Perlage Stories. Gościem Katarzyna Bonda

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Ten moment, kiedy wypuszczasz książkę na rynek, to jest jak wypuszczenie dziecka z domu?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Ten moment, kiedy rzeczywiście w książce pojawia się legendarny rok 2020... Ciebie COVID przemielił w jakimś sensie?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Otworzyłaś sobie Google Maps i patrzyłaś którędy ta uliczka prowadzi?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Czyli popłynęłaś nie tam?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Rozumiem, że kryminał też jednak jest czymś takim - w pozytywnym tego słowa znaczeniu - schematycznym. Musisz mieć jakieś ramy, które wypełniasz treścią, dowodami, papierkami...

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Kryminał jako taki czy Bonda nie musi?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Odzyskałaś wolność w jakimś sensie?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Ale lęku takiego, że Bonda musi mieć dowody na to, że pisze to i to, a teraz nagle Bonda puszcza wodze fantazji i mówi: "To moi bohaterowie mnie tam zaprowadzili"?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Gdzie oni czekają na ten moment, kiedy Bonda po 10 latach powie: "Dobra, chodź Meyer, zrobimy znowu coś razem"? Siedzą w głowie i np. pojawiają się w jakichś innych książkach, tylko w innym wydaniu czy w oni muszą mieć swój zupełnie inny moment?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Ja mówiłem o tym frame'ie, o tej ramie, którą ma kryminał. Tak jak mówisz - oni wracają, żeby się sprawdzić. Ta wolność, którą odzyskałaś, puściłaś się tego krążka, zdjęłaś tę kamizelkę kuloodporną i popłynęłaś tam, gdzie chciałaś, to jest ważne. Natomiast myślę o tym, że ten kryminał w sumie był niedoceniany, a ilość pracy, którą trzeba wykonać, żeby mieć pełną dokumentację - to jest kawał roboty.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Czyli możesz odejść faktów, zabawić się tą formą.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Dwa miesiące minęły, a świat się w ogóle, cholera, nie zmienił.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Dzisiaj, ten świat, który ty masz, twoi czytelnicy... Bonda - użyję tego, ale obiecuję, że tylko raz - królowa polskiego kryminału i ona ma tę swoją społeczność. Dzisiaj wielu twórców dąży do tego, żeby mieć tę swoją społeczność, zacząć ją budować i być z nią w tej intymnej relacji, o której mówisz. Ale to jest jedna z najtrudniejszych rzeczy - utrzymanie tego i niespowodowanie zawodu.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: W kołdrze nie, ale miejsce pracy widziałem.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: A propos tej historii, o której ostatnio pisałaś - spuścisz psa ze smyczy.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Ten świat, który jest zamknięty i nie daje ci tej szansy spotkania, przytulenia, porozmawiania - jak sobie to rekompensowałaś? No nie możesz otworzyć komputera i połączyć się z miejscowością X, ze wszystkimi, którzy normalnie w liczbie kilkuset czy kilkudziesięciu ludzi przyszliby ciebie.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Cieszysz się, że z tego świata powoli wychodzimy?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Ja myślę, że dłużej potrwa wychodzenie. Nawet u ciebie jest ten moment przełamania. Jest sylwester 2020 i ludzie myśleli sobie: "Dobra, w marcu się zaczęło, doszliśmy do grudnia, to już najgorsze jest za nami". Nagle zaczyna się styczeń: najgorsze jest przed nami, zaczyna się luty: w ogóle nie widać wolności, jest marzec: nie widać wolności, jest kwiecień: znowu są kolejne restrykcje. Dzisiaj żyjemy nadzieją maja, ale to jest już, cholera, prawie połowa roku znowu.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Ty, jednopudełkowa, przyzwyczajasz się do czytania komentarzy i mówienia.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Ten moment, w którym, dobra, robisz to 17 lat...

REDAKTOR J. KUŹNIAR: 28.

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Tak. Jak powiedziałaś: nie ma odwrotu, wydaje mi się, od tego, żeby żyć, żeby robić to, co chcemy robić. Natomiast ten moment, w którym patrzysz na topki - duże to ma znaczenie?

REDAKTOR J. KUŹNIAR: Czy właśnie versus ci, którzy przyszli i wymiatają na Instagramie, a ty myślisz sobie: "Bondy po 17 latach nie pokonacie"?

K. BONDA: Tak nie myślę, bo pokonają, ale to jest kwestia taka... Ja właściwie teraz walczę o to, żeby się utrzymać, żeby jeszcze nadal być. Nie tylko obserwuję tę rzeczywistość, czytam książki wszystkich autorów, którzy wychodzą, nie tylko polskich, ale zagranicznych, widzę co wychodzi, orientuję się, w jaki sposób kryminał się zmienia - musisz to wiedzieć, to jest biały wywiad, to jest podstawa, to jest abecadło. Potem oczywiście przychodzi test, czyli ten moment, kiedy ja wychodzę, to jest dla mnie test, czy ja dobrze idę swoją ścieżką, czy ja dobrze prowadzę moją drużynę, czy ja popełniam błąd, czy ja idę naprzód. Musisz przewidywać kilka kroków naprzód. Teraz się spotykamy przy tej książce, a ja mam 2 już napisane.

K. BONDA: Tak. To po prostu daje mi frajdę. Mało tego: jeszcze robię domówki, żyję i prowadzę normalne życie. Wcześniej to było niemożliwe, bo mi się wydawało, że muszę siedzieć w jaskini, totalnie się odciąć, być samotnicą czy zakonnicą. A tutaj się okazuje, że właściwie to jest kwestia organizacji i pewnej strategii, którą zastosowałam. Jestem z siebie bardzo dumna. Mi się wydaje, jakbym dopiero zaczynała pisać.

K. BONDA: Tak i uważam, że to jest najlepsze, że odnalazłam na nowo radość w tej robocie.

K. BONDA: Pośrednio tak, ponieważ nie miałam wyboru. To tak, jak przychodzi do ciebie kryzys - życiowy czy zawodowy - wydaje ci się, że jesteś w totalnej dupie i w ogóle z niego nie wyjdziesz. Okazuje się, że wystarczy zrobić taki jeden myk, potem kolejny myk i nagle zmienia się perspektywa i zmieniasz modus operandi i układa się wszystko. To było coś takiego. Jak skończyłam, nie byłam pewna, czy to ma jakiś sens, więc zaczęłam dawać tę książkę...

K. BONDA: Nie, to przy tej książce tak było. Wcześniej miałam plan, wiedziałam, jaki mam zamysł, więc jedyne, co było trudnością, to konsekwentne wypełnienie tego planu. Było to moje osobiste wyzwanie, ale wiedziałam, że to, co chciałam, to zrobiłam. W tym przypadku skończyłam i byłam taka zaskoczona, bo napisałam epilog, napisałam datę zakończenia i nawet posłowia nie napisałam, chociaż zawsze piszę takie długaśne posłowie, teraz jest takie krótkie... I dałam moim ludziom do czytania, moim pierwszym czytelnikom, którzy zawsze czytają moje książki. Od razu im powiedziałam, że to jest taki brudnopis, bo przed chwilą skończyłam, tak że rzucam te bazgroły na stół i można się pastwić - w razie czego wyp***dolę do kosza. Mało czasu zainwestowałam, 2,5 miesiąca, to co to za strata? Najwyżej wyrzucę.

K. BONDA: Tak. To nie była poważna robota, mogłam to potraktować jako taką wprawkę. Potem zaczął spływać do mnie feedback: pierwszy to była moja przyjaciółka Dorotka, pozdrawiam ją z tego miejsca, przeczytała po 2 dniach, czytała dzień i noc i tylko na bieżąco mi wysyłała SMS-y. Potem powiedziałam jej, że jest zakaz wysyłania SMS-ów, dopiero jak skończy, to mi powie, co tam nie siedzi, czy wątki się nie składają itp. Potem kolejni czytali i stwierdziłam, że to jest niesamowite, doświadczam jakiejś magicznej rzeczy. Życzę każdemu, żeby w swoim zawodzie miał momenty takich iluminacji, które są... Bo prawdopodobnie dla nikogo więcej to nie ma znaczenia, tylko dla mnie, ale mnie to strasznie cieszy.

K. BONDA: Tak było, ale ta następna, którą zaczęłam pisać, to napisałam 80 stron i wyrzuciłam do kosza. Potem zaczęłam pisać jeszcze inną, tę napisałam i potem jeszcze kolejną napisałam. Wcześniej miałam tak, że musiałam pojechać na urlop, żeby się zresetować - nie mogłam pojechać na urlop, bo zrobili pandemię. Mam wrażenie, że ja się zmieniam, zmieniam swój sposób działania, całkowicie zmieniam system, robię update systemu - i pomiędzy tymi dwiema już potrzebowałam urlopu. Teraz sobie pojadę na urlop, jak moje dziecko pozdaje egzaminy, to pojedziemy na urlop. Natomiast tak normalnie to bym musiała pojechać na urlop, bo wcześniej się tak przyzwyczaiłam, że muszę mieć reset. Teraz obejrzałam sobie "Mindhunter" ciurkiem i to był mój urlop, a po drugiej obejrzałam "Peaky Blinders".

K. BONDA: Widzisz, to jest właśnie chyba znak naszych czasów. Jednocześnie cały czas trzymasz ten kontakt i to połączenie.

K. BONDA: Nie, Jarek, ja widziałam twojego Instagrama i ty masz takie super te posty, można to robić z klasą.

K. BONDA: Ja oczywiście dostałam wyzwanie, był tam jakiś challenge, żeby śpiewać czy tańczyć i moje dziecko przychodzi do mnie, że: "Dlaczego ty się nie zgodziłaś, wszyscy mówią, że zostałaś wyzwana, a ty się nie zgadzasz". Ja mówię: "Jejku, dziecko, naprawdę muszę to robić?". "No wiesz co? Bo okaże się, że jesteś tchórzem" czy coś takiego.

K. BONDA: Ja myślę, że mam czytelników ze wszystkich generacji, natomiast ci młodzi czytelnicy to są czytelnicy, którzy też już są zaawansowani. Najpierw czytają te książki, które są szybsze, a potem jak już mocno wejdą w kryminał, to czytają moje dopiero. Albo na zasadzie takiego sprawdzenia, bo zobaczyli mnie gdzieś, zobaczyli, że sobie umieściłam zdjęcie z pieskiem albo się nadymiło wokół tego, że powiedziałam brzydkie słowo na Facebooku pod kilometrowym postem - i wtedy rzeczywiście jest zainteresowanie, żeby mnie sprawdzić. Gdyby oni nie czytali moich książek, to by oznaczało, że zaczną moi czytelnicy umierać i ja wtedy też zniknę.

K. BONDA: Nie są. Ja myślę, że ja nie mogę udawać kogoś, kim nie jestem i nie zamierzam, więc jeżeli się okaże, że już nie przystaję do tych czasów i się skończyłam, to będę musiała to zaakceptować. Tak myślę, bo trudniej byłoby mi udawać, robić zdjęcia drinka i kokosa, nóg - chociaż mam dobre nogi.

K. BONDA: Ja bym zachowała moje nogi dla osób, które lubię, cenię - muszą być jakieś tajemnice, w kryminałach też są tajemnice.

K. BONDA: Ale dlaczego mam udawać, skoro ktoś potem weźmie moją książkę i ona jest totalnie moja, w związku z tym jest specyficzna i według mnie ten komunikat pomiędzy książkami powinien być spójny z tym, co czytelnik u mnie dostaje.

K. BONDA: Mało. Pamiętam, że jak rozmawiałam ostatnio z moim wydawcą i oni mnie opieprzyli, że u mnie są tylko reklamy, bo ostatnią wydałam książkę, a wcześniej jakąś inną i że tutaj nic więcej nie ma i jest nuda. Mi się wydaje, że to jest prawda. Natomiast jeżeli mam coś do powiedzenia, to mówię, a nie uważam, że mam mówić ot tak, jeżeli niczego nie przemyślałam i nie chcę tego powiedzieć.

K. BONDA: Wydaje mi się, że to działa. Jeżeli już coś mówię, to ludzie wiedzą, że zabrałam głos w jakiejś sprawie, czyli wzbudziło to moje emocje. Nigdy nie polecam np. książek, które mi się nie podobają, nie biorę takich zleceń, czyli zawsze jeśli polecam coś - czy to muzyka, czy to film, czy to sztuka czy serial - to oni wiedzą, że ja to rekomenduję, podpisuję się swoim nazwiskiem. Wydaje mi się, że taka szczerość jest podstawą, że nie ma tam reklamy, to nie jest tak, że ja dostałam jakąś kasę i teraz zaprezentuję jakiś rodzaj ubezpieczenia albo coś tam.

K. BONDA: Mogę sobie na to pozwolić. Nie muszę brać tego, żeby móc funkcjonować... Jak ja teraz będę tyle książek pisać, to w ogóle będzie jeszcze lepiej. Ale tak na poważnie, to mi się wydaje, że pisarz nie powinien tego robić. Cały czas dostaję różne propozycje reklamowe i odmawiam.

K. BONDA: Począwszy od farby do włosów, poprzez pończochy, przez garnki, samochód, alkohol itd. Były bardzo różne propozycje. Odmawiam. Raz zgodziłam się, jak była ta akcja Max Factora, ale przez to, że to była akcja tak naprawdę społeczna. Było 12 kobiet z całego świata, ja byłam wybrana jako Polka. Zresztą to mój wydawca brytyjski, moja książka wychodziła na tamtym rynku i moja agentka poprosiła mnie, żebym spróbowała. Przez to, że to była też budowa reklamy pt. "Siła kobiet" i był content też społeczny, więc ja w to weszłam. Jeden, jedyny raz. Teraz mi się wydaje, że dopóki będę mogła z tego żyć godnie, to mi się wydaje, że to nie ma sensu. Jeśli człowiek bierze moją książkę do ręki, to musi mieć poczucie, że ja jestem niepodległa. Skoro lobbuję niepodległość, skoro lobbuję wolność, skoro lobbuję, żeby być blisko siebie i nie poddawać się, nie dać się złamać - to nie mogę chodzić na smyczy. Miałam różne etapy w życiu i zawsze o to walczyłam, to była moja jedyna wartość, która jest nieprzekraczalna. Ja też nie oceniam decyzji innych - jeżeli ktoś ma taką potrzebę i ma inne poglądy, to ja to szanuję, to jest respekt, nie o to chodzi, że każdy ma tak samo żyć. Poza tym to nie jest tak, że ja nie lubię pieniędzy. Jak człowiek mówi, że nie lubi pieniędzy, to chyba coś jest z nim nie tak, ma jakiś kłopot.

K. BONDA: Tak. Ja zawsze mówię, że mam prawo do powiedzenia "nie", mogę odmówić. Zgłaszają się do mnie z reklamą za milion i ja mogę odmówić, i nie mam z tego powodu dyskomfortu. Zgłaszają się do mnie z jakąś propozycją innego typu - ja nie muszę tego robić. Tak naprawdę dopiero wtedy jesteś wolny, decydujesz o tym. Mogę napisać tę książkę, mogę ją wyrzucić do kosza.

K. BONDA: Bolało mnie, bo miałam bardzo dobry algorytm, naprawdę ciekawie wymyśliłam seryjniaka, ale przestało mnie to interesować. Przestało mnie to interesować, człowieku, w ogóle wyobrażasz sobie? Stwierdziłam, że przestał mnie interesować ten pomysł, więc go wywalam i zaczynam nowy - i to jest fajne.

K. BONDA: No właśnie. Dzisiaj wstaję rano i stwierdzam, że dziś będę oglądała "Peaky Blinders", nic nie piszę i oglądam do oporu. Jak sobie to oglądałam, to sobie myślałam: "Boże, jakie ja mam zajebiste życie". Znajdź mi człowieka, który może sobie pozwolić na siedzenie cały dzień i oglądanie serialu.

K. BONDA: Daj Boże, żeby dalej tak było, żeby to działało. Ciężej byłoby wrócić, gdyby się pogorszyło i potem musisz się dostosować, myślę, że to jest o wiele trudniejsze w drugą stronę. Czujesz do siebie pogardę, ponieważ wcześniej doświadczyłeś tej niepodległości. Mi się wydaje, że to o to chodzi, chodzi tylko i wyłącznie o to, żeby zabezpieczyć sobie taki poziom, żeby móc pozostać człowiekiem rebelii, chociaż tak naprawdę jesteś spokojny i nic nie musisz, ale gdyby coś się zdarzyło, to jesteś w stanie wypowiedzieć wojnę.

K. BONDA: Często tak piszą czytelnicy i czytelniczki...

K. BONDA: Mam czytelników, mam sporo czytelników. W mediach społecznościowych są te słupki i tam widać. Oczywiście jest 70 proc. kobiet i 30 proc. mężczyzn, ale to i tak jest bardzo dużo, bo w ogóle w Polsce to kobiety czytają książki, wszystkie książki.

K. BONDA: Nie wiem, ale na pewno jest to dla mnie duży komplement, ponieważ mężczyźni zwykle skupiają się na twardych danych, na dokumentalnych elementach, merytoryce, na elemencie racjonalnym - to jest męska energia. Więc dla mnie to jest komplement, bo to oznacza, że mężczyźni nie uważają, że to jest "bla bla bla", tylko dostarczam coś, co...

K. BONDA: Dowiozłam, tak. Teraz, to jestem na takim etapie, że jak wrzucałam kiedyś zdjęcie, to pojawiały się komentarze: "Ojej, jaka pani jest ładna", a dzisiaj: "Jaka pani jest inteligentna". Więc się dożyłam, to mnie naprawdę cieszy.

K. BONDA: Ja myślę, że to jest kwestia uświadomienia sobie, bardzo wiele kobiet uświadomiło sobie, wiesz - bogini Kali. Ten ogień, który my posiadamy, on może być niszczący. Kiedy Kali wybucha, to może zniszczyć świat. Ja się zastanawiałam nad mężczyznami, nad tym, jak wy się czujecie z tym, że te wszystkie wściekłe baby wyszły na ulice i zaczęły głosić. Ja miałam, paradoksalnie, odwrotnie, to znaczy: tutaj wszędzie dzieje się wspaniała wizja, czyli właśnie honor, niepodległość, mówienie prawdy, szczerość, gniew, wkurw i wszystkie takie wszystkie elementy, które są oczyszczające...

K. BONDA: To było katharsis. Ogień płonie, spala i niszczy to, co było złe, to, co było zgniłe, stare. Ten motyw, kiedy masz dom, w którym zdarzyła się tragedia albo są elementy, które się łączą z traumą i bardzo często jest to wykorzystywany motyw w ogóle przez ludzi i przez przestępców też - czyli to podpalasz. Totalnie niszczysz, bo ogień czyści. Dla mnie ten czas, paradoksalnie - bo oczywiście to, co się dzieje na ulicach, to, co się dzieje w sferze publicznej - jak najbardziej sympatyzowałam z tym i wspierałam - natomiast dla mnie to był czas, kiedy ja wróciłam do takich źródeł kobiecości, delikatności, wrażliwości i uległości. To było dla mnie fascynujące przez to, że nie musiałam wojować, skończyły się te wojenki, ponieważ się nie wychodziło z domu i ja mogłam znowu odnaleźć w sobie tę przestrzeń żeńskiej energii, która jest opozycyjna do tego, co się działo tam. To było paradoksalne, ale jednocześnie bardzo możliwe, że też zaczęłam pisać w taki sposób, bo wróciłam do źródła, więc dla mnie... Ja może oczywiście walnę czasem pięścią, jak przychodzą 4 patrole do mojego parku i akurat wychodzę z pieskiem, ale to jest tylko i wyłącznie zaznaczenie absurdu, komiczna scena, którą zamierzam wykorzystać. Natomiast to wcale nie oznacza, że ja się spełniam w tym. W tej pandemii udało mi się wrócić do tego, co jest jądrem mojej osobowości, takiej wrażliwej przestrzeni - to mi się strasznie podoba, ponieważ to mnie przeistoczyło emocjonalnie.

K. BONDA: Nie da się uniknąć tego wszystkiego, co do ciebie dociera. To wchodzi do fabuły, musisz tego używać. Staram się w jak najmniejszym stopniu, bo wierzę w to, że opowieść powinna być uniwersalna. Natomiast nie da się tego uniknąć: elementy związane z COVID-em, elementy związane z tym, co się dzieje w kraju, z polityką, z przestrzenią zmian… One muszą wejść - w małym stopniu, gdzieś zaznaczone nawet w dialogu albo w przestrzeni takiej, która już jest skutkiem. Natomiast staram się, żeby nie wchodziło tego za dużo. Dlatego że wydaje mi się, że to nie jest dobre, nie po to bierzemy książkę do ręki, żeby znowu przeżywać te wszystkie historie, które mamy w telewizji, które mamy na ulicach, które są w internacie, które wyświetlają się na każdym portalu. Mi się wydaje, że powieść kryminalna powinna dostarczać rozrywki, bo, jeżeli ja sobie włączam "Peaky Blinders", to ja po prostu odklejam się, jestem w tym świecie i dla mnie ważniejsze są te mechanizmy emocjonalne. Wiesz, przecież oni wszyscy cały czas kogoś mordują, a ja ich kocham, tak?

K. BONDA: No właśnie. A jednocześnie oni są osadzeni totalnie w tej historii i w tych czasach - to jest baza, to są kotwice. Tak samo jest z opowieścią, że te kotwice dajesz, ale potem to, co się rozgrywa, to jest na emocjach, na takim uniwersalnym archetypie, który pozwala nam przeżywać własne emocje.

K. BONDA: Tak jest. Ja jestem odbiorcą seriali, więc wiem, jak to jest, że czasem chcesz się totalnie zresetować, nie masz na nic siły. Serial jest bierną rozrywką, czyli jak byłam chora, to po prostu oglądałam serial, nie dałam rady czytać książki, więc rozumiem czytelników. Paradoksalnie, mi się wydaje, że w dzisiejszych czasach te seriale - zwłaszcza te wielosezonowe, te superzrobione, z taką pieczołowitą starannością, te rekwizyty, te wszystkie kostiumy, świetne scenariusze i gra aktorska itd. - to one w jakimś stopniu są odpowiednikiem tych serii kryminalnych, które ja i moi koledzy tworzymy. To nie jest ta 90-minutowa fabuła, która jest filmem nagradzanym w Cannes czy na Berlinale, tylko to jest taka opowieść, gdzie te detale mają znaczenie, gdzie ja np. się uzależniam od tych bohaterów, chcę wiedzieć, co u nich słychać, identyfikuję się z niektórymi, zastanawiam się, czy ja się identyfikuję z tą postacią czy z jakąś inną.

K. BONDA: No tak, zaczynają być. Nie mogę nic więcej powiedzieć, ale fajne to jest. Kiedy spełnia się marzenie, a już w ogóle przestałeś na nie liczyć, to jest takie bardzo miłe. To jest takie jakby magiczne. Nie chcę oceniać tutaj produkcji, bo mi się bardzo podoba od trzeciego odcinka, potem już jest super. To, że w ogóle powstał serial na podstawie "Lampionów", czyli książki o Saszy... Ja właściwie podchodzę do tego z takim spokojem, nie jaram się tak na maksa, nie jest tak. Myślę, że jakby to wyszło wtedy, kiedy oni kupili pierwszy raz prawa - bo sprzedawałam je wielokrotnie, pierwszy raz w 2014 roku - to pewnie bym się tak jarała. Ale jak obserwuję moje życie, jak mam tyle lat, co mam - mam 43 - to mogę się cofnąć i zobaczyć, jak to wyglądało w całym procesie. Jak to robię, to widzę, że u mnie w życiu to wygląda tak, że nie od razu mi wychodzą rzeczy, bardzo możliwe, że z tej przyczyny, że jestem taka egocentryczna, narcystyczna i by mi od razu woda sodowa uderzyła do głowy, a jak ja tak muszę wyczekać, to ja podchodzę do tego ze spokojem i mogę powiedzieć, że jestem z tym totalnie zen. Cieszę się bardzo, że to wyszło, ale już osiągnęłam taki etap, że jakby teraz nie wyszło, to trudno. Tak samo było z tłumaczeniami, mnóstwo jest takich małych przygód. Moment, kiedy ten serial rzeczywiście został wyemitowany, to ja miałam taką tremę, że ja 2 miesiące zwlekałam z obejrzeniem. 2 miesiące nie byłam w stanie usiąść do Playera i go włączyć. Wszyscy już oglądali, wszyscy już mi mówili: "Nie martw się, jest naprawdę dobrze, jest sztos i w ogóle super, będzie jeszcze lepiej i już obejrzyj". Zastanawiałam się: "Dlaczego ja w ogóle tak to odwlekam, skąd ta prokrastynacja?" Tak sobie myślę, że ja tak to sobie odsuwałam, bo jak już to obejrzałam, to marzenie jest już spełnione. Chciałam sobie potencjalnie zrobić jeszcze większą przyjemność. To tak, jak z przesuwaniem momentu pierwszego seksu, kiedy poznajesz kogoś, zakochujesz się... To jest niesamowite, że zawodowo przestałam naciskać, bo jak jest się młodym człowiekiem pełnym wigoru i koniecznie musisz cisnąć... Jak sobie tak pomyślę, to co ja właściwie mam jeszcze sobie udowodnić? Jedyne, co mam sobie udowodnić, to czy skończę tę książkę i zrobię sobie urlop albo sobie zrobię kolejny sezon jakiegoś serialu, albo pójdę z moimi przyjaciółmi gdzieś czy nie. Więcej nie muszę niczego udowadniać, bo już sobie naudowadniałam tyle w życiu, że już nie muszę. Poza tym teraz jeszcze włączył mi się taki - i to może też wynik różnych postpandemicznych przemyśleń - że ja się złapałam na tym, że się cały czas czegoś bałam. Lęk kompletnie absurdalny, bo mi się wydawało, że jak coś się wydarzy, to... I teraz sobie myślę: "No i, k***a, co?". Nic, pieprzysz to. To nawet nie chodzi o wyobrażanie sobie najgorszego scenariusza, tylko sobie myślisz, że nic z tego więcej nie wyniknie.

K. BONDA: Ja miałam taki moment, bo wokół mnie też oczywiście pojawiały się informacje wstrząsające, że młodzi ludzie, zdrowi ludzie umarli. Nagle widzę ich zdjęcie w kolorze czarno-białym i nie mogę w to uwierzyć, trudne jest to do przyjęcia. Ja pamiętam, że miałam taki moment tego narastającego strachu, kiedy jeszcze była niewiadoma, a potem sobie pomyślałam: "No dobra, umrę. Trudno". Jedyne, co mogę zrobić, to zabezpieczyć moje dziecko: wszystkie PIN-y, kwity, testament itd. Zresztą mój ojciec tak zrobił i moja mama tak zrobiła, zanim zmarli, więc uważam, że to jest bardzo miłe dla tych, którzy zostają, żeby był porządek - ale więcej nic nie mogę zrobić. W momencie, kiedy sobie to uświadomiłam, że są sprawy moje, twoje, boskie - i tylko te 3 rodzaje spraw są - i ja mam wpływ tylko na moje, na swoje już nie mam, a na boskie tym bardziej - to totalnie muszę się z tym pogodzić i mogę mieć luz.

K. BONDA: To ja dziękuję.