Perlage Stories. Gościem Krystyna Janda

K. JANDA: Ja czegoś takiego nie doświadczyłam, na szczęście, takiego zupełnego zatrzymania. Bo nawet w momencie, kiedy się zamknęłam w domu – 2 razy się zamknęłam na 3 tygodnie – to jednak było dość długo. Po prostu tak się zdarzyło, że w marcu wróciłam z Maroka i musiałam. Przeleciałam tyle jakichś lotnisk, jakiś samolotów… Biegiem wracałam, bo wiedziałam, że granice zamykają w nocy. I ponieważ nie wiedziałam, co tak naprawdę po drodze mnie spotkało, więc zamknęłam się na 3 tygodnie z tego lęku, ale cały czas pracowałam, cały czas przygotowywałam kolejne rzeczy. I szczerze mówiąc, jak teraz patrzę w teatrze ze swoimi ludźmi, współpracownikami, z całym biurem, z tymi, którzy robią repertuar i liczą to wszystko itd., to właściwie tak intensywnej pracy, jak ostatnie pół roku, to Fundacja właściwie nie doświadczyła. Ponieważ te kolejne terminy otwarcia teatru, sprzedawania biletów, a potem odwoływania i oddawania tych pieniędzy za te bilety i kolejne, i kolejne sprzedawanie biletów… Myśmy ciągle sprzedawali, oddawali, zmieniali repertuar, liczyliśmy, jak to będzie najpierw dla 50 proc., potem 1/4 ludzi na widowni. My bez przerwy liczyliśmy. Do północy, cały czas. To znaczy: „Ten nie może i ten” i tak każdego dnia telefon. Do dzisiaj, jak dzwoni mój telefon, to ja myślę, że albo ktoś nie żyje, albo ktoś jest w szpitalu, albo nie może grać. Ustalaliśmy repertuar z najwyższym trudem, jakaś grupa ludzi dzwoniła: „Czy ty mógłbyś przyjechać, zagrać, bo prawdopodobnie otworzą się teatry?”. Musieliśmy mieć – odwrotnie niż rząd – kilka planów awaryjnych. W związku z tym, te plany awaryjne wszystkie tworzyliśmy, po czym się okazywało, że ktoś ma kwarantannę, ktoś się widział z kimś z COVID-em i musieliśmy na nowo zmieniać cały repertuar itd. Ja powiedziałam, że w pewnym momencie będziemy mieć tak, że będziemy po prostu sprzedawać bilety nie wiadomo na co. Jak ktoś będzie chciał iść do teatru, to na co trafi, co tam się uda zagrać.

K. JANDA: Nie, nie. Muszę powiedzieć, że początkowo też się zachłysnęłam, ponieważ siedziałam tak zamknięta w domu. Więc najpierw okazało się, że pierwsza zareagowała Metropolitan Opera tak naprawdę i dała cały swój repertuar. Ja nagle obejrzałam wszystkie spektakle Metropolitan. Oglądałam sobie codziennie inny spektakl i byłam absolutnie tym zachwycona. Po czym zaczęły się te pierwsze streamingi, te pierwsze rzeczy na żywo – i na żywo spektakle, i fotografowane wcześniej, montowane. Oglądałam to z dużym entuzjazmem i bardzo szybko się zorientowałam, że to w ogóle – po pierwsze – nie jest teatr… Znaczy: to jest banał taki: „To nie jest teatr”. To jest teatr, tylko to jest po prostu przekaźnik, to musi być specjalnie przygotowane, pieczołowicie zrobione, z pełną świadomością, dlaczego się tak coś opowiada kamerą, a nie inaczej. Ten język przekazu teatralny wcześniej ma jakiś zamysł. I teraz: przychodzą ludzie z kamerami, z reżyserem, który widzi spektakl. Jest 1-2 próby, montuje to na żywo czy przekazuje, tam ktoś się z kimś pokrywa, 3 kamery, 1 jedzie, 1 ma zbliżenie i mówią: „Pamiętajcie, nie wolno przekroczyć tej linii. Ta kamera jest na zbliżenia, jak widzicie, i lecimy”. Przestałam oglądać już teraz, przestałam oglądać. Bardzo mi się podobał jeden spektakl przyniesiony, to były „Cząstki kobiety”, który uważam, że po prostu został przeniesiony… Ja ten spektakl widziałam na żywo i w kamerach podobał mi się bardziej. Są takie rzeczy, że coś nabiera urody czy coś nabiera tajemnicy, czy jakiegoś blasku innego, bo kamera jednak wyczarowuje coś zupełnie innego czasem. Ale jednak, jeżeli coś zostało zrobione do teatru żywego, to trzeba potem jednak w bardzo przemyślany sposób to przenosić.