polski – załóżmy, bo nie wiem, jak to jest procentowo – wcina mięso. Tak że to wszystko jest trochę tak, że nam się wydaje, a w sumie liczby mówią zupełnie co innego. I nie wiadomo, czy to jest coś, co jest, nie wiem, przygotowane i ukartowane, czy…

ROSALIE: Ale to nie są w sumie tylko starsi ludzie.

ROSALIE: To jest na pewno kwestia wychowania. Tak sądzę, że w polskim domu nie jadło się mięsa w piątek i nie będzie się jadło mięsa w piątek. Tak że myślę, że masa takich „tradycji” – nazwijmy – została nam wpojona od dziecka, których często ludzie się nie chcą pozbywać. Bo tak mają i tak już będzie, więc wszystko, co jest nowe, a przede wszystkim wszystko, co jest inne w Polsce, jest przyjmowane z negacją.

ROSALIE: Myślę, że jeżeli głównym kierunkiem muzycznym w Polsce jest disco polo, to mamy zły gust muzyczny.

ROSALIE: Ja mam nadzieję, że potrzebujemy.

ROSALIE: Tak. Myślę, że wszystko wskazuje na to, że ludzie są coraz bardziej chętni i otwarci na dobrą jakościowo muzykę. Nie jesteśmy w stanie totalnie zmienić myślenia i preferencji przeciętnego polskiego słuchacza, ale ja robię wszystko, co jest mojej mocy, żeby jednak szerzyć jakościową muzykę. I myślę, że wielu artystów wokół mnie też wzięło to sobie za cel i całkiem dobrze nam idzie.

ROSALIE: Nie. Myślę, że po prostu za granicą ludzie chcą słuchać R&B.

ROSALIE: Jeżeli chcemy sobie porównać liczby – jest to niewielki procent. Tam jest tych słuchaczy na pewno więcej i ja bym marzyła o tym, żeby wyjść za granicę nie tylko z tego powodu, ale też głównie dlatego, żeby poznawać nowych muzyków, żeby poznawać nowych wokalistów, żeby się edukować wzajemnie właśnie w tym danym kierunku, który tutaj na polskim rynku nie jest jakoś zagłębiany. Tak że ja bym chciała po prostu się wielu rzeczy nauczyć, a będąc w Polsce jest to trochę niemożliwe. Ja jestem jedną z niewielu, która ten kierunek tworzy.

ROSALIE: Więc nie mogę oczekiwać, że znajdę np. nauczyciela soulu i R&B, który będzie mnie uczył teraz future R&B, bo nie ma takich osób wokół.

ROSALIE: Jak najbardziej te współprace powstały i one dzięki Def Jamowi są łatwiejsze i w ogóle można je uzyskać jakkolwiek, ale ja bardzo marzyłabym o tym, żeby zagrać np. w Londynie kiedyś…

ROSALIE: Albo na Coachelli. Wiadomo, że bym o tym marzyła i miałam już takie smaczki, bo grałam na Węgrzech, we Francji, w Niemczech. Tak że ja uwielbiam zagraniczną publikę. Lubię ten moment, kiedy musisz zakochać w sobie ludzi, którzy cię totalnie nie znają i to w obcym tobie języku tak naprawdę. Nagle się otwiera takie pomieszczenie w twoim mózgu, gdzie jest: „Wow, robimy to!” i budzi się jakaś dodatkowa nowa energia. A jak widzisz już nawet reakcje innych ludzi, to to jest już w ogóle bomba.

ROSALIE: Powiedziałabym, że to zależy od miejsca. W Berlinie kiedy grałam, publika głównie była polskiego pochodzenia, wiadomo, że masa Polaków mieszka w Niemczech, tak że niczym się to nie różniło. Będąc w Budapeszcie, to też nie mogę powiedzieć, żeby publika się diametralnie różniła, ale bardziej chodzi o tę kwestię, że czujesz, że jesteś rzucony na głęboką wodę, że osoby nie przyszły konkretnie na ciebie, że są na jakimś festiwalu i mają szansę poznania siebie, jesteś bardziej anonimowy. I nagle towarzyszą temu też znowu jakieś stare uczucia, które były na początku, które mi towarzyszyły przy powstawaniu tego projektu. To jest coś bardzo cennego, co wydaje mi się, że też edukuje każdego wokalistę.

ROSALIE: Wow. Gdzieś to czytałam, nie pamiętam gdzie to było.

ROSALIE: Jeżeli ktoś tak myśli, to niech tak sobie myśli.

ROSALIE: Nie. Totalnie tego nie czuję, bo uważam, że – patrząc na zagranicę – jest to totalnie normalne, że wokaliści współpracują z wieloma producentami czy z wieloma pisarzami przy jednym utworze. Nawet przy jednym utworze. A u nas w Polsce jest jakieś wyobrażenie, że wokalista musi zaśpiewać, zatańczyć, napisać tekst, skomponować muzykę, linię melodyczną, bo inaczej nie jest wokalistą.

ROSALIE: A ja uważam, że bardzo dużo zależy od mojego wokalu i w momencie, w którym Arek Sitarz napisał tekst do utworu „Nie mów” i dałby go innej wokalistce, to brzmiałby on zupełnie inaczej niż w moim wykonaniu. Tak że nie można odbierać mi czy komukolwiek innemu tego, co jest w tym utworze jednak bardzo ważne, a nawet bym powiedziała najważniejsze. My nadajemy temu wszystkiemu charakter. Ja nie mam problemu z tym, że śpiewam czyiś tekst, ja się z tego powodu bardzo cieszę, bo to są osoby, które znają się na rzeczy, które napisały masę tekstów, które musiały się wpasować w moją linię melodyczną, które ze mną rozmawiają zanim stworzą ten tekst. To są wymiany anegdotek, historii czy czegokolwiek w sumie, emocji, które nam towarzyszą. Jeżeli ktoś ma ochotę to krytykować, to bardzo proszę. Wydaje mi się, że znajdziemy jeszcze sporo innych cytatów, które potrafią mnie totalnie zaskoczyć. Ja się czasami po prostu zastanawiam: po co ludzie to robią? Dlaczego ludzie tak kochają krytykować?

ROSALIE: Wyobraziłam to sobie, o matko jedyna…

ROSALIE: Na pewno zmierza na coraz większe sceny i coraz ciekawsze muzycznie strony. Nowy album na pewno jest takim najbliższym planem bym powiedziała.

ROSALIE: Jejku, to jest niesamowite, że jak człowiek wyda album, to już po miesiącu pytają: „No i co? Kiedy nowy?”.

ROSALIE: Nie jestem w stanie ci powiedzieć, kiedy, ale pracuję nad tym.

ROSALIE: To zależy, bo robię wiele rzeczy naraz. Tak że zobaczymy. Ja nie mogę mówić takich rzeczy na antenie, bo potem ktoś mnie zapyta albo powie, że: „A ty mówiłaś, że w marcu przyszłego roku wyjdzie album”, a ja powiem: „No, jakoś mi się noga powinęła”.

ROSALIE: W przyszłym roku.

ROSALIE: Ja również dziękuję pięknie.