D. ABRAMOWICZ: Ja czułam się zmęczona już bardziej niż jestem teraz. Chociażby wtedy, kiedy w jednym miesiącu mającym dni 31, 28 stanowiło imprezy mistrzowskie i trzeba było tam działać bardzo mocno. Ale rzeczywiście ten rodzaj zmęczenia, który towarzyszy nam teraz, chyba wszystkim, mnie szczególnie, pod pewnymi względami szczególnie. Ten poziom zmęczenia jest nowy pod wieloma względami.

D. ABRAMOWICZ: Na pewno uwaga mediów, nie da się od tego tematu uciec w ten sposób.

D. ABRAMOWICZ: Metaforycznie, jasne. Wiesz, to jest naturalna konsekwencja. Jeżeli decydujemy się na wyznaczenie jakiegoś celu, najpierw to jest marzenie, potem to się staje celem i widzimy, że jest to namacalne, że jest to możliwe do osiągnięcia, to przychodzi taki moment, kiedy mówię sobie w pracy no dobrze, to w takim razie, jeżeli osiągniemy ten cel to co dalej? Więc staram się wyprzedzać trochę fakty, rzeczywistość i patrzeć przynajmniej kilka kroków do przodu. Tylko, że nie zmienia to faktu, że oczywistym jest, że nawet jeżeli przygotowujemy się na pewne sytuacje, na pewne bodźce, na pewne doznania, to kiedy one dochodzą, to siłą rzeczy pojawiają się pewne reakcje. Przykładowo, po prostu fizyczne zmęczenie. Mnie nie zaskakuje to co się dzieje, w żaden sposób, niemniej zmęczenie musi się pojawić.

D. ABRAMOWICZ: Absolutnie nie. Dla mnie to jest, tak jak powiedziałam, naturalna konsekwencja. Rozumiem to w pełni, zresztą rozumiem też mechanizm, który rządzi współczesnym sportem. Zdarza się po 10 godzinach, tak jak wczoraj tak naprawdę to funkcjonowało, współpracy z mediami, udzielania wywiadów, dawania wypowiedzi, że czasami nie chce mi się odpowiedzieć już mówiąc wprost, nie chce mi się odpowiedzieć już na jakieś pytania, które słyszę po raz dwudziesty.

D. ABRAMOWICZ: Pamiętam, jako fanka muzyki wszelakiej, kiedyś zapytano Celine Dion, czy jej się nie nudzi, czy ona nie ma dosyć po 20 latach. Aha, wiem dlaczego, bo 2 lata temu w 2018 roku, 20 lat minęło, odkąd powstało „My Heart Will Go On”, od premiery „Titanica”. I zapytano ją, czy ona nie ma dosyć po tylu latach, bo to jednak jest taki największy przebój. Ona powiedziała, że byłaby mało rozważna, gdyby obrażała się na swoje przeboje, które doprowadzają ją do miejsca, w którym jest. Trochę to ze mną zostało. Przychodzi sukces we współczesnym sporcie, szczególnie w takim sporcie, który jest nierozerwalnie związane z biznesem, naturalna sprawa, naturalna kolej rzeczy.

D. ABRAMOWICZ: Bardzo dziękuję za to pytanie, bardziej chodziło mi o to, że to zawodnik ma jakiś cel i my w sztabie, czy ja jako psycholog, bo to zależy od formy współpracy, jak dochodzimy do punktu, w który mówimy, no to w takim razie to staje się też moim celem. Bo kiedy zawodnik przychodzi, to przychodzi z jakimś swoim zestawem potrzeb i oczekiwań. Nie może być tak, że jako psycholog powiem, nie, ty masz inne potrzeby i oczekiwania, ty masz inne cele. Pracujemy nad tym, czego ta osoba chce, nie jest moją rolą i nie mam prawa zmieniać tego w żaden sposób, tylko niejako dostosować się do tego i tak zaplanować ten proces, żeby trochę uszyć go na miarę. Dokładnie tak samo dzieje się w przypadku celów, więc oczywiście, że to się staje wtedy dopiero moim celem troszeczkę to jest odwrotne. Ja mam swoje cele, marzenia, dążenia, jeżeli chodzi o mój rozwój zawodowy, jeżeli chodzi o moją ścieżkę psychologii, którą sobie kroczę, ale na pewno internalizuję w jakiś sposób cele zawodników, one stają się moimi.

D. ABRAMOWICZ: Życzyłam sobie tego, natomiast zakładaliśmy też, że chcemy, aby to się wydarzyło tak jak powiedziałam wcześniej do tego dążymy w sztabie. Bo takie są cele zawodniczki takie były takie są dalej.

D. ABRAMOWICZ: Tak, ona w ogóle o tym otwarcie mówi, zresztą pamiętam, że były jakieś takie wywiady czy nawet komentarze w internecie, w których ktoś powiedział, że to nie jest takie nasze bardzo w kontekście kulturowym, żeby tak otwarcie mówić o swoich celach i czy to przypadkiem nie jest aroganckie. Można powiedzieć o tym, jakie ma się cele i marzenia, ale jednocześnie można mieć pełną świadomość tego, ile pracy trzeba włożyć, żeby to osiągnięcie było możliwe, dlaczego nie. Natomiast w tym konkretnym przypadku, tak jak powiedziałam wcześniej, wiedząc, że taki cel jest, pracując bardzo mocno i intensywnie, czego nie widać nigdzie, nad tym, żeby tego celu dojść, żeby go osiągnąć, zakładaliśmy, że to się może wydarzyć. Może nie do końca przypuszczaliśmy, że tak szybko.

D. ABRAMOWICZ: Bo rzeczywiście autostrada była, ale zakładaliśmy i do tego też przygotowywaliśmy się poniekąd i nie do końca jesteśmy teraz błądzącymi we mgle, tylko mam nadzieję, że wiemy co robić dalej.

D. ABRAMOWICZ: Zastanawiałam się nad tym i wiesz, mówimy o 19-sto letniej osobie, która mimo wszystko jest na starcie dorosłego życia i to ciągle jest początek dorosłej kariery, bo to jest jej drugi sezon w seniorskim tourze. Zakładanie, że ten następny mecz ma być udowodnieniem czegoś, pokazaniem czegoś, potwierdzeniem czegoś, samo w sobie to założenie rodzi bardzo duże obciążenie, które w ogóle jest potrzebne. Ja wiem o tym, co mówisz i opinia publiczna w ten sposób do tego podchodzi.

D. ABRAMOWICZ: Bo w świadomości społecznej trochę tak to działa, że jesteś swoim ostatnim startem w przypadku sportowca. I tak samo dzieje się w przypadku innych osób ze świata sportu, Roberta Lewandowskiego chociażby, tak było w czasach nawet Adama Małysza, tak jest w przypadku dzisiaj skoczków narciarskich, jeden nieudany z jakiegoś powodu start, niechby nawet to był wiatr, który akurat nie powiał pod narty. A i tak zdarza się, że pojawiają się komentarze, że oto nastąpił kryzys i spadek formy.

D. ABRAMOWICZ: Albo w ten sposób. I trochę też jest pytanie w tym momencie o to, na ile trzeba być blisko siebie i pozostać w tym sobą, żeby nie poddać się też tej świadomości społecznej, bo umówmy się, że my nie mamy takiego wpływu społecznego, żeby nagle wykreować zupełnie inną świadomość kibicowania, zupełnie inną świadomość funkcjonowania w mediach społecznościowych, w kontekście sportu. Mogłam sobie pochlebiać bardzo, ale nie mam takiej mocy.

D. ABRAMOWICZ: Ale to ty pilnuj tych wątków, bo ja jestem za bardzo zmęczona.

D. ABRAMOWICZ: Myślę sobie, że jeżeli nawet to jest bardzo trudne w takich Stanach Zjednoczonych, które mają bardzo rozwiniętą kulturę wsparcia i kibicowania, to co dopiero u nas, w naszym społeczeństwie, w naszym regionie. I dlatego w mojej pracy, w moim też postrzeganiu sportu, który postrzegam sobie z różnych perspektyw, jako psycholog, jako człowiek sportu w innych rolach, który w nim funkcjonował, jako kibic też przecież, że warto jest naprawdę być blisko tego, na co ma się wpływ i co można skontrolować, bo po prostu, tak jak powiedziałam przed chwilą, nie mamy takiej mocy. Czy ja bym sobie życzyła tego, żeby mój wpływ społeczny dzięki temu wynikowi był taki, żebym na poziomie edukacji społecznej, zwiększania świadomości ,mogła taką zmianę zainicjować, albo chociaż być maleńką jej częścią? O Jezu, tak, jasne.

D. ABRAMOWICZ: Marzę, nie? Ale nie do końca mam przekonanie czy jest to możliwe, to po pierwsze, czy też jesteśmy jako społeczeństwo sportowe na tyle dojrzali i w ogóle społeczeństwo kibicujące. A po drugie nie wiem czy chcę, bo to po prostu kosztuje bardzo dużo wysiłku, a potem może zabraknie mi sił na coś, co jest dużo ważniejsze.

D. ABRAMOWICZ: Na pewno właśnie budując, dbając o tą świadomość, budując ją i to zaczęliśmy robić dużo wcześniej. Na pewno właśnie w kontekście tego, czym sobie mówimy od początku naszej rozmowy, dbając o to, żeby być blisko siebie i blisko tych rzeczy, na które ma się realnie wpływ. Niezależnie od tego, czy zawodnik młodszy, starszy będzie miał jakiś zestaw narzędzi, z których będzie korzystał wtedy, kiedy on tam wychodzi na ten kort, na tę bieżnię, na to boisko, idzie się bić, to jednak ta świadomość, rozumienie sportu, rozumienie też np. biznesu, tego, jakie to są połączenia, czasami nawet zrozumienia takiego drażliwego ostatnio wątku, jak połączenie czy mariaż sportu z polityką czy ze sprawami społecznymi, to jest bardzo ważna. Po pierwsze, ułatwia rozumienie tego świata, a po drugie, pozwala lepiej się w nim pozycjonować i troszkę w pozytywnym tego, mam nadzieję, że tak państwo to odbiorą, w pozytywnym tego stwierdzenia rozumieniu uprawiać sport na własnych warunkach.

D. ABRAMOWICZ: Dlatego moim zdaniem, może odczaruję trochę to teraz, bo powiem rzecz oczywistą, bardzo prostą, nie ma co udawać, że jest inaczej, tylko warto pamiętać o tym, że to jest lat 19, że to jest start dorosłego życia i dorosłego sportu ciągle i że jeżeli czegoś nie wiem, nie umiem, nie potrafię, z czymś sobie nie radzę, to nie znaczy, że to jest wyraz słabości, albo do czegoś się nie nadaję, tylko po prostu nigdy nie miałam czasu i okazji się tego nauczyć, trochę dystansu. I to jest bardzo ważne w tym wszystkim, więc a propos, mówisz czy nadgonić, ja nie mam poczucia, że trzeba. Bardziej mam takie poczucie, że warto po prostu dać sobie czas i zrozumieć, że trzeba się tego nauczyć.

D. ABRAMOWICZ: Pod niektórymi względami tak, bo sport już od wczesnych lat. Szczególnie, że mamy taką tendencję, bardzo niedobrą zresztą, do wczesnej specjalizacji. Sport wymaga pewnej samodyscypliny, takiego budowania poczucia niezależności, samowystarczalności pod niektórymi względami. Ale z drugiej strony też on zubaża, jeżeli nie jest prowadzony w sposób racjonalny, np. w takim obszarze rozwoju emocjonalnego, bliskości, budowania bliskich relacji, sprzyja chociażby poczuciu takiego osamotnienia czysto ludzkiego i często tak się dzieje w przypadku sportowców, oni funkcjonują na bardzo wysokim poziomie pod niektórymi względami i m.in. dlatego już coraz częściej mówi się o tym, że sportowcy bardzo dobrze mogliby odnajdować się w biznesie, bo mają porozwijane pewne takie cechy, które temu sprzyjają, a z drugiej strony pod kątem niektórych cech, niektórych obszarów, jest im po prostu trudniej, dlatego że w tym sporcie czasami brakuje na to przestrzeni, a może inaczej, nie tyle w sporcie brakuje przestrzeni, ile środowisko sportowe nie do końca jeszcze rozumie, że o przestrzeń trzeba, warto jest dbać.

D. ABRAMOWICZ: Albo czy decyduję się na to, żeby przyjąć taką czy inną postawę albo w taki czy inny sposób przetwarzam informacje. Jasne, że tak. Właśnie dlatego to są spójne przestrzenie pod wieloma względami, sport i biznes, wszystkie te dziedziny, w których jest potrzebny tzw. performance, bo zawody artystyczne tak samo czasami. Natomiast to tylko dowodzi tego, że jest to specyficzne środowisko z jednej strony takie szkło powiększające, które rzuca dużo większe światło na pewne cechy i pewne zasoby, ale powoli mówimy o tym coraz więcej na świecie, że jest to też taka dziedzina, w której warto jest dbać o pewne aspekty bardziej, bo samo z siebie się to nie dzieje. Wszystkie aspekty związane ze zdrowiem psychicznym, rozwojem emocjonalnym, inteligencją emocjonalną, relacjami chociażby.

D. ABRAMOWICZ: Nie uważam, żeby był jakiś jeden taki moment, jakaś granica wieku, od której powinno się zaczynać taką współpracę a wcześniej nie, bo grożą temu jakieś konsekwencje, ponosi się jakieś koszty. Uważam, że… zacznijmy inaczej. Aktywność fizyczna w roli, w kontekście funkcjonowania społeczeństw, budowania zdrowych społeczeństw itd., jeżeli spojrzymy na to strategicznie, to ważna rola ruchu jako takiego, aktywności fizycznej w rozwoju, pojawia się już tak naprawdę w wieku niemowlęcym u dziecka. To jest rola rodziców, to jest wprowadzanie zabaw, uczenia poszczególnych ruchów przez zabawę itd., kiedy to dziecko sobie rośnie, to można wychowywać je w taki sposób, że kultura fizyczna jest w tym wychowaniu cały czas obecna. I tu już jest tak naprawdę czasami miejsce dla różnych oddziaływań, kiedy to dziecko ma kilka, bo np. psycholog dziecięcy będzie tego używał. Oczywiście to nie jest taka typowo psychologia sportowa związana z tym, że prowadzimy trening mentalny czy tak uczymy wykorzystać różne narzędzia, które pozwolą potem temu zawodnikowi wykorzystywać swoje możliwości w pełni, wtedy, kiedy rywalizuje, ale to już są oddziaływania psychologiczne. Teraz, czy można to rozgraniczyć twardo, że to jest psychologia sportowa a to nie? No nie do końca, te granice powoli się zacierają. Idąc dalej, powiedziałam o tej wczesnej specjalizacji, siłą rzeczy wcześniej pojawia się też rywalizacja, więc znaczenie zwycięstwa, niepowodzenia, tego co się z tym wiąże, tutaj też już mamy wdzięczne pole i wartościowe pole do tego, żeby nad tym pracować i to niekoniecznie naprawdę musi się nazywać psychologia sportowa.

D. ABRAMOWICZ: Psychologia jest jedna.

D. ABRAMOWICZ: I nie musi to oznaczać, co bardzo ważne, że jesteś słaba.

D. ABRAMOWICZ: Ale sportowiec to zawsze jest przede wszystkim człowiek, niezależnie od tego, czy ma lat 9, 19 czy 29 i mierzy się z różnymi wyzwaniami takimi, z jakimi mierzy się każdy z nas. Wiesz, jak zawodnik na wysokim sportowym poziomie pokłóci się z partnerem i z tyłu głowy ma to, że nie czuje się np. szczęśliwy w swoim związku, to naprawdę trudno jest o dobrej jakości wynik sportowy z tym związany, bo to po prostu jest system naczyń połączonych. Wracając do dzieci, jeżeli to dziecko, u tego dziecka pojawia się np. rywalizacja, wprowadzana jest w jakiś sposób to nagle okazuje się też, że wszelkie konsekwencje takie czysto psychologiczne, jakieś koszty, które ponosi, rozważanie właśnie wątku niepowodzenia także mają znaczenie. A czymże różni się radzenie sobie z niepowodzeniem przez dziecko, które uczestniczyło w jakichś zawodach organizowanych przez szkołę, od tego, że uczy się np. jeździć na rowerze z rodzicem i mu to nie wychodzi i jest sfrustrowane? Niewiele to się różni w świecie dziecka. Myślę sobie naprawdę o tym, że te oddziaływania są bardzo uniwersalne.

D. ABRAMOWICZ: Znowu wrócę do tego, że to zależy od tego, jak bardzo jesteśmy w stanie być blisko siebie i rozumieć, że mamy wpływ na siebie.

D. ABRAMOWICZ: Siebie siebie, zawodnik blisko siebie, sztab blisko siebie, na ile mamy poczucie, że wykonujemy swoją pracę i niekoniecznie będziemy warunkować taką swoją samoocenę i poczucie wartości tym, co myśli o nas 38 milionów znawców np. danej dyscypliny sportu, no bo mamy taką tendencję, umówmy się.

D. ABRAMOWICZ: Szybko się specjalizujemy, jesteśmy w tym bardzo dobrzy. Odnajdować się w tym trzeba, cóż zrobić.

D. ABRAMOWICZ: Rozumieć mechanizmy. Naprawdę, rozumieć nie tylko mechanizmy związane z moją dyscypliną sportu, z tym co jest potrzebne do tego, żeby zagrać dobrze, ale też z tym jak w ogóle działa sport, jaki jest jego sposób funkcjonowania. Tak jak powiedziałam wcześniej, jak np. łączy się z aspektem związanym z mediami czy z biznesem, kiedy przychodzą partnerzy, na co zwracają uwagę, kiedy potrafią odchodzić, jakie mechanizmy towarzyszą właśnie kibicowaniu. Ja jestem zwolenniczką tego, że zrozumienie i świadomość odmieniona przeze mnie wszędzie przez wszystkie przypadki, to jest bardzo potężny zasób.

D. ABRAMOWICZ: Tak, choć oczywiście możemy tutaj powiedzieć o tym, że każdy jest inny i nie dla każdego taka wiedza i taka świadomość będzie komfortowa, bo czasami może być obciążeniem, ale z reguły uważam, że rozumienie tego, we współczesnym świecie szczególnie, w którym naprawdę wiele obciążeń czyha na różnych płaszczyznach będzie ułatwiało odnalezienie się w tym, mniej zaskoczeń. Na więcej rzeczy możesz się przygotować i nie musisz unikać, łatwiej to wtedy zaakceptować czasami.

D. ABRAMOWICZ: Zgadza się. Wszystko dzieje się intensywniej, niestety. A z drugiej strony paradoks jest taki, że kariery sportowe trwają dłużej, bo dynamicznie się rozwija medycyna, fizjoterapia, przygotowanie motoryczne chociażby i to się wszystko wydłuża. Zobaczymy w jakim kierunku będziemy podążać, to trochę jest zagadka dla nas wszystkich, którzy funkcjonują. Dodatkowo zobacz, jest ta zmienna w tym roku w postaci koronawirusa, który w ogóle wraca wszystko do góry nogami, pod absolutnie praktycznie każdym względem, no i tutaj też zobaczymy jak sport będzie się odnajdował i odradzał. Czy będzie taki sam, czy będzie inny, co rozumiemy, co przetworzymy dzięki temu czy z powodu tego, że pojawiły się tzw. bańki, czy to w tenisie czy w NBA, NFL w Stanach. Zobaczymy, tutaj mamy ciągle więcej pytań niż odpowiedzi.

D. ABRAMOWICZ: Myślę, że dalej demoluje. Warto tutaj zwrócić uwagę na wypowiedzi różnych sportowców, którzy mówią o tym, że komentują właśnie życie w tzw. bańkach, w poczuciu izolacji, to, że to osamotnienie jest jeszcze większe. Bardzo wiele osób mówi o takiej niepewności, ogromnym napięciu związanym chociażby z oczekiwaniem na wyniki testów, poczuciem grania czy rywalizowania właściwie dla kogo? Jednak sport ma dosyć silny komponent społeczny, taką funkcję społeczną i kiedy tych kibiców nie ma, to naprawdę przestaje to czasami być takie atrakcyjne. Więc sportowcy coraz bardziej będą zmuszeni niejako, w moim przekonaniu, skupiać na tym, żeby odnajdować czy wracać do takiej fundamentalnej pasji, do takiego fanu, które dawało im samo uprawianie tego sporu.

D. ABRAMOWIZ: Absolutnie się zgadzam. Tak myślę sobie o tym trochę idealistycznie…

D. ABRAMOWICZ: Bo naprawdę chciałabym i tak pracuje, żeby zawodnicy te pasje trzymali, kultywowali, odnajdowali, jeśli się gdzieś po drodze zagubiła, bo jak przychodzi kryzys, a zawsze przychodzi prędzej czy później, już o tym trochę mówiliśmy, on związany będzie z różnymi rzeczami. Czasami to będzie kontuzja niestety, ale tak jest, czasami to będzie zbytnie obciążenie aspektami biznesowymi czy wizerunkowymi, czasami to będą jakieś niesprzyjające warunki. To ta pasja naprawdę bardzo, bardzo pomaga nam się przez to przeciągnąć.

D. ABRAMOWICZ: Ojej, zdecydowanie.

D. ABRAMOWICZ: Ale też nie do końca, nie do końca w tym kontekście. Pamiętam ten moment, kiedy to się zaczęło, kiedy pojawił się lockdown i miałam bardzo dużo pracy.

D. ABRAMOWICZ: Tak, zresztą to też jest dosyć ciekawy wątek, bo się przekonaliśmy nagle do tego, że psychologia online ma sens. Mnóstwo usług online, pamiętasz rozmawialiśmy nawet o tym, jak się wszyscy pootwierali na online.

D. ABRAMOWICZ: To prawda. No bo to troszkę wynika znowu z braku świadomości.

D. ABRAMOWICZ: Tak, to prawda. Niemniej, ponieważ miałam bardzo dużo pracy, to potrafiłam jakąś taką grupę respondentów, miałam grupę badawczą i widziałam mniej więcej co się dzieje średnio i absolutnie wszystkie rozmowy się sprowadzały do tego, np. żeby dbać o bardzo podstawowe potrzeby, o czym my kompletnie zapominamy, pędząc sobie na co dzień, radząc sobie z tymi różnymi wyzwaniami, które towarzyszą współczesnemu światu. Naprawdę było tak, że ja bardzo zalecałam przyjrzenie się temu, jak śpimy, jak sypiamy, kiedy się kładziemy, czyli rytm dobowy, odżywianie, czy ono jest regularne, czy nie. To był bardzo prosty mechanizm, obejrzę sobie jeszcze jeden odcinek serialu wieczorem, bo nie idę do pracy następnego dnia, no bo jest lockdown, no to sobie wstanę następnego dnia trochę później i nagle po paru dniach ten dzień się rozjeżdżał, doba się rozjeżdżała. Organizm wtedy funkcjonować zaczyna w innym rytmie, pracować jest trudniej, uprawiać sport w przypadku sportowców jest trudniej, gubią się rutyny, to samo z odżywianiem. Idąc dalej, zaczęliśmy patrzeć na to, jaką rolę właśnie w naszym życiu może pełnić aktywność fizyczna, bo nam zaczęło jej brakować w myśli bardzo prostej zasady, że odczuwasz brak tego, czego ci zabraniają, co znika. I mówisz, poczuliśmy się bezpieczniej, zeszliśmy do jaskini, ja powiedziałbym zeszliśmy do jaskini w sensie przypomnienia sobie, że naprawdę ważne jest to, żeby dbać o te swoje podstawowe potrzeby, że to naprawdę jest rdzeń naszego funkcjonowania.

D. ABRAMOWICZ: Zdecydowanie.

D. ABRAMOWICZ: My mamy coś takiego, co się nazywa super wizja. Polega to na tym, że udajemy się do bardziej doświadczonego specjalisty, takiego z naszej branży, z naszego obszaru, z którym omawiamy jakieś potencjalne wyzwania, które mamy w pracy, czasami dotyczące jakiejś konkretnej osoby, jakiegoś studium czasami, ogólnych jakichś zarysów, może wątpliwości czasami, które mamy co do stosowania jakichś technik, narzędzi czy po prostu jakichś etycznych aspektów. Ale ja robiłam swoją terapię, przeszłam swoją terapię jeszcze w trakcie studiów, w Polsce jest tak, że psychoterapeuci mają obowiązek odbycia własnej terapii, aby uzyskać prawo wykonywania zawodu a psychologowie nie. Uważam, że to jest błąd, uważam, że to równie wielka odpowiedzialność społeczna. No i weźmy chociażby mnie, która skończyła uprawiać sport z powodu kontuzji, pracowała przez 10 lat jako trener, ma za sobą naprawdę sporo różnych trudnych i wymagających doświadczeń sportowych. Gdybym nie przepracowała tego odpowiednio, to wcale te doświadczenia nie musiały być wartością dodatnią dla mnie, w mojej pracy, tylko mogłyby być absolutnie obciążeniem i przeszkodą. Więc uważam, że to jest bardzo ważny aspekt. Dzisiaj nie mam takiego poczucia, że potrzebuję, ale absolutnie mam z tyłu głowy to, że jeżeli to poczuje, to będzie to mój pierwszy ruch.

D. ABRAMOWICZ: W ostatnich dniach dostałam niesamowicie dużo ciepłych słów od kolegów z branży, ze środowiska psychologicznego i od takich osób, z którymi miałam do czynienia np. podczas wykładów, od osób które prowadziły ze mną zajęcia, więc dużo bardziej doświadczonych specjalistów, których ogromnie szanuje. I to niesamowicie miłe, bo ja naprawdę mam ogromną nadzieję, że to co się wydarzyło pozwoli mi trochę na wykorzystanie głosu, nawet chwilowego, który mam do tego, żeby zwiększać świadomość społeczną i edukować. Jeżeli środowisko to dostrzega i mówi super robota, niech coś z tego będzie, bo to jest potrzebne, ale super, że wreszcie się o tym mówi nie tylko w Polsce, ale i na świecie, to wiesz, miód na moje serce.

D. ABRAMOWICZ: Tak, uważam, że ciągle jest to taki obszar, który jest stygmatyzowany i bardzo często jest tematem tabu. Zawodniczka powiedziała wczoraj na konferencji prasowej…

D. ABRAMOWICZ: Bardzo takie ważne dla mnie zdanie, które budzi moją dużą dumę i satysfakcję. Zapytana o to, jaką ma radę dla innych sportowców, którzy zastanawiają się nad tym czy skorzystać ze wsparcia psychologicznego, powiedziała że, zachęca, żeby dali temu szansę i żeby podeszli do tego z taką postawą i przekonaniem, że psycholog czy psychoterapeuta, ona użyła słowa psycholog, to nie jest taka osoba, która ma pomagać tylko wtedy, kiedy mamy jakiś problem, ale która może wspierać też moment, w którym chcemy się rozwijać. I to bardzo dobrze pokazuje taką zmianę myślenia i podejścia, która byłaby bardzo cenna dla nas. Powoli wykonujemy jako społeczeństwo takie kroki w kierunku tego, że rozumiemy, że dziś o zdrowie psychiczne warto jest absolutnie dbać tak samo jak o zdrowie fizyczne, ale jeszcze wiele pracy przed nami.

D. ABRAMOWICZ: Sporo. Czasami, kiedy mówi, to słyszę sporo z siebie. Ale widzę też bardzo wyraźnie jak przerabia to i obrabia. Bardzo często powtarzam zawodnikom, czegokolwiek słuchacie ode mnie, cokolwiek czytacie, cokolwiek oglądacie, bo przecież źródeł wiedzy jest też mnóstwo dzisiaj, przepuszczajcie to przez własny filtr doświadczeń, emocji, przekonań, interpretujcie to po swojemu. Znowu, to po pierwsze jest krok do tego, żeby własną świadomość budować, a po drugie, pozwala też taki zdrowy krytycyzm i pewną weryfikację tych informacji wprowadzać. Myślę że, to też jest bardzo wartościowe.

D. ABRAMOWICZ: Profilaktyka, prewencja oczywiście.

D. ABRAMOWICZ: Torowe się nazywa, Jarosławie.

D. ABRAMOWICZ: Wiesz co, mam taką historię. Kiedyś słyszałam, że psycholog przyjechał na jakieś zgrupowanie lekkoatletów, pracował ze sprinterami i powiedział do zawodnika czy zawodników, że jak wchodzisz w te progi startowe, to coś tam coś tam. No i ci zawodnicy mówią, jakie progi? Okazało się po chwili, że chodzi o bloki startowe. Za pierwszym razem to było bardzo zabawne i było to przedmiotem żartu, tylko że ta osoba nie zmieniła tego słowa i w dalszym ciągu go używała, tego terminu. Za którymś razem to przestawało być zabawne i żartobliwe, stawało się takie uciążliwe, a za wtórym, kiedy dalej się to działo, ci zawodnicy pomyśleli sobie, że ten specjalista, ta osoba, ten psycholog nie do końca zna specyfikę dyscypliny, to po pierwsze, po drugie, trudno jakby jest mu się przestawić, nie rozumie być może jakichś jej tajników i to wcale nawet nie chodziło w tym przypadku o jakiś bardzo zaawansowany slang, czy jakieś specjalistyczne określenie, więc na kanwie tej historii zawsze staram się pamiętać o tym, żeby odrabiać swoje prace domowe i żeby znać dyscyplinę, w której pracuje, poznać ją.

D. ABRAMOWICZ: Zaczęłam grać w tenisa 2 miesiące temu, bo chciałam. Ja mam tutaj kilka powodów.

D. ABRAMOWICZ: Nie, nie wycinajmy. Ale nie do końca osiągnęłam wszystkie cele, które sobie postawiłam w związku z tym, nie do końca też jest to bezinteresowne kompletnie granie.

D. ABRAMOWICZ: Nawet zaczęłam serwować, nawet nie dotarłam do tego punktu. Mój trener był zajęty wygrywaniem wielkich Szlemów ostatnio.

D. ABRAMOWICZ: Tak jest. Natomiast wracając do tematu, wiesz co i tak jak ja pracuję czy pracowałam z kolarstwem torowym to, wiem co to znaczy, że ktoś walnął rybę albo strzelił z koła. Rozumiem, uczę się techniki, taktyki, podejść, technologii nowo stosowanych też, zwracam uwagę na fizjologię, to jest naprawdę kupa roboty. Śledzę sport 25/8, w żeglarstwie jest mi o tyle łatwiej, że dla mnie to jest drugie życie i ja po prostu tym oddycham, wiem o tym bardzo, bardzo ale to bardzo dużo. Ciągle jestem na bieżąco też z uwagi na moje życie prywatne i w różnych dyscyplinach zawsze staram się być na bieżąco. Chcąc pracować w tym sporcie, szczególnie topowym po prostu staram się też dbać o te elementy. Więc trochę szeroko kołem wracając do puenty, do meritum tego pytania.

D. ABRAMOWICZ: A, jeszcze nie ma puenty.

D. ABRAMOWICZ: Podobno był jakiś mecz towarzyski w piłce nożnej i komentator była 72 minuta to powiedział, że właśnie minęła 1 Iga i to mnie bardzo rozbawiło. Kiedyś była 1 Wenta, nie wiem czy pamiętasz.

D. ABRAMOWICZ: Troszeczkę krótsza, tak.

D. ABRAMOWICZ: O tyle, o ile zawodnicy są cały czas w swojej dyscyplinie i dla nich to nie stanowi wyzwania, o tyle dla mnie, jeżeli ja przeskakuję między dyscyplinami, a uwierz, że czasami to się dzieje kilka razy w ciągu dnia, no to ja naprawdę muszę tamte klapki w głowie otwierać bardzo szybko. To jest wyzwanie, ale ja to też w tej pracy bardzo lubię i nie ukrywam, że mam takie dosyć duże zapotrzebowanie na taką stymulację intelektualną cały czas. Bardzo to lubię, lubię tę dynamikę i bardzo dobrze się w tym czuje. A że, i to biorę sobie od ciebie to sformułowanie, śledzę sport 25/8 o czym wiesz, często na kilku monitorach jednocześnie i śmieje się, że się nie interesuję chyba wyłącznie juniorskim curlingiem…

D. ABRAMOWICZ: Pewnie tak, no. To jest mi łatwiej.

D. ABRAMOWICZ: Wszystkim.

D. ABRAMOWICZ: Ale może np. trudno mi było ocenić odległość, a może nie miałam dobrej koordynacji oko-ręka, a może np. trudno było analitycznie pomyśleć o taktyce i wyprzedzić kilka ruchów do przodu, kto wie?

D. ABRAMOWICZ: Mhm, dużo. A widzimy na ekranie telewizora tylko skutek i potem oceniamy.

D. ABRAMOWICZ: Absolutnie zmierzamy do tego, żeby wypracować odporność psychiczną I taką wytrzymałość, która pozwoli grać, rywalizować dłużej, grać dłużej niż zakładamy, że jest to standard.

D. ABRAMOWICZ: Nigdy. Zakładamy, że każdy mecz to jest nowy rozdział, że każdy mecz to jest oddzielna historia, że szczególnie, jeżeli pojawia się jakiś tam konkretny styl gry przeciwniczki, to może być to wojna, która będzie trwała długo i będzie na wyniszczenie. Zawsze taki margines musi pozostawać, ale jednocześnie mając taką świadomość bazową, cenne niesamowicie jest to, żeby być tu i teraz i w tej każdej kolejnej piłce, szczególnie w tenisie, bo to jest bardzo wymagająca dyscyplina pod względem tego, że ona się z przerw składa. Masz przerwy między punktami, między gemami, setami, meczami.

D. ABRAMOWICZ: Ja nie wstaję, ja już się przyzwyczaiłam.

D. ABRAMOWICZ: Ale oczywiście, przede wszystkim spróbuję może nakreślić przez moment na tyle, na ile mogę trochę kontekst tej przerwy medycznej. Wstań z miejsca, poserwowanie, zauważenie, że publiczność wchodzi w interakcję, której to nie było od początku roku właściwie, może nie od początku roku, ale od powrotu sportu po covidzie, której nie było na trybunach. Publiczność klaszcze wtedy, kiedy serwis jest w kort…

D. ABRAMOWICZ: Co się zdarza czasami, publiczność wydaje jakiś tam lekki okrzyk zawodu wtedy, kiedy serwis jest outowy. Pozwala złapać więcej luzu. Pozwala trochę wyjść na chwilę z poczucia, że właśnie jestem w tej każdej piłce, ja muszę pilnować tego, tego i tego i złapać oddech metaforycznie i dosłownie. Rozluźnić organizm i rozluźnić trochę głowę. Iga, odkąd Sofia Kenin wróciła medicalu na kort nie straciła gema w tym meczu, dlatego że złapała jeszcze więcej luzu. I znowu, świadomość, świadomość, świadomość. Masz sytuację, w której masz do dyspozycji jako zawodnik narzędzia, ale jeżeli nie wiesz co jest ci potrzebne w danym momencie, nie poczujesz tego, w jakim stanie jest twoja głowa, jest twoje ciało, to na nic ci ttrochę te narzędzia. One stają się może nie tyle bezużyteczne, ale odgrywają dużo mniejsze znaczenie. Tymczasem, jestem z tego bardzo dumna, Iga w najtrudniejszym meczu takim emocjonalnie, bo finału, z największym ciężarem do tej pory w swojej karierze, była w stanie tak terapeutycznie to się ładnie mówi, skontaktować się ze sobą, zastanowić się co może pomóc i to zrobić.

D. ABRAMOWICZ: Ja to widzę. Czasami też jest trochę spontaniczności w tym, ale to jest zdecydowanie mój ciąg przyczynowo-skutkowy. My tak naprawdę nawet jeszcze nie mieliśmy czasu, żeby omówić ten mecz, ja do niego wrócę. Sama ostatnio się śmiałam, bo pytała mnie wieczorem, chyba przedwczoraj, co robisz? Ja oglądam mój nowy ulubiony serial, ma 7 odcinków. Więc ja już te wszystkie mecze po trzy razy obejrzałam, bo zaraz wracamy do pracy tak naprawdę.

D. ABRAMOWICZ: Mamy ile potrzebujemy.

D. ABRAMOWICZ: Tak mi się wydaje.

D. ABRAMOWICZ: Oczywiście.

D. ABRAMOWICZ: Otwartością na pewne rzeczy, dociekliwością, pytaniami, które zadaje. Naprawdę, czasami zadaje takie pytania, których nie mogę dzisiaj, przytoczyć, ale zapytam o pozwolenie, bo zapewniam, że możnaby było boki zrywać czasami. A czasami są to takie pytania… Mnie ona generalnie zmusza do tego, żebym ja była ciągle czujna, ciągle sama się chciała rozwijać, ciągle chciała pogłębiać własną wiedzę, to jest super, ja to bardzo lubię.

D. ABRAMOWICZ: Z jednej strony wybiega, z drugiej strony tak jak nawet teraz dochodzimy do takich momentów, w których nie byliśmy, w związku z tym siłą rzeczy trzeba gonić. Tak jak rozmawialiśmy o tym rozwoju, o tej dojrzałości. Uczymy się cały czas, zdobywamy kolejne zasoby po to, żeby sprostać temu co przychodzi. Ale też nawet pod kątem takiej zwykłej wiedzy ogólnej, takich codziennych dyskusji.

D. ABRAMOWICZ: Ale przede wszystkim jest też ciągle rozwijającą się osobą, młodym dorosłym, dziewiętnastoletnim człowiekiem, który jeszcze nie wie wszystkiego o świecie. Oczywiście nie mówię, że ja wiem wszystko na temat świata, absolutnie nie, ale jeżeli zadaje jakieś pytanie, na które można odpowiedzieć i można tę jej wiedzę w jakiś sposób pogłębić, to jest super. Potrafiła zadzwonić wieczorem, bo czytała akurat „Inny świat” jako lekturę albo inną z okresu wojennego…

D. ABRAMOWICZ: I ja dostaję wieczorem telefon i dostaje pytanie o genezę nazizmu na przykład. Dla mnie to jest o tyle ciekawe, że ja się wtedy uruchamiam, to porozmawiajmy o genezie nazizmu, jeszcze włóżmy w to trochę psychologii, bo czemu nie?

D. ABRAMOWICZ: A to tylko przykład.

D. ABRAMOWICZ: Myślę, że to jest ogromne wyzwanie szczególnie, gdy patrzę na świat, bo nie ukrywajmy, że w Polsce nie mamy takich przykładów tak globalnych. Mało jest też mimo wszystko dyscyplin tak globalnych jak tenis. Oczywiście, jest piłka nożna, ale piłka nożna wcale nie jest tak popularna w Stanach Zjednoczonych chociażby, w Azji też gdzieś tam się rozkręca na pewnych płaszczyznach. Jak byśmy spojrzeli na przykład u nas na skoki narciarskie, to to wybitnie nie jest dyscyplina ogólnoświatowa, dotyczy tylko pewnej grupy krajów mimo wszystko, w których cieszy się ogromną popularnością. A tenis jest rzeczywiście sportem globalnym i on podróżuje i wita różne miejsca, więc łatwiej jest być… ikona popkultury mocne stwierdzenie, ale marką globalną i mieć pewien globalny wpływ. To zdecydowanie obserwujemy w ostatnim czasie, szczególnie właśnie z powodu chociażby tego mariażu ze sprawami społecznymi czy polityką na przykład Black Live Matters, gdzie tenisiści, tenisistki zabierali bardzo mocno głos w tej sprawie, to samo dotyczy praw kobiet. Są to wątki, które są bardzo aktualne.

D. ABRAMOWICZ: Albo na przykład jedna osoba, dwie osoby zabiorą głos w jakiejś sprawie i potem pyta się o te sprawy inne osoby, a ktoś może nie chcieć poruszać tych tematów. Czyli załóżmy, że jeden koszykarz będzie wypowiadał się na temat koronawirusa albo na temat rasizmu, praw człowieka, a inny powie, ja w ogóle nie chce być z tym kojarzony ja chcę tylko uprawiać sport i nie chce odpowiadać na te pytania. Miała miejsce taka sytuacja chociażby w jednej z dyscyplin, w której teraz pracuję, nie mogę niestety powiedzieć co, jak i gdzie bo obowiązuje mnie tajemnica zawodowa, ale jest bardzo duża trudność i uważam tak trochę prognozując, że ona będzie się pogłębiała. Takie konflikty wewnętrzne będą bardzo znaczące dla sportowców czy zabierać głos w jakiej sprawie czy nie, jeżeli tak to kiedy? Jakie mogą być tego konsekwencje i w którą stronę? Co to będzie oznaczało dla mojej marki osobistej? Co to będzie znaczyło globalnie? Czy ja mam obowiązek wykorzystywać swoją pozycję do tego, żeby stanowić jakiś wpływ społeczny? Zabierać ten głos czy nie? Pamiętam jak Lindsey Vonn przed Igrzyskami w Pjongczang, siedząc w czapce z logotypem swojego sponsora, udzielając wywiadu, zapytana została, czy jeżeli zdobędzie medal to uda się z wizytą do Białego Domu, bo taka jest tradycja w Stanach Zjednoczonych, wówczas prezydentem był już Donald Trump. Powiedziała, że nigdy w życiu, nawet nie powiedziała, że nie, nawet chyba użyła właśnie takiego mocniejszego stwierdzenia i była w tej wypowiedzi bardzo zdecydowana. Wiadro hejtu, jakie wysypało się i wylało się w internecie na nią, a także pośrednio na partnerów biznesowych, bo miała na sobie czapkę, miała na sobie zegarek, była w jakąś odzież ubrana z logotypem jakiegoś brandu, była ogromna i to naprawdę będzie stanowiło moim zdaniem ogromne wyzwanie w sporcie.

D. ABRAMOWICZ: Będzie, będzie. Trochę oczywiście nie do końca są to kompetencje psychologiczne w tym sensie rozłożenia globalnego, szczególnie dla psychologa sportowego.

D. ABRAMOWICZ: Właśnie, ale kiedy zawodnik do mnie przyjdzie i ten wątek się pojawi, pojawią się jakieś konotację, pojawią się jakieś skojarzenia, pojawią się też komentarze, to to staje się przedmiotem mojej pracy.

D. ABRAMOWICZ: A może bardziej dbam o partnerów i o swój komfort finansowy w jakiś sposób i o swój wizerunek. Tak powiedziałam, bardzo dużo będzie tych wewnętrznych, takich moralnych konfliktów.

D. ABRAMOWICZ: Nie mamy zielonego pojęcia.

D. ABRAMOWICZ: Jest to miecz obosieczny, dlatego że z jednej strony w pełni zgadzam się z tym, że potencjalnie stanowi to bardzo duże obciążenie, szczególnie w czasie trwania zawodów. Jeszcze inaczej jest, jeżeli dany zawodnik ma jakiś start X i później jest pozamiatane, inaczej jest, jeżeli na przykład zawodnik ma turniej tenisowy, który w przypadku dojścia do finału trwa 2 tygodnie i widać to na przykład narastające zainteresowanie, narastającą falę komentarzy.

D. ABRAMOWICZ: Tak, dokładnie.

D. ABRAMOWICZ: Niemniej jest też druga strona tego medalu. Jeżeli zawodnik, sztab, otoczenie, ale zawodnik przede wszystkim, rozumie, że świadome funkcjonowanie w tym świecie mediów, w świecie biznesu, będzie miało, ma znaczenie, to w jakiś sposób może dbać o jakiś poziom swojego zaangażowania, pewną jakość. Jeśli to robi, jeżeli robi to mądrze, dojrzale, oczywiście przy wsparciu odpowiednich osób, to może, tak jak urzyłam już tego stwierdzenia w pozytywnym sensie, trochę uprawiać sport na własnych warunkach. To na przykład może powodować, że mimo wszystko będzie trafiało do niego mniej hejtu. Prosty przykład…

D. ABRAMOWICZ: Ja nie wypowiedziałam tego nazwiska, moja zawodniczka już się po prostu ze mnie śmieje. I kiedy przegrywa zawodnik, kiedy przydarza się coś, co jest niestandardowe co powoduje czy może przyczyniać się, o czym de facto pierwotnie możemy nie wiedzieć jako kibice, do obniżenia wyników sportowych. Na przykład ktoś do pewnego momentu będzie szczery w tej sytuacji. Nakreśli to, poświęci 20 minut na to, żeby napisać bardzo świadomą, dojrzałą, bardziej otwartą wiadomości w mediach społecznościowych, to widzimy jak wiele to daje i mimo wszystko buduje większe zrozumienie i większy dystans kibiców, ludzi do pewnych kwestii.

D. ABRAMOWICZ: Ojej, zdecydowania. Tak było w przypadku Mikaeli Shiffrin, którą gdzieś obserwuję od lat, tak było najpierw w przypadku jakichś niepowodzeń czysto sportowych, które się pojawiły i wreszcie tak było w przypadku śmierci jej ojca, która jest wydarzeniem traumatycznym dla niej, niosącą za sobą ogromne konsekwencje. Materiały, które zostały nagrane, dla wielu osób mogą wydawać się takim mocnym wejściem w sferę prywatności. Aczkolwiek wydaje mi się to absolutnie świadomie i zaplanowane, nie w sensie premedytacji po to, żeby budować wizerunek.

D. ABRAMOWICZ: Może być, nie wiem tego. Czasami tak jest, czasami publiczne opowiedzenie o swoich zmaganiach, trudnościach też z takim rzeczywiście terapeutycznym narzędziem, czasami się też to stosuje. Nie wiem jak jest w tym przypadku. Bardzo jestem ciekawa tego, jak będzie wyglądał początek tego sezonu, jak ona będzie wracała do narciarstwa akurat w jej konkretnej sytuacji, zobaczymy.

D. ABRAMOWICZ: Różnie. Długofalowo, podróżując w niezwiązany sposób ze sportem.

D. ABRAMOWICZ: Tak, ale wiesz co? Sam wiesz o tym najlepiej, że podróż nie musi być wcale długa i daleka.

D. ABRAMOWICZ: Ta zmiana perspektywy może być nad Zegrzem. A skoro Zegrze, to na pewno ciągle żeglując. Potrafię latem zrobić sobie pół dnia przerwy, spakować supła do samochodu, pojechać nad Zalew Zegrzyński, położyć się na tej desce i iść spać na środku wody. Wodne stworzenie ze mnie, więc nie mam jakichś obaw z tym związanych za bardzo. Ale bardzo dużo zdjęć zdarza mi się robić, bo nie jestem żadnym wirtuozem absolutnie, ale to pozwala mi zmienić perspektywę, spojrzeć innym okiem na świat, przestawić się troszkę. Wreszcie mam taką historię, mnie ona ciekawi, nie wiem na ile państwa, ale, kiedy zaczęłam pracować w czasie lockdownu bardzo mocno online, to okazało się, że czas, który w ciągu dnia spędzam przed ekranami znacząco wzrósł w skali tego, co robiłam wcześniej, ile czasu poświęcałam ekranom wcześniej, różnego typu. I z reguły właśnie mój odpoczynek po dniu pracy wyglądał tak, że właśnie gdzieś tam oglądałam jakiś sport, albo trochę jakiś film, może jakiś odcinek serialu, jakieś czytanie na Kindle’u. Kiedy zaczęłam to robić, to poczułam, że mnie to jeszcze bardziej męczy, bo mój mózg był już tak przebodźcowany tymi wizualnymi bodźcami, że było mi ciężko. Ja a propos wypoczywania, wedy sobie pomyślałam, że może warto byłoby trochę, mózgu drogi, cię wziąć sposobem. Więc wróciłam sobie po 17, 18 latach do grania na gitarze. Grania to za dużo powiedziane, ale kompletnie zmieniłam bodźce.

D. ABRAMOWICZ: Kompletnie zmieniłam bodźce i dzięki temu ta regeneracja też była inna. Wychodzę z założenia, że jeżeli uczę swoich sportowców tego, żeby o siebie dbali, żeby się regenerowali, żeby właśnie też szukali w sobie chociażby taki sposób, jak ja powiedziałam przed chwilą tego, czego potrzebują, to fajnie byłoby samemu potrafić to robić.

D. ABRAMOWICZ: Pasje, ale właśnie też ta zmiana perspektywy czasami. Powiedzenie sobie, zanim jeszcze padniesz, że przydałoby się mieć pół dnia wolnego, wyczyszczenie kalendarza, wyspanie się, zjedzenie czegoś dobrego, wzięcie ciepłej kąpieli. To są drobiazgi, które naprawdę robią robotę jeśli chodzi o regenerację.

D. ABRAMOWICZ: Ja to robię. Właśnie o tym mówię, bo zapytałeś mnie jak odpoczywam, więc ja właśnie to robię.

D. ABRAMOWICZ: Pewnie.

D. ABRAMOWICZ: Rzadko się mimo wszystko zdarza taki czas w moim zawodowym życiu, żeby to był aż taki hardcore. Chcę mieć na to czas, bo zawód, który wykonuje, mimo dużej obronności, którą mam w sobie w sensie takiego oddzielania życia zawodowego od prywatnego, wyjścia z pracy, także takiego mentalnego, czy przede wszystkim wyjścia z pracy. Mój zawód w sposobie, w którym ja go wykonuje i na poziomie sportu, z którym pracuje głównie, jest wymagający i obciążający. I żeby zachować zdrowie psychiczne, żeby zachować komfort, dobrostan, no po prostu analogicznie do tego, że jeżeli więcej zasobów daje w swojej pracy, to muszę o nie bardziej zadbać, o ich regenerację.

D. ABRAMOWICZ: Oczywiście.

D. ABRAMOWICZ: Ja osobiście tego nie wiem i nie do końca czuję.

D. ABRAMOWICZ: Ja jestem osobą publiczną?

D. ABRAMOWICZ: No jeżeli nawet, to od 4 dni.

D. ABRAMOWICZ: Jeżeli nawet, to od 4 dni, ale na koniec dnia wracam do gabinetu, wracam na kort, wracam na bieżnię i sobie robię swoje. Niemniej, jestem osobą dla innych w swojej pracy. Bardzo często zdarza się tak, że zawodnicy, z którymi pracuję funkcjonują w pewnym sensie na mojej energii. Kiedy jest trudno, szczególnie w czasie zawodów, ten psycholog jest trochę takim ostatnim bastionem i daje z siebie bardzo dużo po to, żeby tego paliwa wystarczyło. I właśnie wtedy konieczne jest dotankowania tego paliwa, jego naładowanie. To jest pewna konsekwencja i cecha pracy, którą wykonuje, więc jeżeli się na to zdecydowałam, a wydaję mi się, że jestem świadoma wielu aspektów mojego zawodu, to staram się akceptować to z pełnym dobrodziejstwem inwentarza.

D. ABRAMOWICZ: To jest dobre pytanie. To jest pytanie, które powinno się zadać, a którego nie sułyszałam, ale nie wiem czy teraz przychodzi mi coś do głowy. Podejrzewam, że jest mnóstwo takich pytań, bo ciągle jesteśmy przed długą drogą, którą mamy do pokonania w kwestii rozwoju, psychologii w sporcie, dbania o zdrowie psychiczne jako społeczeństwo i dbania o relacje w zespołach, czy to sportowych czy w biznesie. Myślę, że dobrze byłoby przede wszystkim mieć taką przestrzeń, w której na te pytania można odpowiadać i one mogą padać.

D. ABRAMOWICZ: Mam sporo ciekawości z tym związanej w sobie. Trochę wątpliwości, bo w Polsce zawód psychologa postrzegany jest dosyć konserwatywnie ciągle i ja bardzo chciałam móc dzielić się w taki sposób swoimi spostrzeżeniami, niekoniecznie w formule akademickiej, wykładowej, tylko właśnie takiej może bardziej przystępnej, być może z czasem zakładającej też trochę więcej interakcji z państwem. Mam nadzieję, że ta przestrzeni to będzie coś, co uda się zagospodarować wartościową wiedzą z jednej strony, bo mam, tak jak wspominaliśmy dzisiaj, głębokie przekonanie, że sport ma wiele wspólnego chociażby z biznesem, ze wszelkimi dziedzinami, w których jakieś wykonanie następuje i wreszcie jest właśnie, tak jak mówiłam, szkłem powiększającym dla wielu zjawisk społecznych. Więc widzę wiele tematów i możliwych wątków.

D. ABRAMOWICZ: Bardzo dziękuję.