Perlage Stories. Gościem Zbigniew Hołdys

Z. HOŁDYS Ja nie żyję od sylwestra do sylwestra. To jest taka cezura orientacyjna dla urzędu podatkowego, ale nie dla człowieka. Zachoruje w listopadzie i do marca pociągnie, to co? To po prostu nie ma znaczenia. Jest to ciężki okres, rzeczywiście. On oczywiście nie jest pierwszym ciężkim okresem w moim życiu. Tak sobie myślę, że zawierucha przed stanem wojennym i stan wojenny – to grzmotnięcie było równie ciężkie. Chociaż wtedy może traciliśmy nadzieję. Rynek był tak sponiewierany, ludzie nie mieli co jeść, więc właściwie… Stan wojenny nie wiadomo, co tak bardzo poza wolnością ograniczył. Oczywiście zdemoralizował strasznie władzę. Natomiast to, co się dzieje tutaj, jest o tyle bardziej bolesne od działań komunistów, że tu już nikt nie owija w bawełnę złodziejstwa, nepotyzmu, arogancji, zniewag. Ja pamiętam, że jak Gomułka nawyzywał wielkich ludzi, denuncjując ich perfidnie, że są Żydami albo – nie wiem – synami badylarzy, bogatych, to to był szok. I to był pojedynczy eksces, gazety tego nie powielały w jakiś taki sposób ordynarny. Natomiast dzisiaj bluzgi, zniewagi, wyzywanie narodu odbywa się po prostu od rana do nocy zupełnie bezkarnie i ten wrzód nabrzmiewa. On nabrzmiewa i oczywiście, że to się źle skończy, bo nigdy żadna tyrania i demoralizacja nie trwa wiecznie. Ale musimy to przejść.

Z. HOŁDYS: Jeżeli, to jestem rzecznikiem mniejszych grup – to mówię szczerze. Zawsze, od dziecka… A teraz widzę. Nie wiem, skąd to jest, to chyba w genach ta cecha. Tytus się podobnie zachowuje i zachowywał w szkole, czyli bronił słabszych uczniów, których chcieli wyrzucić ze szkoły, albo kogoś, kto był wyśmiewany. Stanąć w obronie słabszych to w ogóle jest taka fajna cecha – akurat jeśli mówię o Tytusie – że kiedy kibicowaliśmy razem nocami lidze NBA, to byliśmy wielkimi fanami Chicago Bulls w tamtym czasie, z Dennisem Rodmanem, Scottie Pippenem, oczywiście Michaelem Jordanem. I nam się najbardziej w tym wszystkim podobały dwie rzeczy. Pierwsza: Dennis Rodman, czyli ten w Polsce wyszydzany, bo miał kolorowe włosy, tatuaże, był nieokiełznany zupełnie, dzikus. Skończyło się nagrodą dla Tytusa, że mu uścisnął rękę osobiście i złożył autograf. Ale druga rzecz była taka, że kiedy Chicago mieli gorszy okres i przegrywali – Michaela Jordana nie było i ludzie się odwrócili od nich i zaczęli kibicować Los Angeles Lakers i innym drużynom – myśmy twardo stali przy Chicago Bulls, mówiąc, że dopiero wtedy jesteśmy rzecznikami tego klubu i fanami, i ten klub zaczął wygrywać. Stać po stronie słabszych to jest moim zdaniem największa cecha. Ale skąd się to bierze? To jest jakiś atawizm, może sam chciałem, żeby ktoś w mojej obronie stawał, jak byłem mały?